Στυμμένες λεμονόκουπες
του Γιώργου Μαυρωτά25/08/2011
1 εικόνα
Ετικέτες
αθλητισμός
παιδεία
Αφορμή για το παρόν μικρό σχόλιο στάθηκε αυτό το
άρθρο. Μην νομίζετε ότι κάθε πρωί που ξυπνάω το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να διαβάσω τους New York Times, απλώς μου το έστειλε, κλείνοντάς μου το μάτι, η
Γκέλη (…πώς κλείνεις το μάτι μέσω e-mail, κάπως έτσι ;-)
Οι Κινέζοι λοιπόν έχουν πολλά κρούσματα απειθαρχίας των αθλητών τους σε ένα σκληρό κι απαιτητικό σύστημα. Οσο κι αν το άρθρο έχει μια δόση χαιρέκακης υπερβολής από τον αμερικάνο δημοσιογράφο, δεν θα πρέπει να απέχει πολύ από την αλήθεια. Η πειθαρχία, η αφοσίωση και η αποκλειστική απασχόληση που τους ζητάει το σύστημα αρχίζει να γίνεται κουραστική και αφόρητη για κάποιους. Ιδίως γνωρίζοντας ότι στο τέλος, η πλειοψηφία τους θα πεταχτούν σαν στυμμένες λεμονόκουπες. Αυτό όμως σημαίνει τελικά πρωταθλητισμός;
Τον προπονητή ή τον κινέζο αξιωματούχο ή τον πρόεδρο της ομοσπονδίας λίγο τους ενδιαφέρει τι θα κάνει ο κάθε αθλητής όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους της αθλητικής του καριέρας. Πόσοι είναι εκείνοι που θα παροτρύνουν έναν αθλητή να ασχοληθεί και με τις σπουδές του λέγοντας του το νομοτελειακό ότι δηλαδή η αθλητική καριέρα έχει ημερομηνία λήξης που έρχεται πολύ πριν από τα μισά της ζωής τους; Και το υπόλοιπο μισό τι θα κάνουν; Θα θυμούνται «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς»;
Τον περασμένο μήνα έκανα μια
παρουσίαση στο Ευρωπαϊκό συνέδριο συμμετασχόντων σε Ολυμπιακούς Αγώνες σχετικά με το ρόλο της εκπαίδευση για τους αθλητές υψηλού επιπέδου. Εκεί προσπαθώ να αναδείξω τον ρόλο της εκπαίδευσης στη ζωή ενός πρωταθλητή. Το πώς του προσφέρει ισορροπία κατά τη διάρκεια της αθλητικής του καριέρας και πώς μπορεί να τον κάνει περιζήτητο μετά τη λήξη της, όταν δηλαδή θα βιώσει αυτόν τον «μικρό θάνατο» της εγκατάλειψης ενός τρόπου ζωής. Είναι γεγονός ότι ο αθλητισμός αναπτύσσει δεξιότητες όπως επιμονή, αντοχή στις αντιξοότητες, στοχοπροσήλωση, αφιέρωση, ομαδικό πνεύμα, διαχείριση του άγχους κ.ά. που δεν τις μαθαίνεις σε κανένα σχολείο και είναι πολύ ελκυστικές στον επαγγελματικό στίβο. Αν αυτά συνδυαστούν με κάποιες σπουδές, τότε ο αποχωρών από την ενεργό δράση αθλητής, γίνεται κελεπούρι για θέσεις σχετικές με τον αθλητισμό και όχι μόνο.
Υποστηρίζω επίσης ότι σπουδές και αθλητισμός είναι δυο δραστηριότητες συμπληρωματικές κι όχι ανταγωνιστικές, όπως πολλοί γονείς νομίζουν και ότι ο μορφωμένος αθλητής είναι λιγότερο επιρρεπής σε διάφορους πειρασμούς όπως το ντόπινγκ. Επίσης αναφέρομαι στο τι κάνουν οι διάφορες χώρες για να διευκολύνουν τους υψηλού επιπέδου αθλητές τους να σπουδάσουν και στο τι πρέπει να κάνουν οι ίδιοι οι αθλητές γι αυτό. Εύκολοι δρόμοι και μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν -και οι αθλητές το ξέρουν καλά αυτό-, παρά μόνο αυτοπειθαρχία και σωστή διαχείριση του χρόνου. Μαθήματα σπουδαία για όλη την ζωή.
Πιστεύω ότι οι αθλητές υψηλού επιπέδου είναι ένα κεφάλαιο για την κοινωνία. Καλώς ή κακώς αποτελούν μαζί με ηθοποιούς, τραγουδιστές κ.ά. τα κυριότερα πρότυπα για τα μικρά παιδιά. Ένας ρόλος που εκτός από αυτόγραφα έχει και ευθύνες. Για να τον παίξουν λοιπόν καλά αυτόν τον σημαντικό ρόλο χρειάζεται να είναι ολοκληρωμένες προσωπικότητες και η μόρφωση πιστεύω είναι κάτι που συμβάλει σε αυτό. Αντί λοιπόν το κράτος να μοιράζει στους αθλητές που διακρίνονται γαλόνια και καρέκλες που τρίζουν στο δημόσιο τομέα, θα ήταν καλύτερα για μένα να μοίραζε υποτροφίες μετά ή και κατά την διάρκεια της καριέρας τους. Πιστέψτε με, θα ήταν μια επένδυση πολύ επωφελής και για τις δύο πλευρές…
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
