Διαβάστε το παρακάτω άρθρο μιας ΚΥΡΙΑΣ από τον χώρο της δημοσιογραφίας.

Ευτυχώς υπάρχουν και δημοσιογράφοι με αίσθηση καθήκοντος αλλά και χρέους απέναντι στους συμπολίτες τους. Της αξίζει ένα ΕΥΓΕ!

Ονομάζεται Άννα Δαμιανίδη



Μεσημέρι στο τρόλεϊ, ακινητοποιημένοι στην Πανεπιστημίου, βρίσκω θέση δίπλα σε μια γυναίκα.

Είναι νευρική, αναρωτιέται γιατί δεν προχωράμε.

Εγώ ξέρω, αλλά δεν λέω. Κάνω την άσχετη.

Είναι οι δημοσιογράφοι που «έκλεισαν» την Ακαδημίας κι άλλους δρόμους, για να μην ενταχθεί στον ΕΟΠΠΥ το ταμείο μας. 

Κοιτάζω έξω κι εγώ, τάχα πως αναρωτιέμαι.

Μισή ώρα κάνουμε από το Πανεπιστήμιο στο Πολυτεχνείο.

‘Εκεί χτυπάει το κινητό, μαθαίνω ότι αποσύρθηκε η τροπολογία.

Δεν περνάει το ταμείο μας στον ΕΟΠΠΥ.

Αυτό ήταν, μπορεί να φύγει τώρα το τρόλεϊ.

Να χαρώ για το ταμείο μας; 

Το χρειάζομαι βέβαια πολύ, τώρα που γερνάω η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη γίνεται πιο απαιτητική.

Όμως δεν θα μπορούσα να πω σ’ αυτή τη γυναίκα δίπλα, την εμφανώς εργατική αυτή γυναίκα, ότι ξέρετε γιατί είμαστε εδώ μποτιλιαρισμένοι;

Να σας πω εγώ;

Απειλήθηκε το ασφαλιστικό μας ταμείο να πάει με τα άλλα, με αυτό στο οποίο είστε σεις, κατά πάσα πιθανότητα, και αγωνιστήκαμε.

Και νικήσαμε.

Θα έχουμε χωριστό ταμείο και καλύτερης ποιότητας υπηρεσίες!

Θα ντρεπόμουν να τα πω αυτά. 

Ίσως αν έπαιρνα θιγμένο ύφος, αν έλεγα, δουλεύουμε σαν σκυλιά τόσα χρόνια και πάνε τώρα να μας διαλύσουν την ασφάλιση, γι αυτό κι εμείς κλείσαμε το δρόμο;

Κι αν αυτή δούλεψε περισσότερο και σαν δυο σκυλιά μαζί, πράγμα πιθανότατο;

Μπα, τίποτε δεν θα πω, δεν με αφορά το άγχος της, κι αν θέλω μπορώ να μιλήσω για τους δημοσιογράφους χωρίς να πω ότι είμαι κι εγώ δημοσιογράφος.

Κάποτε το έλεγα με καμάρι. 

Έχω χάσει το καμάρι εδώ και αρκετό καιρό.

Ήμουν περήφανη για τη δουλειά μου, και για το σωματείο μας.

Δεν υπήρξα ποτέ απ’ αυτούς που το περιφρονούν, ή που έτσι λένε. Είχα κάνει αίτηση ένταξης στην ΕΣΗΕΑ αμέσως μόλις μπόρεσα, και δεν με πείραξε που πέρασα εξετάσεις για να γίνω δεκτή.

Το σωματείο ήταν για μένα, όντως, η υπεράσπιση που χρειαζόμουν σε μια δουλειά που βρίσκεται σε μόνιμη κρίση, αφού πάντα η προσφορά είναι μεγαλύτερη από τη ζήτηση.

Χάρις σ’ αυτό έζησα αξιοπρεπώς, σε ατομικές διαπραγματεύσεις υπήρξα πολύ κακή.

Θέλω να συνεχίσω να είμαι περήφανη για τη δουλειά μου και για το σωματείο μου.

Αλλά έχω πρόβλημα με το όνομα των πραγμάτων.

Με βασανίζουν λέξεις όπως η «ισότητα» και άλλες αφηρημένες έννοιες, μεγαλειώδεις, συγκινητικές που κατά καιρούς έχω χρησιμοποιήσει.

Εδώ που τα λέμε, θα με δυσκόλευε το ΕΟΠΠΥ.

Και μόνο να πρέπει να μάθεις ένα καινούργιο σύστημα, είναι δύσκολο.

Αλλά θα το παλεύαμε, θα γράφαμε γι αυτό, θα διεκδικούσαμε, θα προσπαθούσαμε, μαζί με τους άλλους.

Τώρα οι αγωνιστικές κουβέντες γύρω από το ζήτημα, τι νόημα έχουν;

Αν θέλουμε να είμαστε αγωνιστές, ας μπούμε αγωνιστικά στον ΕΟΠΠΥ και ας διεκδικούμε εκεί να λειτουργεί σωστά το σύστημα, να γίνεται όλο μέσω κομπιούτερ, να μην ταλαιπωρούμαστε, ούτε μεις ούτε κανείς, να απαιτούμε σεβασμό, δικαιοσύνη, και ποιότητα περίθαλψης.

Πώς γίνεται να είσαι αγωνιστής προστατεύοντας τα κεκτημένα σου όταν η χώρα σου διαλύεται;

Πώς γίνεται να ζητάς να εξαιρεθείς από την κοινή μοίρα, κι επιπλέον να πουλάς και επανάσταση;

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Είμαστε ανώτερη τάξη, αφού τόσα χρόνια με διάφορους τρόπους καταφέραμε να έχουμε καλύτερη περίθαλψη και συντάξεις από τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ.

Οι δικαστές είναι ακόμα πιο ισχυροί, προφανώς.

Οι πολιτικοί είναι ακόμα πιο ισχυροί, προφανέστατα.

Ενώ εσύ κυρία εδώ δίπλα, με το κουρασμένο πρόσωπο, το αφημένο σώμα, δεν ήσουνα καλή μαθήτρια, δεν βρήκες αξιοπρεπή δουλειά, παρασύρθηκες από την καθημερινότητα, κι είσαι πάνω στον ΤΙΤΑΝΙΚΟ με τους πολλούς, στην Τρίτη θέση, εκεί που θα μείνουν οι τελευταίοι για διάσωση.

Επιπλέον, θα τραβάτε και κουπί για τους επιβάτες της Πρώτης μέχρι την τελική σύγκρουση με το παγόβουνο.