Εργάζονται Λίβυοι στην Λιβύη;

του Νίκου Μπίστη01/03/2011



Διαβάστε επίσης
Μία ή πολλές επαναστάσεις;


Αυτή ήταν η απορία μου όλες αυτές τις μέρες που κυβερνήσεις, εταιρείες και οργανισμοί πάσχιζαν να βγάλουν έξω από την πολύπαθη χώρα ένα πολυεθνικό εργατικό και επιστημονικό δυναμικό. Ο «αντιιμπεριαλιστής» στα νιάτα του και κάπως φευγάτος σατραπίσκος στα γεράματα Καντάφι είχε παραδώσει κάθε παραγωγική δραστηριότητα σε ξένα χέρια.(το ίδιο φαίνεται ότι συμβαίνει και στην Σαουδική Αραβία). Με τα λεφτά από το πετρέλαιο «μπούκωνε» τους διάφορους φύλαρχους, τροφοδοτούσε την αυξανόμενη δική του παράνοια και έφτιαχνε δεσμούς χρήματος και συμφερόντων με μια πλειάδα ηγετών. Γι’ αυτό και τον αποχαιρετούν ένας ένας με αμηχανία και μια μόλις αποκρυπτόμενη νοσταλγία. Όλοι εξ’ άλλου είχαν περάσει από το αντίσκηνο του και μερικοί από αυτούς (Μπερλουσκόνι, Πούτιν) λέγεται ότι είχαν μοιραστεί μαζί του και άλλες απολαύσεις.





Και ξαφνικά ήρθαν όλα τούμπα. Νέοι χωρίς δουλειά, άλλοι που παρά τις απαγορεύσεις πήραν τελικά τον μεταδιδόμενο ιό ελευθερίας από τις γειτονικές χώρες, μια φυλή νοσταλγός του έκπτωτου βασιλιά Ιντρίς, ένα κομμάτι της κρατικής γραφειοκρατίας που αισθάνθηκε αποκλεισμένο από την διαδοχή και εγκατέλειψε το σκάφος, τμήμα του αναιμικού στρατεύματος εξεγέρθηκαν με ένα κοινό στόχο: Να φύγει ο Καντάφι. Με την βοήθεια μιας αναγκαστικά ομονοούσας διεθνούς κοινότητας -μπροστά στον κίνδυνο νέου μεταναστευτικού κύματος και αύξησης της τιμής του πετρελαίου- φαίνεται ότι θα το πετύχουν.


Το επόμενο βήμα της συγκρότησης κυβέρνησης είναι πιο δύσκολο, όπως έδειξε η πρώτη ανεπιτυχής απόπειρα. Και το αμέσως επόμενο της διαμόρφωσης δημοκρατικών θεσμών και αντίστοιχης συνείδησης είναι μακρινό όνειρο. Σε χώρες όπου ο όρος «κοινωνία των πολιτών» είναι άγνωστος, η δημοκρατία θέλει χρόνο για να ριζώσει. Αυτό μέχρι και οι Αμερικάνοι άρχισαν να το καταλαβαίνουν. (Παρεμπιπτόντως, όλο αυτό το διάστημα των αραβικών εξεγέρσεων ο Ομπάμα σε πείσμα των Ελλήνων τηλεαναλυτών που μας ζάλισαν επαναλαμβάνοντας ότι οι «Αμερικάνοι πιάστηκαν με τις πιτζάμες», είχε σταθερή γραμμή υποστήριξης των κινητοποιήσεων. Προφανώς γιατί έτσι έκρινε ότι εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Αλλά και όλοι οι άλλοι είναι δύσκολο να μας πείσουν ότι τους έπιασε ξαφνικά ο πόνος για τις δημοκρατικές ελευθερίες στην Λιβύη, στην Υεμένη και στο Μπαχρέιν). Πάντως είτε για τον ένα είτε για τον άλλο λόγο, από διαφορετικές αφετηρίες και διαφορετικά επίπεδα ωριμότητας ο Αραβικός κόσμος κινείται. Η κατάληξη είναι αβέβαιη, πιθανότατα δεν θα είναι ομοιόμορφη, δεν θα έχει σχέση με τις κοινωνίες αδελφοσύνης που κάποιοι προσμένουν αλλά χειρότερα από εκεί που είναι σήμερα δεν θα πάνε.


Απλώς για μια ακόμα φορά θα διαψευστεί η μπερδεμένη Αριστερά που νομίζει ότι οι εξεγερμένοι του Αραβικού κόσμου, το καθεστώς του Τσάβες στην Βενεζουέλα, οι διαδηλωτές κατά της τρόικας στην Αθήνα, οι διάφοροι Αστεριξ της αντιπαγκοσμιοποίησης και άλλοι πολλοί μπορούν να συγκροτήσουν ενιαίο μέτωπο κατά «του κοινού εχθρού». Εκεί κάπως τα πράγματα μπερδεύονται όπως μας λέει ο Μιχάλης Μητσός στα ΝΕΑ υπενθυμίζοντας μας τον χαιρετισμό του Τσάβες στον Καντάφι, τον Σεπτέμβριο του 2009: «Ο,τι είναι ο Σιμόν Μπολιβαρ για τον λαό της Βενεζουέλας είναι ο Καντάφι για τον λαό της Λιβύης. Μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα, δίνουμε την ίδια μάχη στα ίδια χαρακώματα εναντίον ενός κοινού εχθρού και θα νικήσουμε». Η ονείρωξη του Αλέκου Αλαβάνου για αναπαραγωγή της Πλατείας Ταχρίρ στο Σύνταγμα ευτυχώς για τον ίδιο ήρθε κάπως αργά. Αλλοιώς δεν αποκλείεται προσκεκλημένος στην «γιορτή» να ήταν και ο Σιμόν Μπολιβαρ της Λιβύης.





*Ο Νίκος Μπίστης είναι Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ και πρώην Υφυπουργός Εσωτερικών.

Προηγούμενα άρθρα του Νίκου Μπίστη: