Ο Κωνσταντίνος λοιπόν ήταν τόσο... άγιος, ώστε δολοφόνησε τη γυναίκα του (κατόπιν παροτρύνσεως της μητέρας του "Αγίας" Ελένης), το μεγαλύτερο γιο του, τον πεθερό του και τον κουνιάδο του.
Δεν ξέρω αν θυμάστε έναν σχιζοφρενή δολοφόνο απ την Καβάλα που σκότωσε όλη την οικογένειά του. Σεχίδη αν θυμάμαι καλά τον έλεγαν...
Ε, κάτι ανάλογο ήταν και ο "Μέγας" Κωνσταντίνος.
Και ωραία, θα μου πείτε...
Και η Εκκλησία γιατί τον έκανε άγιο; Για να τον... επιβραβεύσει που καθάρισε όλη την οικογένειά του;
(σ.σ. όταν αναφέρομαι στην Εκκλησία, σαφώς αναφέρομαι στο υψηλόβαθμο ιερατείο, στα Πατριαρχεία και τις Οικουμενικές Συνόδους και όχι στους απλούς παπάδες)
Όχι, δεν το έκανε γι' αυτό, διότι δεν την αφορούσαν ποτέ την Εκκλησία κάτι τέτοια... μικροπράγματα!
Η Εκκλησία ήταν ήδη από τότε επιχείρηση.
Και ως επιχείρηση, για Θεό έχει το κέρδος.
Και όποιος για Θεό έχει το κέρδος, τότε κάνει αγίους τους καλύτερους... managers!
Αυτό ήταν ο Κωνσταντίνος: ένας πολύ πετυχημένος manager της Εκκλησίας!
Και όπως ο σύγχρονος άγιος του Κεφαλαίου, ο Steve Jobs, μετέφερε τα εργοστάσια και το κέντρο βάρους της Apple στην Κίνα, όπου υπήρχε μεγάλο πεδίο δράσης, φτηνά εργατικά χέρια και ευρύ καταναλωτικό πεδίο, έτσι και ο Κωνσταντίνος έκανε το μεγάλο επενδυτικό άνοιγμα της αναδυόμενης χριστιανοκεντρικής αυτοκρατορίας στην Ανατολή και το Βυζάντιο.
Εκεί υπήρχαν πληθυσμοί που είχαν ασπαστεί το Χριστιανισμό και άρα η επιχείρηση θα δούλευε καλύτερα εκεί, παρά στη Ρώμη.
Η Ρώμη είχε μπουκώσει επιχειρηματικά και ανοίγονταν νέες αγορές στον ορίζοντα. Και η περιοχή της Μικράς Ασίας, του Ελλαδικού χώρου και της Εγγύς Ανατολής ήταν η.... Κίνα της εποχής!
Μεταφορά έδρας επιχείρησης για την Εκκλησία λοιπόν...
Φυσικά όπως και σε κάθε επένδυση, για να αποσβέσεις στη συνέχεια, πρέπει πρώτα να δώσεις!
Και ο Κωνσταντίνος ακολούθησε αυτήν την έξυπνη τακτική του marketing.
Έριξε χρήμα στην αγορά. Χριστιανικό χρήμα.
Οι βαπτισθέντες Χριστιανοί τα πρώτα χρόνια της μετακόμισης της πρωτεύουσας ανταμοίβονταν με μια βαπτιστική τήβεννο (σημάδι κοινωνικής ανόδου) και με ένα μικρό κομμάτι χρυσού (για την κάλυψη άμεσων αναγκών).
Επομένως, ποιοι μάρτυρες, ποιοι μοναχοί και ποιοι απολογητές;;;
Ο χρυσός την έκανε τη δουλειά!
Δέκα χρόνια περίπου χρειάστηκε!
Όσο δηλαδή χρειάστηκε και η "ανεξιθρησκία" (βλ. παρακάτω)
Εξάλλου, η Εκκλησία έκανε και προσφορές!
Ήταν πολύ σύνηθες το φαινόμενο της ύστατης καθάρσεως των αμαρτιών!
Δηλαδή, σε μια εποχή παρακμής όπου οι άνθρωποι είχαν απωλέσει ηθικούς κώδικες και περιέπιπταν σε πολλές αδικίες, συνήθιζαν πολλοί γέροι να βαπτίζονται Χριστιανοί στο τέλος της ζωής τους, λίγο πριν το θάνατο, ώστε να καθαρθούν (μέσω βαπτίσεως) από τις αμαρτίες και να απολαύσουν και τις μετά θάνατον προσφορές, όπως αυτής του Παραδείσου!
Οπότε οι άνθρωποι και τις μαλακίες τους έκαναν σε όλη τους τη ζωή και αισθάνονταν μετά καθηρμένοι, αφού τις αμαρτίες τις έπλενε το... Άγιο Πνεύμα!
Και φυσικά κάθε εταιρεία χρειάζεται και τους... θρύλους της!
Έτσι δημιουργήθηκε ο θρύλος της ευρέσως του Τιμίου Σταυρού από την βασιλομήτορα Ελένη (που 'γινε και Αγία), μια εύρεση όμως που αντίκειτο στην πάγια τακτική των Ρωμαίων να καίνε τους σταυρούς μετά τη σταύρωση, για να καούν κι οι αμαρτίες των τιμωρηθέντων επί του σταυρού.
Οπότε είναι απορίας άξιον το πώς βρήκε η Ελένη 300 χρόνια μετά τη σταύρωση του Ιησού το... τίμιο ξύλο!
Έκτοτε το Τίμιο Ξύλο κάνει περιοδείες ανά τον κόσμο, ως άλλος Νταλάρας!
Ευτυχώς που μέχρι στιγμής δεν έχουν βρει και το σκελετό απ' το γαιδούρι που καβάλησε ο Ιησούς την Κυραική των Βαίων, γιατί θα το προσκυνάγαμε κι αυτό! 'Η μήπως αναστήθηκε;
Πολύ προχωρημένο το εκκλησιαστικό marketing της εποχής λοιπόν.
στην ουσία έκανε ό,τι κάνουν και σημερινές εταιρείες.
Δηλαδή, απ' τη στιγμή που οι πελάτες δεν έχουν ακόμη κάποια ανάγκη, αρχίζουν πρώτα να κάνουν προσφορές και να δίνουν τσάμπα (ή και να ... πληρώνουν κι από πάνω) για να αποκτήσουν οι υποψήφιοι πελάτες μια υπηρεσία.
Δηλαδή πρώτος στόχος είναι η δημιουργίαμιας ανάγκης.
Όταν δεν έχει τίποτα να χάσει (ή όταν κερδίζει κιόλας), τότε εύκολα ο υποψήφιος πελάτης γίνεται πελάτης.
Πρώτα δημιουργείται η ανάγκη και μετά αρχίζει ... αποζημίωση της εταιρείας λοιπόν!
Έτσι ο πελάτης στην αρχή έχει μια προνομιακή θέση απέναντι στην εταιρεία.
Στο σύγχρονο marketing η δέσμευση συνήθως είναι μονοετούς συμβολαίου.
Τότε όμως, η δέσμευση του εκκλησιαστικού συμβολαίου ήταν ισόβια.
Διότι πρώτα σε έκανε πελάτη, σου έδινε, σου έδινε....
Μετά όταν γίνονταν πια πολλοί οι πελάτες και η εταιρεία (Εκκλησία) πολύ δυνατός θεσμός μέσα στο Κράτος πια, τότε... άντε να ξεφύγεις!
Τότε άρχιζαν οι διώξεις!
| Πιστοί... |
Αφού πρώτα θεσπίστηκε η ανεξιθρησκία το 313 μ.Χ. (με το γνωστό διάταγμα των Μεδιολάνων- Μιλάνο), μετά ελέω χρυσού η Εκκλησία απέκτησε μεγάλο πελατολόγιο και τεράστια δύναμη και μόλις έγινε αυτό αντιστράφηκε το παιχνίδι και το διάταγμα έγινε κουρελόχαρτο!
Άρχισαν τότε οι διώξεις των μη Χριστιανών και κυρίως των Ελλήνων που ακόμη ασπάζονταν ως επί το πλείστον την εθνική θρησκεία.
Το 324 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος ανακήρυξε το Χριστιανισμό ως μόνη επίσημη θρησκεία του Κράτους!
Η ανεξιθρησκία ουσιαστικά αναστέλλεται έντεκα χρόνια μετά τη θέσπισή της!
