του Άγγελου Μανταδάκη
Βιώνουμε μια πρωτοφανή επέμβαση ξένων κέντρων στα εσωτερικά της χώρας. Αξιωματούχοι των Βρυξελλών, ο γνωστός κ. Σόιμπλε, εκπρόσωποι του ΔΝΤ, τραπεζίτες, αναλυτές, παπαγαλάκια και πολλοί άλλοι θεωρούν καθήκον τους αυτές τις ημέρες να επεμβαίνουν ωμά στην προεκλογική περίοδο της Ελλάδας για να διαμορφώσουν κλίμα τρόμου και αβεβαιότητας για το ενδεχόμενο νίκης της Αριστεράς και χρεωκοπίας της χώρας.
Ο ελληνικός καπιταλισμός αποκαλύπτεται: ιστορικά εξαρτημένος, ποδηγετούμενος, στηριζόμενος σε ξένα δεκανίκια έναντι της εκχώρησης δικαιωμάτων και αρμοδιοτήτων σε αλλότριους. Το πιο αντιπαραγωγικό κομμάτι του και ταυτόχρονα το πιο εθελόδουλο έχει οργανώσει μαζί με το νεοφιλελεύθερο λόμπι της Ε.Ε. μια τεράστιας κλίμακας εκστρατεία ωμού εκβιασμού ενός λαού που δείχνει να θέλει και πρόσφατα να μπορεί να ακυρώσει τη σκληρή γραμμή της γερμανοποίησης της Ευρώπης. Σαν το πιο αποτελεσματικό και αιχμηρό όπλο έχουν επιλέξει το ευρώ.
Γιατί όμως το ευρώ; Είναι το σύμβολο της ευημερίας απέναντι στη δραχμή που είναι το σύμβολο της φτώχειας; Μήπως με το ευρώ δεν φτάσαμε στη χρεωκοπία; Θα μπορούσαμε βέβαια να φτάσουμε και με τη δραχμή. Ο γείτονάς μου για ένα ευρώ και είκοσι λεπτά που δεν τα έχει, πάει στη δουλειά του πολλές φορές με τα πόδια από τα Πετράλωνα στο Αιγάλεω.
Γιατί λοιπόν αυτή η υστερία μην τυχόν και αποχωρήσει η Ελλάδα από το ευρώ; Γιατί απαιτούν απόλυτη και σιδερένια πειθαρχία για να μείνει η χώρα στην Ευρωζώνη; Τόση σπουδή και τέτοιος ζήλος για την ευημερία μας ώστε να φτάνουν στον εκβιασμό;
Μάλλον όχι. Τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το ευρώ είναι το σύμβολο της νομιμοφροσύνης στην τάξη πραγμάτων που επιδιώκουν να εγκαταστήσουν οι πιο ακραίοι νεοφιλελεύθεροι κύκλοι της Ε.Ε. και η πιο συντηρητική μερίδα της γερμανικής χριστιανοδημοκρατίας. Δεν μας απειλούν με την έξοδο από το ευρώ για να μας προστατέψουν, αλλά για να μας εντάξουν στη στρατιά των νομιμοφρόνων.
Ευρώ σημαίνει υποταγή στο δημοσιονομικό σύμφωνο, θεσμοποίηση της λιτότητας, απορρύθμιση, ανεργία… Και μέσα στο ευρώ φτωχαίνουμε, υποβαθμιζόμαστε σαν χώρα και σαν κοινωνία, αδυνατούμε να πληρώσουμε τα χρέη μας. «Οι Έλληνες δεν μπορούν να αποφύγουν τη λιτότητα, είτε μέσα είτε έξω από το ευρώ» γράφει ο «Εκόνομιστ» στο κύριο άρθρο του στο τελευταίο τεύχος.
Όχι ότι επιδιώκουμε να πάμε στη δραχμή. Αλλά ας βάλουμε σαν Αριστερά τα πράγματα στη θέση τους. Δεν θυσιάζουμε για χάρη του ευρώ ούτε έναν άνθρωπο, ούτε έναν άνεργο, ούτε έναν συνταξιούχο στην πείνα.
Το δίλημμα ευρώ ή δραχμή είναι ό,τι πιο κούφιο, ό,τι πιο κενό εφευρέθηκε σαν σύνθημα τα τελευταία χρόνια. Ένα τρυκ εκβιασμού που δεν έχει αντίκρισμα.
Το απορρίπτουμε και σαν υποκριτικό. Πίσω από την έκκληση που με δραματικό ύφος διατυπώνουν κάποιοι «να μείνουμε στο ευρώ» κρύβεται η διά της διολισθήσεως αποδοχή του Μνημονίου. Και αποσιωπούν το ενδεχόμενο μέσα από τα αλλεπάλληλα Μνημόνια να φτάσουμε στη χρεωκοπία και τότε εκ των πραγμάτων να τεθούμε εκτός ευρώ.
Δεν έχουμε αυταπάτες. Οι επιθέσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ, η προσπάθεια διαστρέβλωσης των θέσεών του και η υστερία φόβου γύρω από το ευρώ θα κλιμακωθούν μέχρι τις 17 Ιουνίου.
Δεν δείχνει να έχει πολλούς αποδέκτες αυτού του είδους η προπαγάνδα. Αλλά πρέπει να έχουμε το νου μας. Η πρόταση Μέρκελ για την ταυτόχρονη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το ευρώ μαζί με τις βουλευτικές εκλογές ξεπέρασε κάθε προηγούμενο απροκάλυπτης επέμβασης.
Εμείς δεν έχουμε λόγο να διαβεβαιώσουμε κανέναν ότι θα κρατήσουμε τη χώρα στο ευρώ. Κάθε αναφορά, κάθε διαβεβαίωση από την πλευρά μας ότι μένουμε πιστοί στο ευρώ, υποδηλώνει την εμπλοκή μας σε λήψη μέτρων μνημονιακού χαρακτήρα.
Αυτό που μας συνέχει είναι η ανάγκη να αντιστοιχηθούμε με το μήνυμα της 6ης Μαΐου. Και το μήνυμα αυτό είναι μοναδικό και μας παροτρύνει να διεκδικήσουμε μια ισχυρή πλειοψηφία που στις 18 Ιουνίου θα ανοίξει έναν νέο δρόμο για την χώρα μας και την Ευρώπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου