Αγαπητέ αδελφέ Νίκο,
Τα βλέπεις; Τα βλέπεις που ανησυχούσες και έτρεμες σαν ψάρι όταν αρχίσαμε την επιχείρηση;
"Θα μας λιντσάρουν!", έλεγες. . .
"Θα μας κρεμάσουν στην πλατεία οικογενειακώς", επαναλάμβανες. . .
"Ούτε τα παιδιά μας και οι γυναίκες μας δεν θα γλυτώσουν!", φοβόσουν. . .
"Από το πρώτο λεπτό θα ξεσηκωθούν!", υπολόγιζες. . .
Τίποτε απολύτως δεν έγινε! Όπως ακριβώς τα είχα προβλέψει.
Τους τα πήραμε όλα και φύγαμε σαν κύριοι. Ακόμα θυμάμαι την έκπληξη και την αμηχανία στο πρόσωπο του οπαδού μας στο αεροδρόμιο. Η χώρα ήταν σε φάση "Σομαλίας" κι εμείς με τις Samsonite, να περιμένουμε στην αίθουσα VIP το αεροσκάφος που θα μας έφερνε στον επίγειο παράδεισο μας, εδώ στην Καλιφόρνια.
Θυμάσαι που σου έλεγα "Θ αρθεί μια μέρα που θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε";
Λοιπόν αδελφέ Νίκο, η ημέρα ήρθε!
Η μπάζα ήταν καλή. Όχι μόνο εμείς αλλά και τα εγγόνια μας θα ζήσουν πλουσιοπάροχα.
Ο μόνος κίνδυνος πια βρίσκεται στην χοληστερίνη που περιέχει ο αστακός!
Θυμάσαι τί αντίκρισαν τα μάτια μας (μέσα απο τις θωρακισμένες Mercedes) καθώς πηγαίναμε στο αεροδρόμιο;
Μελαψούς μετανάστες να λεηλατούν την πρωτεύουσα μετά την οικονομική κατάρρευση.
Παιδιά να περιφέρονται μόνα τους μέσα στα χαλάσματα ψάχνοντας τις δολοφονημένες μάνες τους.
Καπνοί παντού απο τα σπίτια που καιγόταν.
Ορδές πανικόβλητων να λεηλατούν τα supermarkets.
Και στο αεροδρόμιο ΟΎΤΕ ΕΝΑΣ να φωνάξει έστω κάτι εναντίον μας! Ούτε ένα "προδότες" ή "κλέφτες" ή "κρεμάστε τους"! Μουδιασμένοι όλοι και παράλυτοι μάς έβλεπαν να φεύγουμε με τις βαλίτσες παραφουσκωμένες. Το διαισθάνονταν οτι δεν θα μας ξαναδούν. Η κωμωδία είχε τελειώσει. Ο θίασος έφευγε (με τις εισπράξεις). Οι θεατές θα μείνουν μόνοι να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα.
Τί θεατρικό και αυτό! Θυμάσαι; Άρχισε το 1981. Τότε που "ο φίλος του λαού" ανέβηκε στην εξουσία. "ΑΛΛΑΓΗ" φώναξε και τα πλήθη ρίγησαν. Ακόμη και ψηφοφόροι "της επάρατης συντήρησης" τον ψήφισαν! Υπάλληλοι πήγαν την άλλη μέρα στη δουλειά με υπεροπτικό ύφος σίγουροι ότι η επιχείρηση του αφεντικού θα είναι πλέον δική τους! Η "αλλαγή" μόλις είχε αρχίσει. Ο "λαός" έζησε στιγμές μοναδικής επαναστατικής μέθης. Καταλήψεις, απεργίες, πανό, σημαίες. . .
Ώσπου οι "κακοί καπιταλιστές" πήραν τα εργοστάσιά τους και τα πήγαν στη διπλανή χώρα.
