Ποιανού είναι τα tweets;

CATCHY

Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης

Ένα ενδιαφέρον θέμα έχει προκύψει τις τελευταίες ημέρες στο ελληνικό Twitter -και ενδέχεται το ενδιαφέρον να ανέβει κατακόρυφα αν κάποιοι χρήστες αποφασίσουν να του δώσουν και συνέχεια εκτός Δικτύου. Κέντρο του είναι το βιβλίο (για την ακρίβεια, το ημερολόγιο) "Τα καλύτερα του twitter" το οποίο περιέχει tweets διαφόρων ελλήνων χρηστών* το εγχείρημα δεν είναι ακριβώς πρωτότυπο καθώς αρκετά τέτοιου είδους "ανθολόγια" κυκλοφορούν ήδη στα αγγλικά, όμως ο λόγος που το συγκεκριμένο προκάλεσε την προσοχή των χρηστών είναι ότι η συγγραφέας/επιμελήτρια όχι μόνο δε ζήτησε την άδεια όσων έγραψαν τα συγκεκριμένα tweets αλλά δεν αναφέρει καν τα username τους.
Κρίνοντας από τα σχόλια που μπορεί να διαβάσει κανείς αν κάνει μια αναζήτηση με βάση το hashtag "#vivliotwitter" οι ενδιαφερόμενοι δεν είναι καθόλου χαρούμενοι ούτε με την επιμελήτρια του βιβλίου, ούτε με τον εκδοτικό οίκο* μάλιστα κάποιοι έσπευσαν να αναδημοσιεύσουν ένα άρθρο από το Techdirt το οποίο αναφέρει μια παρόμοια ιστορία με το βιβλίο "Tweet Nothings" του 2009: το βιβλίο δέχθηκε τόσο σφοδρή κριτική τόσο στο microblog όσο και στο Amazon (στα σχόλια των χρηστών) που η εταιρεία που το εξέδωσε όχι μόνο αναγκάστηκε να στείλει επιστολές στους χρήστες τα tweet των οποίων είχε χρησιμοποιήσει αλλά τελικά το απέσυρε από την κυκλοφορία.
Στο ίδιο άρθρο, το Techdirt επισημαίνει το διπλό πρόβλημα μιας τέτοιας κίνησης: αφενός ο εκδότης γίνεται στόχος και αποδέκτης κακής δημοσιότητας και αφετέρου χάνει τη δωρεάν προβολή που θα είχε από τους χρήστες αν τους είχε ενσωματώσει στο παιχνίδι -κάτι που έγινε με ένα ανάλογο βιβλίο, το "Twitter Wit", επίσης του 2009 το οποίο έχει τύχει πολύ θετικής αποδοχής από την κοινότητα των χρηστών. Και παρότι οι έλληνες χρήστες έχουν προς το παρόν περιοριστεί στην ανταλλαγή (απολύτως δικαιολογημένα) πικρόχολων μηνυμάτων στο ίδιο το Twitter, κανείς δεν εγγυάται ότι δε θα προχωρήσουν σε πιο επιθετικές δράσεις.
Μην όντας νομικός, δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για τη νομιμότητα της πράξης του συγκεκριμένου εκδοτικού οίκου. Έχοντας, ωστόσο, αρκετά χρόνια δημόσιου γραψίματος στο ενεργητικό μου, ξέρω ότι βάσει της Διεθνούς Σύμβασης της Βέρνης, από τη στιγμή που μπορώ να αποδείξω ότι κάτι που έχει δημοσιευτεί είναι δικό μου, αυτό αποτελεί πνευματική μου ιδιοκτησία ακόμα και αν δεν έχω προβεί σε προηγούμενες ενέργειες για να το κατοχυρώσω ως τέτοια -για όσους ενδιαφέρονται, ο Οργανισμός Πνευματικής Ιδιοκτησίας παρέχει μερικές πολύ διαφωτιστικές σχετικές πληροφορίες στο site του. Εν ολίγοις, το θέμα είναι υπαρκτό και ομολογώ ότι περιμένω με ιδιαίτερη ανυπομονησία να δω πώς προτίθενται να το χειριστούν οι χρήστες του Twitter.