Πότε θα χαθεί η Ελλάδα;

του Οδυσσέα Ιωάννου15/02/2011

• Εκτύπωση σελίδας
• Αποστολή με Email
• Διάδοση στο Google
• Διάδοση στο Facebook
• Διάδοση στο Twitter
• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
• Σχόλια

• 

1 εικόνα

Διαβάστε επίσης

• Ρήξη με την τρόικα!
• Ζητείται αξιοπρέπεια
• Τι θα έκανε ο Ανδρέας
• Τραα-βάτε με κι ας κλαίω
• Ο Πεταλωτής στο ρόλο του Ζουμπαίου

Δεν μπορώ πια να πάρω προσωπικά τίποτα “εθνικό”. Έχω αισθανθεί περισσότερο αδικημένος από ένα λάθος σφύριγμα σε κρίσιμο αγώνα της Εθνικής, στο ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, παρά από τις θρασείς, αποικιοκρατικής αισθητικής, δηλώσεις των τύπων της τρόικας.

Δεν ξέρω ρε παιδί μου, αλλά δεν θίγομαι. Ούτε καν από την ιδέα ενός πουλημένου νησιού. Πουλημένο σε ποιούς; Σε πλούσιους Γερμανούς ή Άγγλους; Δηλαδή, τώρα δεν γίνεται; Δεν θίγομαι από μία ολόκληρη πλαγιά που φτάνει μέχρι την θάλασσα, πουλημένη σε έναν Ρώσο μαφιόζο ή Γερμανό τραπεζίτη. Ή για να είμαι πιο ακριβής δεν με χαλάει περισσότερο από το να είναι πουλημένη σε έναν Έλληνα μεγαλογιατρό που θησαύρισε

από την δυστυχία των άλλων με ωμούς εκβιασμούς, ληστεύοντας τις μικρο-περιουσίες τους για μία εγχείρηση.

Το “ελληνικό” για μένα ήταν πάντα το φίλτρο. Ο τόπος γέννησης και η γλώσσα είναι η αναγκαία συνθήκη αλλά το φίλτρο είναι η ικανή, αυτή που έχει νόημα, αυτή που αναβαθμίζει ή απαξιώνει τον ρόλο σου σ' αυτήν αυλή του κόσμου, σε αυτήν την φέτα του χρόνου. Η γραμμή του “ελληνικού” μπαίνει ακριβώς εκεί που μπαίνει η ανάλογη της δικαιοσύνης, του ανθρωπισμού, της ελευθερίας. Ούτε έναν πόντο πιο δω ή πιο κει. Δεν με θίγουν περισσότερο οι δηλώσεις ενός ξένου αξιωματούχου του Δ.Ν.Τ από εκείνες του Έλληνα προέδρου του ΣΕΒ. Θα μου πεις, κατάλοιπα θεωρίας ταξικού διαχωρισμού, παρωχημένα αριστερίστικα στερεότυπα... Άσε, έχω δοκιμάσει τα πάντα, δεν γίνεται τίποτα!
 
Κάπου εδώ βγαίνουν οι “ψύχραιμοι” και πιάνουν δουλειά. “Ας σώσουμε πρώτα την χώρα από τους ξένους που την επιβουλεύονται και μετά θα έχουμε ξανά την πολυτέλεια να φαγωθούμε μεταξύ μας. Αν δεν υπάρχει Ελλάδα, τι νόημα θα έχουν αυτές οι θεωρίες σου;”  Το εργοστάσιο παραγωγής διλημμάτων για τρομαγμένους δουλεύει διπλοβάρδιες.
  
Η Ελλάδα δεν χάνεται αν πουληθεί το Ελληνικό, είκοσι νησιά και πέντε  ΔΕΚΟ. Αυτά, όταν χρειαστεί τα ξαναπαίρνεις πίσω, με τον καλό ή με τον κακό τρόπο... Χάνεται όμως στους χαμένους ΄Ελληνες, τους αναλφάβητους στον πολιτισμό, με την αμετάφραστη ζωή σε έναν σκοπό, σε κάτι ωραίο και μεγάλο, με την αναπηρία στο να τρυγάμε το ρίγος από κάτι μικρό και ταπεινό. Φοβισμένοι μην χάσουμε κάτι που ουδέποτε είχαμε, χάνουμε τον τρόπο να το κερδίσουμε, έστω για μια φορά στη ζωή μας. Η οποία ζωή -παρεμπιπτόντως- τελειώνει μεν, αλλά όταν σπαταλιέται δεν αρχίζει καν.