Τα υπόλοιπα εργοστάσια έγιναν "κοινωνική ιδιοκτησία". "Ο λαός είναι πάνω απο τους θεσμούς" φώναζε ο "ηγέτης" και το πλήθος παραληρούσε. Επιτέλους! Είχε έρθει η "ώρα του λαού"! Κανείς πια δεν σε φακέλωνε αν διάβαζες "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ". Άλλωστε η "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" και η "ΑΥΡΙΑΝΗ" ήταν πια οι Εφημερίδες της Κυβερνήσεως. Ό, τι, γραφόταν εκεί ήταν νόμος απαράβατος. Τι αξία είχε πια η θεσμοθετημένη Εφημερίδα της Κυβερνήσεως; Ποιος της έδινε σημασία;
Το μέλλον διαφαινόταν ακόμα πιο λαμπρό . Η πατέντα με το "μοτοσακό χωρίς γκάζια" θα μας έφερνε αμύθητα πλούτη μόλις την αξιοποιούσαμε (για την ακρίβεια, δεν θα ξέραμε που να τα βάλουμε!) Κάποια στιγμή το θέμα αποσύρθηκε απο τα δελτία ειδήσεων. Ποιος έδωσε σημασία;
Το Ελληνικό αντιαεροπορικό "Άρτεμις" θα μας έφερνε αμύθητα πλούτη μόλις το βγάζαμε σε παραγωγή. Κάποια στιγμή και αυτό αποσύρθηκε από τα δελτία ειδήσεων. Ποιος έδωσε σημασία;
Σημασία είχε πλέον η ΑΤΑ (Αγνώστου Ταυτότητος Αυνανισμός): Ανεβαίνουν οι τιμές; Σου ανεβάζω το μισθό! Ξανανεβαίνουν οι τιμές; Σου ξανανεβάζω τον μισθό! Κάποιοι ψέλλισαν "Μα οι τιμές ανεβαίνουν ακριβώς επειδή μας ανεβάζεις συνεχώς τον μισθό!" Ποιος τους έδωσε σημασία;
Τα σχολεία αλλάξανε. Τώρα όλοι πήγαιναν "για σπουδές"! Δεν νοείται ο "αφέντης λαός" να δουλεύει στα χωράφια και στις οικοδομές. ΟΛΟΙ θα πάνε στο πανεπιστήμιο! Τί και αν δεν χρειαζόμασταν τόσους "επιστήμονες". Ποιος έδινε σημασία;
Σημασία είχε πλέον η "δημοκρατία". Ο αστυνομικός που είχε την αφέλεια να πυροβολήσει τον κλέφτη άκουγε τα δελτία ειδήσεων να ανακοινώνουν την διεύθυνση όπου κατοικούσε! Αν τολμούσε ας νοιαζόταν ξανά για το καθήκον!
Ποιός έδινε σημασία στις βιομηχανίες που κλείνανε; Αφού οι άνεργοι γινόταν αμέσως δημόσιοι υπάλληλοι; Ποιός αναρωτιόταν "Πού βρίσκετε τα λεφτά να πληρώσετε τόσους δημόσιους υπαλλήλους αφού δεν παράγει η χώρα τίποτα;" Αυτά τα ερωτήματα δεν είχαν πλέον σημασία. Μόνο αφελείς και γραφικοί ασχολούνταν με αυτά.
Αφού ο "ηγέτης" το είχε δηλώσει ξεκάθαρα: "Τα πήρα απο τους βιομήχανους!" Και όταν άρχισαν να διαρρέουν τα πρώτα μαντάτα για τις μεγάλες μάσες, ο "ηγέτης" είχε φροντίσει ώστε οι κομματικοί μηχανισμοί να έχουν έτοιμη την απάντηση που θα έδινε ο "λαός" στην "επάρατη συντήρηση": "ΦΆΓΑΝΕ ΑΥΤΟΊ ΑΛΛΆ ΦΆΓΑΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ!"
Κάποια στιγμή άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτοι μετανάστες. Κακό μεν (κάτι σαν να μην του άρεσε του "λαού") αλλά αφού οι μισθοί τάνγκα-ντάγκα ερχόταν κάθε 15νθήμερο, δε βαριέσαι. . .
Σαν τον Μιθριδάτη, ο "αφέντης λαός" συνήθιζε το δηλητήριο που αυξανόταν κάθε μέρα. Οι μετανάστες ξεπέρασαν κάθε όριο . . .
Η εγκληματικότητα ξεπέρασε κάθε όριο . . .
Η ανεργία ξεπέρασε κάθε όριο. . .
Τα σκάνδαλα ξεπέρασαν κάθε όριο. . .
Οι εθνικές ταπεινώσεις ξεπέρασαν κάθε όριο . . .
Οι φωτιές ξεπέρασαν κάθε όριο. . .
Οι αρρώστιες ξεπέρασαν κάθε όριο. . .
Τα σκουπίδια ξεπέρασαν κάθε όριο . . . .
Οι "αναρχικοί" ξεπέρασαν κάθε όριο. . .
Κάποια στιγμή (όταν παρατραβήξαμε το σχοινί) και εγώ φοβήθηκα, το ομολογώ. Πήγα στο πιο απομακρυσμένο νησάκι για να ανακοινώσω την χρεωκοπία της χώρας. Το σκάφος περίμενε έτοιμο να με φυγαδεύσει στην διπλανή χώρα αν οι στρατιωτικοί έκαναν κίνημα. Τι κουτός που ήμουν! Φύλλο δεν κουνήθηκε! Τότε πήρα θάρρος για τα καλά. Είπα μέσα μου "Μεγάλε, είσαι πολύ μεγάλος! Κάνε ό, τι θέλεις!"
Δεν σταμάτησα πουθενά: Αστυνομικοί, στρατιωτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι. . . Τους κατεδάφισα όλους. Δεν άφησα ούτε μισθούς, ούτε συντάξεις, ούτε δικαιώματα. . . Απορούσα και απορώ πάντα με την ανθρώπινη βλακεία: Αυτοί που σκοτώνονται με τον γείτονα για ένα εκατοστό οικοπέδου, με έβλεπαν να ληστεύω ασύστολα την χώρα τους και δεν μιλούσαν!
Πάντα οι ομοεθνείς μας με είχαν στο ψιλό:
"Περιορισμένης ευθύνης το καημένο. . . "
"Για οδοκαθαριστής καλός είναι αλλά για παραπάνω δεν τραβάει το φουκαριάρικο. . . "
"Η καψερή η μάνα του, πώς αντέχει τέτοια συμφορά. . . "
Μόνο η μάνα μας πείσμωσε και είπε "Τώρα θα δείτε, που κοροϊδεύετε το παιδί. . . "
Πραγματικά , αν δεν ήταν η μάνα μας δεν θα είχαμε αποτολμήσει τέτοιο έργο.
Δες τώρα όλους τους φαρμακόγλωσσους: Εγώ, το "καημένο", συνέτριψα την Έλληνα που ήταν προαιώνιος εχθρός μας. Τώρα όλοι "μούγκα". Ούτε "καημένο" ακούς ούτε τίποτα. Όλοι τεμενάδες μου κάνουν και έχουν καταπιεί την γλώσσα τους.
Το μεγάλο αστείο είναι ότι τώρα εκεί πίσω στην Ελλάδα, οι οπαδοί μας ακόμη πιστεύουν ότι την χώρα την βούλιαξε η "επάρατη συντήρηση"! Βλέπεις, αυτήν αφήσαμε να διοικεί τώρα. Τώρα που τα παιδιά τους πεθαίνουν από υποσιτισμό και οι πρωθυπουργοί τους είναι μελαψά τέκνα μεταναστών, ακόμη θυμούνται με αγάπη τον "ηγέτη" που τους "έδωσε να φάνε ψωμί" και βροντοφώναξε ή Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες!" Τι τα θες; η ζωή έχει πολύ πλάκα μερικές φορές!
Καλά που έπλασε ο θεός (μας) τους βλάκες για να μας ψυχαγωγούν. Ειδικά εδώ στην βίλα στην Καλιφόρνια (έχω καταπληκτική θέα στον Ειρηνικό, στο είπα; ) η ανία θα ήταν αφόρητη αν δεν είχα αυτά να θυμάμαι και να τα συζητώ με κάποιους πρωτοκλασάτους (τότε) του "κινήματος" που είχαν και αυτοί την ευστροφία να βγάλουν έγκαιρα τη μπάζα τους στο εξωτερικό και να αγοράσουν εδώ βίλες.
Είναι εδώ ο "FIVE SEASONS" και ο "μαζί τα φάγαμε". Φυσικά δεν μπορούσαν να λείπουν (δικοί μας γαρ) ο "ταϊβανέζος", η σύζυγος του τραγουδιστή (χωρίς τον τραγουδιστή, τι να τον κάνει τον τρελό!) και ο ξάδελφος της ο "φαστφουντάς". Ο τελευταίος χώρισε την γυναίκα του (Ελληνικής καταγωγής) και συζεί με μια δικιά μας. Είναι και κάνα δύο από την περίφημη "γενιά του Πολυτεχνείου" (ω ρε πλάκες και μ' αυτή την ιστορία!) Αυτοί ειδικά αποδείχτηκαν λυσσασμένοι για "δημοκρατία": Έχουν σπιτώσει κάτι μικρές (δικές μας!) και τον χώνουν σε όλες τις μεριές!
Για τους άλλους, τους ρομαντικούς και τους αφελείς (που ξέμειναν πίσω) πού και πού μαθαίνω κάνα νέο. Εκείνος ο αρχιμάλαξ, που έβαφε με μολύβι τα μάτια του, έμαθα ότι είναι σε ψυχιατρείο. Ο άλλος, που το έπαιζε αδιάφθορος, τον σπάσανε στο ξύλο κάτι πιτσιρικάδες (αν και προσπάθησε να κρυφτεί σε κάτι τουαλέτες) και πέθανε. . .
Και τώρα σιγά-σιγά απομακρύνομαι από το σκηνικό όπως τα αρπακτικά που μόλις βρουν τη λεία τους απομακρύνονται για να την απολαύσουν με την ησυχία τους…. (έδωσα την πρωθυπουργία στον Τραπεζίτη που μου υπέδειξαν, αλλά και την ηγεσία του καταστρεμμένου ΠΑΣΟΚ στον Χοντρό)
Αδελφέ Νίκο
Όταν τελειώσεις την ιστορία με την πιτσιρίκα στις Μπαχάμες, σε περιμένω να τα πούμε απο κοντά (φέρε και τη σύζυγο). Αν δεν κουράστηκες, ο Μεγάλος μας πρότεινε να ξανακάνουμε μια παρόμοια δουλειά σε μια άλλη χώρα κάπου στην Κεντρική Αμερική (δεν θυμάμαι τώρα το όνομα). Η χρηματοδότηση, ως συνήθως, εξασφαλισμένη και οι ντόπιοι πράκτορες έτοιμοι. Σκέψου το!
Με φιλιά
Γεωργάκης
Τα βλέπεις; Τα βλέπεις που ανησυχούσες και έτρεμες σαν ψάρι όταν αρχίσαμε την επιχείρηση;
"Θα μας λιντσάρουν!", έλεγες. . .
"Θα μας κρεμάσουν στην πλατεία οικογενειακώς", επαναλάμβανες. . .
"Ούτε τα παιδιά μας και οι γυναίκες μας δεν θα γλυτώσουν!", φοβόσουν. . .
"Από το πρώτο λεπτό θα ξεσηκωθούν!", υπολόγιζες. . .
Τίποτε απολύτως δεν έγινε! Όπως ακριβώς τα είχα προβλέψει.
Τους τα πήραμε όλα και φύγαμε σαν κύριοι. Ακόμα θυμάμαι την έκπληξη και την αμηχανία στο πρόσωπο του οπαδού μας στο αεροδρόμιο. Η χώρα ήταν σε φάση "Σομαλίας" κι εμείς με τις Samsonite, να περιμένουμε στην αίθουσα VIP το αεροσκάφος που θα μας έφερνε στον επίγειο παράδεισο μας, εδώ στην Καλιφόρνια.
Θυμάσαι που σου έλεγα "Θ αρθεί μια μέρα που θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε";
Λοιπόν αδελφέ Νίκο, η ημέρα ήρθε!
Η μπάζα ήταν καλή. Όχι μόνο εμείς αλλά και τα εγγόνια μας θα ζήσουν πλουσιοπάροχα.
Ο μόνος κίνδυνος πια βρίσκεται στην χοληστερίνη που περιέχει ο αστακός!
Θυμάσαι τί αντίκρισαν τα μάτια μας (μέσα απο τις θωρακισμένες Mercedes) καθώς πηγαίναμε στο αεροδρόμιο;
Μελαψούς μετανάστες να λεηλατούν την πρωτεύουσα μετά την οικονομική κατάρρευση.
Παιδιά να περιφέρονται μόνα τους μέσα στα χαλάσματα ψάχνοντας τις δολοφονημένες μάνες τους.
Καπνοί παντού απο τα σπίτια που καιγόταν.
Ορδές πανικόβλητων να λεηλατούν τα supermarkets.
Και στο αεροδρόμιο ΟΎΤΕ ΕΝΑΣ να φωνάξει έστω κάτι εναντίον μας! Ούτε ένα "προδότες" ή "κλέφτες" ή "κρεμάστε τους"! Μουδιασμένοι όλοι και παράλυτοι μάς έβλεπαν να φεύγουμε με τις βαλίτσες παραφουσκωμένες. Το διαισθάνονταν οτι δεν θα μας ξαναδούν. Η κωμωδία είχε τελειώσει. Ο θίασος έφευγε (με τις εισπράξεις). Οι θεατές θα μείνουν μόνοι να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα.
Τί θεατρικό και αυτό! Θυμάσαι; Άρχισε το 1981. Τότε που "ο φίλος του λαού" ανέβηκε στην εξουσία. "ΑΛΛΑΓΗ" φώναξε και τα πλήθη ρίγησαν. Ακόμη και ψηφοφόροι "της επάρατης συντήρησης" τον ψήφισαν! Υπάλληλοι πήγαν την άλλη μέρα στη δουλειά με υπεροπτικό ύφος σίγουροι ότι η επιχείρηση του αφεντικού θα είναι πλέον δική τους! Η "αλλαγή" μόλις είχε αρχίσει. Ο "λαός" έζησε στιγμές μοναδικής επαναστατικής μέθης. Καταλήψεις, απεργίες, πανό, σημαίες. . .
Ώσπου οι "κακοί καπιταλιστές" πήραν τα εργοστάσιά τους και τα πήγαν στη διπλανή χώρα.
Τα υπόλοιπα εργοστάσια έγιναν "κοινωνική ιδιοκτησία". "Ο λαός είναι πάνω απο τους θεσμούς" φώναζε ο "ηγέτης" και το πλήθος παραληρούσε. Επιτέλους! Είχε έρθει η "ώρα του λαού"! Κανείς πια δεν σε φακέλωνε αν διάβαζες "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ". Άλλωστε η "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" και η "ΑΥΡΙΑΝΗ" ήταν πια οι Εφημερίδες της Κυβερνήσεως. Ό, τι, γραφόταν εκεί ήταν νόμος απαράβατος. Τι αξία είχε πια η θεσμοθετημένη Εφημερίδα της Κυβερνήσεως; Ποιος της έδινε σημασία;
Το μέλλον διαφαινόταν ακόμα πιο λαμπρό . Η πατέντα με το "μοτοσακό χωρίς γκάζια" θα μας έφερνε αμύθητα πλούτη μόλις την αξιοποιούσαμε (για την ακρίβεια, δεν θα ξέραμε που να τα βάλουμε!) Κάποια στιγμή το θέμα αποσύρθηκε απο τα δελτία ειδήσεων. Ποιος έδωσε σημασία;
Το Ελληνικό αντιαεροπορικό "Άρτεμις" θα μας έφερνε αμύθητα πλούτη μόλις το βγάζαμε σε παραγωγή. Κάποια στιγμή και αυτό αποσύρθηκε από τα δελτία ειδήσεων. Ποιος έδωσε σημασία;
Σημασία είχε πλέον η ΑΤΑ (Αγνώστου Ταυτότητος Αυνανισμός): Ανεβαίνουν οι τιμές; Σου ανεβάζω το μισθό! Ξανανεβαίνουν οι τιμές; Σου ξανανεβάζω τον μισθό! Κάποιοι ψέλλισαν "Μα οι τιμές ανεβαίνουν ακριβώς επειδή μας ανεβάζεις συνεχώς τον μισθό!" Ποιος τους έδωσε σημασία;
Τα σχολεία αλλάξανε. Τώρα όλοι πήγαιναν "για σπουδές"! Δεν νοείται ο "αφέντης λαός" να δουλεύει στα χωράφια και στις οικοδομές. ΟΛΟΙ θα πάνε στο πανεπιστήμιο! Τί και αν δεν χρειαζόμασταν τόσους "επιστήμονες". Ποιος έδινε σημασία;
Σημασία είχε πλέον η "δημοκρατία". Ο αστυνομικός που είχε την αφέλεια να πυροβολήσει τον κλέφτη άκουγε τα δελτία ειδήσεων να ανακοινώνουν την διεύθυνση όπου κατοικούσε! Αν τολμούσε ας νοιαζόταν ξανά για το καθήκον!
