Η ποίηση της Ζωής

1 εικόνα

του Σπύρου Σεραφείμ

Από τότε που εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή η κα. Ζωή Κωνσταντοπούλου, παρακολουθώ - από καθαρά δημοσιογραφικό ενδιαφέρον - τις κινήσεις, το λόγο και την εν γένει στάση της. Και δεν μπορώ να πω ότι διαφωνώ μαζί της...

Βασικά, αυτό που μπορώ να πω, είναι πως η κα Κωνσταντοπούλου αποτελεί το hot spot σε κάθε παραπολιτικό σχόλιο που «σέβεται» τον εαυτό του. Οι περισσότεροι συνάδελφοι μένουν στο ότι «μιλάει ως μάχιμος δικηγόρος σε αίθουσα δικαστηρίου», ότι «μιλάει πολύ», ότι «εξαντλεί τους συνομιλητές της».

Και λοιπόν; Προσωπικά δεν διακρίνω κάτι το μεμπτό σε όλα αυτά. Σε λίγο θα την κατηγορούν επειδή είναι γυναίκα «και δεν κάθεται σπίτι να πλύνει κάνα πιάτο» ή ότι «είναι πολύ νέα και μιλάει».
Σωστά. Μια γυναίκα δεν πρέπει να έχει άποψη περί πολιτικής και να είναι εύγλωττη, αλλά πρέπει να ασχολείται μόνο με τα οικοκυρικά. Επίσης, τι θέλει ένας νέος άνθρωπος στην πολιτική; Εμείς «δεινόσαυρούς» και «δράκουλες» αιωνόβιους ζητάμε, έτσι;

Την Πέμπτη 1η Νοεμβρίου, στην επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, ενώπιον του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου έθετε ερωτήσεις επί 82 λεπτά! Μάλιστα, ο κ. Μανώλης Κεφαλογιάννης εξοργίστηκε και απείλησε τον πρόεδρο, κ. Τάσο Νεράντζη, με πρόταση μομφής - επειδή την άφηνε να μιλάει τόση ώρα.

Για ποιο λόγο η κα Κωνσταντοπούλου ρωτούσε επίμονα επί τόση ώρα; Μα, επειδή δεν έπαιρνε απάντηση σχετικά με την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορήθηκε, (και) μέσω πολλών παραπολιτικών σχολίων, επειδή ρώτησε επί επτά φορές έναν πρώην υπουργό σε ποιον παρέδωσε το διαβόητο usb με τα ονόματα καταθετών στην Ελβετία. Και δεν πήρε απάντηση. Ουδείς, λοιπόν, έμεινε στο ότι δεν εδόθη μία σαφής απάντηση που να πείσει. Ουδείς είπε ότι είναι ντροπή να ερωτάται κάποιος για 7 φορές και να μην απαντά, αλλά κάποιοι έμειναν στην κούραση που προξένησε η επανάληψη των ερωτήσεων αυτών. Όλο αυτό, από κάποια βουλευτίνα που προσπαθεί να ρίξει φως σε (άλλη) μια σκιώδη υπόθεση, βαμμένη με ανεξίτηλα πολιτικά χρώματα.

Σωστά - και πάλι. Πού ακούστηκε, μια άπειρη πολιτικός να επιδεικνύει ζήλο σε κάτι; Εμείς θέλουμε έμπειρους - που να έχουν θητεύσει και σε πέντε Εξεταστικές, όπου δεν βγήκε κανένα αποτέλεσμα - που παντελόνιασαν την αποζημίωση για τη συμμετοχή τους στην Επιτροπή και μετά πήγαν π.χ. τριήμερα στα Παρίσια και εις στας Αγγλίας. Έχουμε μάθει σε αυτούς που «κουκούλωσαν» υποθέσεις, που τις έκαναν... «αβαβά». Μένουμε σε αυτούς «τους σπαστικούς, μωρέ», που θέλουν να πάρουν απαντήσεις και όχι σε αυτούς που δεν τις δίνουν, που ξεφτιλίζουν τους θεσμούς και τις ψήφους του ελληνικού λαού που τους εμπιστεύτηκε.  

Η κα Ζωή Κωνσταντοπούλου λένε πως μακρηγορεί, όποτε μιλάει. Της κρατάνε χρονόμετρα κάθε φορά που θα ανοίξει το στόμα της, «ότι μπορεί να μιλάει δυο ώρες για να σου αποδείξει την αξία της σιωπής». Ξανά-μανά σωστά: Ο πολιτικός λόγος είναι τηλεοπτικός. Με ατάκες. Σαν twitter. Με 140 χαρακτήρες το πολύ, με ολόκληρα, λαχταριστά κομμάτια ευφυολογημάτων. Σαν να πρόκειται για διαφήμιση απορρυπαντικού.

Τι κάνει, λοιπόν, η κα Κωνσταντοπούλου; Δεν έχει μάθει ότι η πολιτική, πλέον, είναι όπως τα σλόγκαν; Δεν έχει μάθει ότι νικάει το χυδαίο, το εύκολο, το γρήγορο, ότι η πολιτική είναι σαν one night stand; 

Κι εγώ μπορεί να αστειεύομαι «υπερασπιζόμενος» τη βουλευτίνα, αλλά τα πιο σοβαρά λέγονται μέσω - και καλά - αστείων. Ο πραγματικός σεξισμός και η πολιτική επίθεση εναντίον κάποιου, γίνονται μέσω – και καλά – τάχα μου χιουμοριστικών κειμένων. Διάβασα πρόσφατα - σε free press το οποίο εκτιμώ και διαβάζω - ότι η κυρία Κωνσταντοπούλου θα ήταν η τέλεια σύζυγος συγγραφέα, γιατί μιλάει μόνη της και θα επέτρεπε στον άνδρα να ολοκληρώσει ένα ολόκληρο κεφάλαιο. Το «αστείο» αυτό, μάλιστα, ήταν δια χειρός ενός αξιόλογου ποιητή.

Αλλά, ξέχασα. Η ζωή, πολύ συχνά, δεν έχει ποίηση. Έχει μόνο σεξιστικά σχόλια, έχει πολιτικές ονειρώξεις που πνίγονται σε μια άστοχη, ανοργασμική ρίμα, για μια Ζωή (Κωνσταντοπούλου)...