Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθούμε άφωνοι ένα κουβάρι που άκρες του ξετυλίγονται σε ολόκληρη την χώρα.
Χρήσεις γης, τετραγωνικά κρυμμένα, ασφαλιστικά ταμεία, επιδόματα, επιχορηγήσεις, φάρμακα, προμήθειες στα νοσοκομεία.
Κάθε μέρα δυο τρεις πόλεις και περιοχές, γειτονιές της Αθήνας και νησιά των μονοεδρικών φτιάχνουν την επικαιρότητα της ανομίας και των σκανδάλων.
Αυτή είναι η Ελλάδα;
Τώρα μαθαίνουμε γιατί στην Ελλάδα οι δαπάνες κοινωνικής μέριμνας ανέβαιναν παράλληλα με τη φτώχεια.
Μια αποκεντρωμένη, παρασιτική Ελλάδα μοιραζόταν επιδόματα, συντάξεις, παροχές. Κι όσοι τα χρειάζονταν δεν είχαν φωνή για να τα διεκδικήσουν.
Ένα απίθανο σύστημα νόμων με αστερίσκους, παράθυρα και εξαιρέσεις, ένας γραφειοκρατικός εφιάλτης που τρομοκρατεί τον πολίτη και σκοτεινιάζει κάθε κοινή λογική είναι η βάση, η υποδομή της πελατειακής δικτύωσης.
Ένα πειθαρχικό δίκαιο των υπαλλήλων κυριολεκτικά για γέλια με πλειοψηφία των συνδικαλιστών στις επιτροπές κρίσης, παρέα με ένα απολύτως απαρχαιωμένο σύστημα παρακολούθησης δαπανών ώστε ο έλεγχος να περιορίζεται σε ευτράπελα του δεινοσαυρικού ελεγκτικού συνεδρίου, συμπληρώνουν τα τυπικά προαπαιτούμενα.
Κάθε τόσο για λόγους εκτόνωσης , όταν κάποιος ξεφύγει, αναδεικνύεται ως επίορκος υπάλληλος και στηλιτεύεται δημοσίως, δηλαδή τηλεοπτικώς.
Με στομφώδεις πομφόλυγες όπως ότι “το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο”, “λιγοστοί επίορκοι υπάλληλοι δεν αμαυρώνουν την υπηρεσία”...
Μόλις η τηλεοπτική μπόρα παρέλθει ενδέχεται ο υπαίτιος να τιμωρηθεί με 10ήμερη παύση.
Κι έτσι τελικά αντί για κοινωνική αναδιανομή του πλούτου έχουμε διανομή λαφύρων στα παρασιτικά δίκτυα.
Όσοι επενδύουν δεν επιδοτούνται αλλά εάν μιζάρουν χρηματοδοτούνται.
Και η χώρα παραμένει χωρίς ηλεκτρονική καταγραφή περιουσίας, δηλαδή στη γη κτηματολόγιο και δασολόγιο, χωρίς οικονομικό απολογισμό στην Υγεία και τις υπηρεσίες, αφού νοσοκομεία και ιδρύματα δεν συντάσσουν ισολογισμούς, δεν μετρούν προμήθειες και αποθήκες.
Έτσι τα ίχνη αναζήτησης του εγκλήματος δεν χρειάζεται να σβηστούν γιατί ποτέ δεν χαράχτηκαν!
Ιταμοί πολιτικοί, κομματάρχες στην ιδιότητα, επιτροπεύουν των πελατών τους στο απέραντο παρασιτικό δίκτυο.
Η διαφθορά γεννιέται αυτονόητα, καθημερινά γιατί η συναλλαγή είναι οργανικό στοιχείο, οξυγόνο ζωής στο σύστημα.
Ποιο κόμμα αγανάκτησε ; Ποιο κατέβηκε στο Σύνταγμα να ζητήσει τα 11.5 δις που απ' όσα έχουν αποκαλυφθεί μέχρις σήμερα, χάνει σε ετήσια βάση ο εθνικός προϋπολογισμός;
Κάτι σκουριασμένες κραυγές για έχοντες και κατέχοντες μόνο ακούγονται.
Όχι μόνο δύο κόμματα, αλλά έξι και μια, ίδια πολιτική. Στη διοίκηση, στους δήμους στις ΔΕΚΟ, στα συνδικάτα. Μοιρασιά!
Το κομματικό σύστημα δεν έχει στο εσωτερικό του θεσμικό αντίβαρο. Πελατειακό σύστημα, παρασιτικό μεδούλι.
Μα τότε πως εξηγείται ότι άρχισαν οι αποκαλύψεις, Ζάκυνθος, ΙΚΑ, ΟΑΕΔ, αποθήκες νοσοκομείων και υλικών; Γιατί το Υπουργείο Ανάπτυξης ξηλώνει μια ολόκληρη υπηρεσία, το τμήμα επιχορηγήσεων;
Τα δανεικά λεφτά τελείωσαν και το παρασιτικό σύστημα έπνιξε σιγά σιγά κάθε παραγωγική δραστηριότητα.
Αγρότες επιδοτούμενοι, υπηρεσίες ανακύκλωσης κοινοτικών πόρων, μεταποίηση χρηματιστηριακής φούσκας και φτηνού τραπεζικού χρήματος.
Αυτή ήταν η Ελλάδα.
Τα παράσιτα έφαγαν το δέντρο.
Και αλύπητα, βρώμικα, σκουλήκια της συμφοράς, ψάχνουν τρόικες, ξένους, άλλους γενικώς για να φορτώσουν ευθύνες, για να ξαναπάρουν δανεικά.
Οι αποκαλύψεις άρχισαν, όχι από την απαίτηση κάποιων ξένων αλλά γιατί το σύστημα κατέρρευσε και οι πιο ορθολογιστές καταλαβαίνουν πως είναι πια επικίνδυνα αντιπαραγωγικό.
Μαζί τους και κάποιοι αμετανόητοι ρομαντικοί , σταθερή αισχρή μειοψηφία του 0,1% της ελληνικής κοινωνίας, που θα πεθάνουμε ελπίζοντας.
Αυτό το νέο ασύνταχτο μέτωπο, χωρίς χρώματα αλλά και χωρίς οικειότητα, ψάχνει να ψελλίσει έναν κουραστικό λόγο αυτογνωσίας στον άναυδο ελληνικό λαό. Πολίτες από παντού κατακλεμένους σε μισθούς και σε όνειρα, που δίνουν με σφιγμένα δόντια αγώνες επιβίωσης.
Όχι μόνο για λεφτά, μισθούς και συντάξεις. Αλλά και γιατί νοιώθουν βαθιά την προσβολή της κοροϊδίας, τους έχουν κλέψει την ελπίδα και το νόημα.
Όσοι άστοχα μιλάν για ανάλογα κατοχής, αντίστασης και Γερμανών ας συμπεριλάβουν στην αντιστοιχία τους το ότι τότε υπήρξε το εθνικό ισοδύναμο. Την ηθική την έλεγαν ΕΑΜ και την πατρίδα αριστερά.
Σήμερα η αριστερά είναι μέρος της παρασιτικής Ελλάδας, ένας πολτός κεκτημένων, ιμάντας μεταβίβασης επιδομάτων και εργολαβιών με τους δικούς της πελάτες και τα τοπικά της βιλαέτια. Χωρίς τεκμήριο αθωότητας, χωρίς ηθικό πλεονέκτημα. Στους ναυτεργάτες του ειδικού συμφέροντος που θέλουν καμποτάζ, στους φοιτητές της τριτοβάθμιας αθλιότητας που ανταλλάσσουν πτυχία με στήριξη διοικήσεων.
Είναι μια υποκριτική Ελλάδα.
Θα αλλάξουμε αργά κι επώδυνα.