Ποιός έδινε σημασία στις βιομηχανίες που κλείνανε; Αφού οι άνεργοι γινόταν αμέσως δημόσιοι υπάλληλοι; Ποιός αναρωτιόταν "Πού βρίσκετε τα λεφτά να πληρώσετε τόσους δημόσιους υπαλλήλους αφού δεν παράγει η χώρα τίποτα;" Αυτά τα ερωτήματα δεν είχαν πλέον σημασία. Μόνο αφελείς και γραφικοί ασχολούνταν με αυτά.
Αφού ο "ηγέτης" το είχε δηλώσει ξεκάθαρα: "Τα πήρα απο τους βιομήχανους!" Και όταν άρχισαν να διαρρέουν τα πρώτα μαντάτα για τις μεγάλες μάσες, ο "ηγέτης" είχε φροντίσει ώστε οι κομματικοί μηχανισμοί να έχουν έτοιμη την απάντηση που θα έδινε ο "λαός" στην "επάρατη συντήρηση": "ΦΆΓΑΝΕ ΑΥΤΟΊ ΑΛΛΆ ΦΆΓΑΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ!"
Κάποια στιγμή άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτοι μετανάστες. Κακό μεν (κάτι σαν να μην του άρεσε του "λαού") αλλά αφού οι μισθοί τάνγκα-ντάγκα ερχόταν κάθε 15νθήμερο, δε βαριέσαι. . .
Σαν τον Μιθριδάτη, ο "αφέντης λαός" συνήθιζε το δηλητήριο που αυξανόταν κάθε μέρα. Οι μετανάστες ξεπέρασαν κάθε όριο . . .
Η εγκληματικότητα ξεπέρασε κάθε όριο . . .
Η ανεργία ξεπέρασε κάθε όριο. . .
Τα σκάνδαλα ξεπέρασαν κάθε όριο. . .
Οι εθνικές ταπεινώσεις ξεπέρασαν κάθε όριο . . .
Οι φωτιές ξεπέρασαν κάθε όριο. . .
Οι αρρώστιες ξεπέρασαν κάθε όριο. . .
Τα σκουπίδια ξεπέρασαν κάθε όριο . . . .
Οι "αναρχικοί" ξεπέρασαν κάθε όριο. . .
Κάποια στιγμή (όταν παρατραβήξαμε το σχοινί) και εγώ φοβήθηκα, το ομολογώ. Πήγα στο πιο απομακρυσμένο νησάκι για να ανακοινώσω την χρεωκοπία της χώρας. Το σκάφος περίμενε έτοιμο να με φυγαδεύσει στην διπλανή χώρα αν οι στρατιωτικοί έκαναν κίνημα. Τι κουτός που ήμουν! Φύλλο δεν κουνήθηκε! Τότε πήρα θάρρος για τα καλά. Είπα μέσα μου "Μεγάλε, είσαι πολύ μεγάλος! Κάνε ό, τι θέλεις!"
Δεν σταμάτησα πουθενά: Αστυνομικοί, στρατιωτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι. . . Τους κατεδάφισα όλους. Δεν άφησα ούτε μισθούς, ούτε συντάξεις, ούτε δικαιώματα. . . Απορούσα και απορώ πάντα με την ανθρώπινη βλακεία: Αυτοί που σκοτώνονται με τον γείτονα για ένα εκατοστό οικοπέδου, με έβλεπαν να ληστεύω ασύστολα την χώρα τους και δεν μιλούσαν!
Πάντα οι ομοεθνείς μας με είχαν στο ψιλό:
"Περιορισμένης ευθύνης το καημένο. . . "
"Για οδοκαθαριστής καλός είναι αλλά για παραπάνω δεν τραβάει το φουκαριάρικο. . . "
"Η καψερή η μάνα του, πώς αντέχει τέτοια συμφορά. . . "
Μόνο η μάνα μας πείσμωσε και είπε "Τώρα θα δείτε, που κοροϊδεύετε το παιδί. . . "
Πραγματικά , αν δεν ήταν η μάνα μας δεν θα είχαμε αποτολμήσει τέτοιο έργο.