Το 331 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος εξαπολύει επιθέσεις ενάντια στους ναούς της εθνικής θρησκείας, κλέβει προς όφελος της Εκκλησίας τους θησαυρούς τους και κατακαίει τους αρχαίους ναούς των θρησκείων που θα κρίνονταν "άσεμνες". Από ποιον θα κρίνονταν; Μα απ' την Εκκλησία φυσικά!
Το κυνήγι μαγισσών, η Ιερά Εξέταση και η Πυρά δεν αποτελούσαν αποκλειστικότητα της Δυτιής Εκκλησίας φυσικά...
Η Εκκλησία λοιπόν αφού δημιούργησε το τεράστιο πελατολόγιο είτε με το καλό (δωροδοκίες) είτε με το κακό (διώξεις), μετά όπως και κάθε επιχείρηση προχώρησε στην οικονομική αφαίμαξη των πελατών της!
Δηλαδή, αφού η Εκκλησία έγινε ο υπ' αριθμόν 2 θεσμός της Αυτοκρατορίας (ο νο1 ήταν ο Αυτοκράτορας), άρχισε να μαζεύει κατ' αρχήν όσα είχε δώσει στους πελάτες και στη συνέχεια και τον υπόλοιπο πλούτο που ηθελε να εκμεταλλευτεί!
Μέσω απειλών και εξαναγκασμών έπαιρνε τις περιουσίες των ανθρώπων, με τη μορφή κληρονομιάς ή δωρεάς κι όποιος τολμούσε να διαμαρτυρηθεί διώκετο ως εχθρός της Εκκλησίας και επομένως... την είχε "πατήσει"!
Βέβαια στη συνέχεια, υπήρξαν και θαυμάσιοι νόμοι, όπως το αφορολόγητο του πλούτου των Μοναστηριών!
Επομένως οι φοροφυγάδες (ιδίως της Μεσοβυζαντινής Περιόδου) κατέφευγαν ομαδόν στις Μονές.
Αποχωρητές... φοροκλέφτες δηλαδή!
Η Μονή εξασφάλιζε το αφορολόγητο και το ακαταδίωκτο και για πολλά άλλα αδικήματα.
Κι έτσι άρχισαν να μαζεύοντια εκεί τα μπουμπούκια της κοινωνίας από τους Βυζαντινούς φοροφυγάδες ως... τον σημερινό Εφραίμ!
Εξάλλου, ο περίφημος εμφύλιος της "Εικονομαχίας" (8ος αιώνας) έγινε γι αυτό το λόγο.
Διότι ο Λέων Γ' ο Ίσαυρος απηυδισμένος από τη φοροαπαλλαγή και τη φοροδιαφυγή μέσω... Μοναστικής αναχώρησης, επεχείρησε να διορθώσει την κατάσταση.
Με φυσικό επακόλουθο την κήρυξη του πολέμου από την Εκκλησία.
Και πρόσχημα φυσικά την... ασέβειά του στις εικόνες!
Κάτι θυμίζει από Χριστόδουλο και φορολόγηση Εκκλησίας αυτό... με πρόσχημα τις ταυτότητες!
Η Εκκλησία λοιπόν χάρη στο εκπληκτικό είναι η αλήθεια marketing του Κωνσταντίνου κατάφερε και απέκτησε τεράστιο πελατολόγιο και έγινε η Νο1 επιχείρηση του γεωγραφικού μας χώρου και διατηρείται ως τέτοια από την εποχή του 324 μ.Χ. έως και το 2012 μ.Χ.
Ο Κωνσταντίνος είναι ο δημιουργός αυτής της τεράστιας μηχανής πλούτου, αυτής της οικονομικής αυτοκρατορίας που εξακολουθεί να κερδοφορεί εδώ και 1700 χρόνια περίπου.
Είναι να απορεί κανείς λοιπόν γιατί, παρά τα εγκλήματά του, ο Κωνσταντίνος ονομάστηκε Μέγας (όπως και το άλλο μπουμπούκι, ο Θεοδόσιος), αγιοποιήθηκε και... εξασφαλίστηκε και η ελευθέρας του στον Παράδεισο;
Όχι φυσικά, δεν απορεί!
Το χρήμα, φίλοι μου, το χρήμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου