Μια νέα αρχή πριν το τέλος

του Γιώργου Λακόπουλου28/02/2011


Ετικέτες
μνημόνιο


Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας.

Ας πούμε ότι τις εκλογές του 2009 τις κέρδιζε ο Κ. Καραμανλής και εφάρμοζε το πρόγραμμα που είχε αναγγείλει: πάγωμα μισθών και άλλα περιοριστικά μέτρα.

Aν αυτό σε πολλούς δεν ακούγεται καλά, ας κάνουμε μια δεύτερη υπόθεση εργασίας:

Ας πούμε ότι ο Γ. Παπανδρέου, όταν κέρδισε τις εκλογές του 2009, την επομένη κατέθετε έναν σφιχτό προϋπολογισμό με άμεσα μέτρα κλπ., αντί να διατυμπανίζει ο υπουργός Οικονομικών του την ….πρόβλεψη των ελλειμμάτων. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση είναι προφανές ότι οι εξελίξεις θα ήταν διαφορετικές από αυτές που παρακολουθούμε ενάμιση χρόνο τώρα. Αυτές οι δυο υποθέσεις αναφέρονται για να επισημανθεί ότι δεν έχει σημασία ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση, άλλα ποια πολιτική ακολουθεί.

Εφόσον οι εκλογές αποτελούν εξ αντικειμένου μια καινούργια αρχή, έχει αξία τι συμβαίνει σε αυτή την αρχή. Αν γίνει λάθος, θα οικοδομηθούν τα υπόλοιπα σε λάθος βάση. Και αργά η γρήγορα το λάθος θα δείξει τα δόντια του. Και τότε το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι η κυβέρνηση που έκανε το λάθος να προσπαθεί να το …. δικαιώσει. Αυτό ακριβώς συνέβη με την κυβέρνηση Παπανδρέου. Πήγε στις εκλογές με πρόγραμμα που ήξερε – αν δεν ήξερε ακόμη χειρότερα- ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί.

Αλλά ας πούμε ότι αυτά συμβαίνουν στην πολιτική και εν τελεί συγχωρούνται. Αυτό που δεν συγχωρείται είναι ό,τι συνέβη στη συνέχεια. Πρώτον, αντί να σπεύσει η νέα κυβέρνηση στους μήνες που απέμειναν μεχρι να κλείσει το 2009, να διορθώσει ό,τι διορθωνόταν, έκανε το αντίθετο και άφησε τα δημοσιονομικά να ξεφύγουν.

Δεύτερον: για έξι μήνες ακολουθούσε αντιφατική πολιτική για να καταλήξει στο ΔΝΤ και το Μνημόνιο, είτε το είχε προαποφασίσει είτε όχι.

Τρίτον: ενώ ανέλαβε να εφαρμόσει το επαχθέστερο οικονομικό πρόγραμμα από καταβολής του ελληνικού κράτους, αντί να εξηγήσει με ρεαλισμό και ειλικρίνεια το βάρος που φορτώνει στον ελληνικό λαό, κόμπαζε για τις επιτυχίες της και υποσχόταν σύντομα έξοδο από την κρίση λόγω .κύρους!

Τέταρτον: ενώ υπέγραψε συμφωνίες που εκχωρούσαν πολιτικές αρμοδιότητες και δικαιώματα αποφάσεων στην τρόικα, στο τέλος δημιούργησε κρίση στις σχέσεις της μαζί της, για καθαρά εσωτερικούς λόγους, φτάνοντας μεχρι τον παραλογισμό να λέει ότι θα κάνει νόμο και θα βάλει στο Σύνταγμα τα αντίθετα από αυτά που είχε συμφωνήσει με τους δυνάστες.

Πέμπτον: ενώ υπέγραψε κατά παραβίαση κάθε λογικής ότι θα αποπληρώσει τα 110 δις σε τρία χρόνια, όταν προέκυψε ότι δεν μπορεί να το κάνει, εμφάνισε το αίτημα για επιμήκυνση της αποπληρωμής ως... επιτυχια.

Υπάρχουν κι άλλες αντινομίες άλλα αυτές αρκούν για να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι όταν έχεις ένα πρόβλημα για κάθε λύση φτάνεις σε αδιέξοδο.

Μέσα σε ένα χρόνο η κυβερνητική πολιτική βρίσκεται στο σημείο από όπου ξεκίνησε. Η χώρα δηλαδή έχει το ίδιο πρόβλημα που έχει και όταν άρχισε η εφαρμογή του Μνημονίου: το πρόβλημα του χρέους, επαυξημένο μάλιστα.
Υπάρχει λύση; Πάντα υπάρχει. Αλλά δεν υπάρχουν λύσεις χωρίς κόστος.

Η κυβέρνηση να επιδιώξει μια νέα αρχή χωρίς υπερφίαλες συμπεριφορές. Και πριν από όλα, να αναλάβει έστω και τώρα το κόστος και να πει την αλήθεια. Να παραδεχθεί ότι απέτυχε το πρόγραμμα και να ζητήσει από τον λαό στήριξη για γενναίες αποφάσεις. Να επιδιώξει άμεση περιστολή του χρέους, πουλώντας ακίνητη περιουσία με πρόβλεψη επανάκτησης της στο μέλλον. Να ζητήσει λογιστικό έλεγχο του χρέους γιατί είναι πολλοί αυτοί που διαπιστώνουν ότι πληρώνουμε …κερατιάτικα. Να επιμερίσει, αναδρομικά, με κοινωνική δικαιοσύνη το κόστος εξόδου, φορολογώντας τον πλούτο και όχι τη φτώχεια και παίρνοντας πίσω τα δάνεια και τις επιδοτήσεις που δεν εκπλήρωσαν το σκοπό τους και όχι τα επιδόματα.

Αυτό θα είναι μια νέα αρχή λίγο πριν το τέλος. Αλλά για να έχει τύχη πρέπει να κατατεθεί χρονοδιάγραμμα εξόδου από την κρίση. Με ρητή πρόβλεψη ότι αυτοί που ματώνουν περισσότερο τώρα, θα ωφεληθούν και περισσότερο εάν αλλάξουν τα πράγματα.

Γιατί το σλόγκαν "θα πιάσουν τόπο οι θυσίες", ακουγόταν και όταν επέβαλαν στερήσεις για να μπούμε στο ευρώ. Και είδαμε ποιοι ωφελήθηκαν.