Σε ποιον ελπίζεις; – του Καρτέσιου

Πληρώνονται με 5.705 ευρώ τον μήνα και ψηφίζουν να ζεις με 500, 400 ή και καθόλου ευρώ τον μήνα.

Παίρνουν επίδομα οργάνωσης γραφείου και ψηφίζουν νόμους που οδηγούν στο κλείσιμο του δικού σου γραφείου ή μαγαζιού.

Παίρνουν οικογενειακό επίδομα και ψηφίζουν νόμους που καταργούν κάθε δικό σου επίδομα.

Παίρνουν έξοδα κίνησης για να μην τους αγχώνει πόσο ακριβή είναι η βενζίνη και ψηφίζουν νόμους που σε στέλνουν στον εισαγγελέα αν δεν πληρώσεις διόδια.

Έχουν ελευθέρας σε όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και δεν κρατάνε ούτε ενός λεπτού σιγή όταν ελεγκτής σκοτώνει επιβάτη επειδή δεν είχε εισιτήριο.

Έχουν τηλεφωνική ατέλεια για σταθερά και κινητά τηλέφωνα τα οποία μοιράζουν σε όποιον θέλουν, ενώ το δικό σου τηλέφωνο είναι κομμένο κι αν χρειαστείς βοήθεια θα βγεις στο μπαλκόνι να φωνάζεις.

Πληρώνονται έξτρα για κάθε συμμετοχή σε επιτροπή ενώ εσύ έχεις υπογράψει σύμβαση

Τουρκία: πέρα από μια ακόμη «ενδημική κρίση»

Η σφαγή της Άγκυρας δείχνει με τον πιο βάρβαρο αλλά σαφή τρόπο την περιδίνηση στην οποία έχει περιέλθει η Τουρκία τα τελευταία τρία χρόνια. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ανά εικοσαετία σχεδόν (δεκαετίες 1970, 1990 και αυτή που διανύουμε) η γείτων βρίσκεται σε «κρίση», που πια μοιάζει ενδημική. Κάθε φορά η μετακεμαλική Τουρκία είχε να αναμετρηθεί με τρείς βασικές προκλήσεις: την σχέση του κράτους με την οικονομία, την σχέση του τουρκικού εθνικισμού με το κουρδικό στοιχείο και τέλος την σχέση του κράτους με το Ισλάμ. Καμία ίσως από τις προηγούμενες κρίσεις δεν επηρεαζόταν τόσο από το περιφερειακό ισοζύγιο ισχύος όσο αυτή και σε καμία από τις προηγούμενες οι υπερδυνάμεις δεν είχαν τόσο λίγη δυνατότητα παρέμβασης όσο σήμερα.

Σωτήρης Ρούσσος

Ζούμε μια εποχή που παρά την υπεροπλία της η μοναδική υπερδύναμη δεν μπορεί να επιβληθεί σε ισχυρούς, κάποιες φορές ηγεμονικούς, περιφερειακούς παίκτες. Οι παίκτες αυτοί όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία, η Γερμανία αλλά και η Τουρκία το Ιράν, η Βραζιλία και η Νότιος Αφρική αποκτούν μια αυξανόμενη αυτονομία κινήσεων σε σχέση με τις στρατηγικές επιδιώξεις των ΗΠΑ χωρίς βέβαια να αμφισβητούν το πλανητικό πρωτείο τους.

Σε αυτό το περιβάλλον, η τουρκική κρίση θα πρέπει