Δες τώρα όλους τους φαρμακόγλωσσους: Εγώ, το "καημένο", συνέτριψα την Έλληνα που ήταν προαιώνιος εχθρός μας. Τώρα όλοι "μούγκα". Ούτε "καημένο" ακούς ούτε τίποτα. Όλοι τεμενάδες μου κάνουν και έχουν καταπιεί την γλώσσα τους.
Το μεγάλο αστείο είναι ότι τώρα εκεί πίσω στην Ελλάδα, οι οπαδοί μας ακόμη πιστεύουν ότι την χώρα την βούλιαξε η "επάρατη συντήρηση"! Βλέπεις, αυτήν αφήσαμε να διοικεί τώρα. Τώρα που τα παιδιά τους πεθαίνουν από υποσιτισμό και οι πρωθυπουργοί τους είναι μελαψά τέκνα μεταναστών, ακόμη θυμούνται με αγάπη τον "ηγέτη" που τους "έδωσε να φάνε ψωμί" και βροντοφώναξε ή Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες!" Τι τα θες; η ζωή έχει πολύ πλάκα μερικές φορές!
Καλά που έπλασε ο θεός (μας) τους βλάκες για να μας ψυχαγωγούν. Ειδικά εδώ στην βίλα στην Καλιφόρνια (έχω καταπληκτική θέα στον Ειρηνικό, στο είπα; ) η ανία θα ήταν αφόρητη αν δεν είχα αυτά να θυμάμαι και να τα συζητώ με κάποιους πρωτοκλασάτους (τότε) του "κινήματος" που είχαν και αυτοί την ευστροφία να βγάλουν έγκαιρα τη μπάζα τους στο εξωτερικό και να αγοράσουν εδώ βίλες.
Είναι εδώ ο "FIVE SEASONS" και ο "μαζί τα φάγαμε". Φυσικά δεν μπορούσαν να λείπουν (δικοί μας γαρ) ο "ταϊβανέζος", η σύζυγος του τραγουδιστή (χωρίς τον τραγουδιστή, τι να τον κάνει τον τρελό!) και ο ξάδελφος της ο "φαστφουντάς". Ο τελευταίος χώρισε την γυναίκα του (Ελληνικής καταγωγής) και συζεί με μια δικιά μας. Είναι και κάνα δύο από την περίφημη "γενιά του Πολυτεχνείου" (ω ρε πλάκες και μ' αυτή την ιστορία!) Αυτοί ειδικά αποδείχτηκαν λυσσασμένοι για "δημοκρατία": Έχουν σπιτώσει κάτι μικρές (δικές μας!) και τον χώνουν σε όλες τις μεριές!
Για τους άλλους, τους ρομαντικούς και τους αφελείς (που ξέμειναν πίσω) πού και πού μαθαίνω κάνα νέο. Εκείνος ο αρχιμάλαξ, που έβαφε με μολύβι τα μάτια του, έμαθα ότι είναι σε ψυχιατρείο. Ο άλλος, που το έπαιζε αδιάφθορος, τον σπάσανε στο ξύλο κάτι πιτσιρικάδες (αν και προσπάθησε να κρυφτεί σε κάτι τουαλέτες) και πέθανε. . .
Και τώρα σιγά-σιγά απομακρύνομαι από το σκηνικό όπως τα αρπακτικά που μόλις βρουν τη λεία τους απομακρύνονται για να την απολαύσουν με την ησυχία τους…. (έδωσα την πρωθυπουργία στον Τραπεζίτη που μου υπέδειξαν, αλλά και την ηγεσία του καταστρεμμένου ΠΑΣΟΚ στον Χοντρό)
Αδελφέ Νίκο
Όταν τελειώσεις την ιστορία με την πιτσιρίκα στις Μπαχάμες, σε περιμένω να τα πούμε απο κοντά (φέρε και τη σύζυγο). Αν δεν κουράστηκες, ο Μεγάλος μας πρότεινε να ξανακάνουμε μια παρόμοια δουλειά σε μια άλλη χώρα κάπου στην Κεντρική Αμερική (δεν θυμάμαι τώρα το όνομα). Η χρηματοδότηση, ως συνήθως, εξασφαλισμένη και οι ντόπιοι πράκτορες έτοιμοι. Σκέψου το!
Με φιλιά
Γεωργάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου