Photo: Κ. Τσακαλίδης @fosphotos.com
Μαθαίνω
με θλίψη και οργή ότι στην ιδιαίτερη πατρίδα μου τη Σαλονίκη, με τις
ευλογίες του μητροπολίτη Άνθιμου και τις πλάτες της αστυνομίας,
διαφυλικά άτομα (τρανς) στοχοποιούνται ανηλεώς, συλλαμβάνονται και
φυλακίζονται - και, μάλιστα, λίγα εικοσιτετράωρα προτού η συμπρωτεύουσα
γιορτάσει την Ημέρα Υπερηφάνειας.
Τυχαίνει να γνωρίζω καλά, όπως και πολλοί συνάνθρωποί μου, τι σημαίνει να μισείς ένα κομμάτι του εαυτού σου τόσο πολύ, που να καταλήγεις να νιώθεις ξένο πρώτα το εν λόγω στοιχείο, και κατόπιν τον εαυτό σου τον ίδιο. Κάτι που δεν επέλεξες, κι ωστόσο σε καθορίζει, βασανιστικά, πνιγηρά, εκ πρώτης όψεως αναπόδραστα. Στην περίπτωσή μου αυτό ήταν το παιδικό μου πάχος, προϊόν απρονοησίας και κακών χειρισμών των γονιών μου, και το οποίο με καταδίκασε σε χρόνια αυτομομφής αν όχι απέχθειας για το σώμα αυτό που με βάραινε, πάνω απ' όλα, με τον ακλόνητο προσδιορισμό που μου απέδιδε: ο χοντρός. Κι όλα εκείνα τα πικρά χρόνια ένιωθα να παλεύει εντός μου ένας άλλος εαυτός, λεπτός, ερωτεύσιμος, που δεν θα επισκίαζε με την ταμπέλα του πάχους το μυαλό, την ψυχή και τα επιτεύγματά μου. Μπορεί άλλοι να ήταν -και να είναι ακόμα- απολύτως συμφιλιωμένοι με τα περιττά τους κιλά, εμένα όμως ήταν ο εφιάλτης μου. Παρόμοιες αγωνίες πέρασα κι ώσπου να αποδεχθώ την ομοφυλοφιλία μου, στοιχείο του εαυτού μου εξίσου αδιάψευστο όσο και το χρώμα των ματιών μου, που ωστόσο, μέχρι να χωνέψω πως δεν ήταν επιλογή μου από διαστροφή - όπως πρεσβεύει η Εκκλησία και συχνά, δυστυχώς, και η οικογένεια - κι ότι δεν ήμουν «λάθος της φύσης», με βασάνισε πολύ, ιδίως σε συνδυασμό με την άκρως αντιερωτική (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια) παχυσαρκία μου. Ήθελα να αλλάξω, να γίνω ένας ευτυχισμένος ομοφυλόφιλος, με μερτικό στη ζωή.
Η δυσφορία φυλετικής ταυτότητας (gender dysphoria) είναι ένα φαινόμενο αναγνωρισμένο και μελετημένο από την επιστήμη: πρόκειται πολύ απλά για ανθρώπους που νιώθουν ως ξένο το ίδιο τους το φύλο και τα οποία, ώσπου να αποζητήσουν και να καταφέρουν να προβούν σε αλλαγή (σε διόρθωση) αυτού που πάντα αντιλαμβάνονταν ως λάθος, υποφέρουν, βλέποντας στον καθρέφτη και στα μάτια του κόσμου έναν εαυτό που δεν μπορούν να αποδεχθούν και να αγαπήσουν.
Προσπαθώ, ως άντρας, να φανταστώ το τυραννικό αυτό αίσθημα, και σας καλώ να κάνετε το ίδιο. Να φανταστώ πώς θα αισθανόμουν αν αυτό που σε μια πρώτη βιαστική εκτίμηση μου μοιάζει με ευνουχισμό ήταν στην πραγματικότητα το όνειρο της λύτρωσής μου από ένα σώμα που δεν αγαπώ, που με πνίγει. Και σαν να μη φτάνει αυτό το διαρκές μαρτύριο, να έχω απέναντί μου, φρουρούς μιας «ηθικής» που δεν με εκφράζει, γονείς, συγγενείς, κι αγνώστους, που είναι έτοιμοι να με χλευάσουν για την επιθυμία μου να αλλάξω, και που ακόμα κι αν καταφέρω ν' αλλάξω, να γίνω η γυναίκα που ανέκαθεν ένιωθα να ζει στραγγαλισμένη εντός μου, θα μου κλείσουν κάθε δίοδο κοινωνικής ένταξης, καθιστώντας απαγορευμένη την εργασία μου σε μια τράπεζα, λόγου χάρη, σ' ένα νοσοκομείο ή σ' ένα σχολείο. Και η ίδια αυτή κοινωνία που θα με εξωθήσει συχνά στην πορνεία ως μόνο μέσον επιβίωσης, θα μου την έχει διαρκώς στημένη, έτοιμη, με την αγιαστούρα στο ένα χέρι και το κλομπ στο άλλο, να με αρπάξει και να μου θυμίσει πώς το μίσος κάνει τον άνθρωπο τέρας.
Το γιατί οι εκάστοτε ιεράρχες -που βιοπορίζονται πλουσιοπάροχα από μια «θρησκεία της αγάπης»- στρέφονται με τόσο μένος ενάντια στην ερωτική και φυλετική διαφορετικότητα, είναι ευνόητο: είναι οι εκπρόσωποι της πεπαλαιωμένης ηθικής. Αυτό πουλάνε, διότι αυτό θέλει ν' αγοράσει το ποίμνιό τους. Και θα μου ήταν και παντελώς αδιάφοροι (η θρησκεία άλλωστε έχει μακρά παράδοση στην αμβλύνοια, καθώς και στην καταδυνάστευση μέσω του σκοταδισμού και του φόβου) εάν οι έμμισθοι αυτοί γενειοφόροι του Δημοσίου δεν εξαπέλυαν ποταμούς μίσους ενάντια σε μερικούς από τους πλέον ευάλωτους συνανθρώπους μας (κάνοντας γαργάρα την «αγάπη για τον πλησίον»), φτάνοντας στο σημείο να υποκινήσουν πράξεις βίας που παραπέμπουν σε μαρτυρικές θεοκρατίες.
Το κακό αυτό επείγει να σταματήσει (άμεσα, με επέμβαση του εισαγγελέα και μέριμνα του κράτους, όσο κι αν αυτά ηχούν ως όνειρα απατηλά) - και πιστεύω ακράδαντα ότι, συν τω χρόνω, τέτοιες ενέργειες θα φτάσουν να θεωρούνται αδιανόητες. Τα παιδιά μου μπορεί να έχουν δασκάλα που έτυχε να γεννηθεί άντρας ή να ερωτευτούν αγόρια που γεννήθηκαν κοπέλες. Κι αν σε κάποιους η ιδέα αυτή φαντάζει τερατώδης, να είναι βέβαιοι πως τα τέρατα της ελλαδικής προϊστορίας είναι οι ίδιοι κι ότι, η ιστορία, τους επιφυλάσσει το πιο σκονισμένο της χρονοντούλαπο.
"Γυναίκα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι", γράφει η Σιμόν ντε Μπωβουάρ στο Δεύτερο Φύλο, μιλώντας για τις διεκδικήσεις, τις μάχες και την τόλμη που απαιτεί η απόκτηση μιας στιβαρής γυναικείας ταυτότητας, άτρωτης στις δολιοφθορές του ανδροκρατούμενου κόσμου.
Παραφράζοντας τη σπουδαία φεμινίστρια - απ' τις πρώτες διδάξασες στην απόλυτη ομαλότητα της ερωτικής πολυμορφίας- άνθρωπος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι.
Εύχομαι να γίνουμε όλοι. Ή, έστω, όσοι δεν το επιθυμούν, να καταλάβουν -επιτέλους- ότι η βρομιά που αποκηρύσσουν κατοικεί αποκλειστικά μέσα τους.
Τυχαίνει να γνωρίζω καλά, όπως και πολλοί συνάνθρωποί μου, τι σημαίνει να μισείς ένα κομμάτι του εαυτού σου τόσο πολύ, που να καταλήγεις να νιώθεις ξένο πρώτα το εν λόγω στοιχείο, και κατόπιν τον εαυτό σου τον ίδιο. Κάτι που δεν επέλεξες, κι ωστόσο σε καθορίζει, βασανιστικά, πνιγηρά, εκ πρώτης όψεως αναπόδραστα. Στην περίπτωσή μου αυτό ήταν το παιδικό μου πάχος, προϊόν απρονοησίας και κακών χειρισμών των γονιών μου, και το οποίο με καταδίκασε σε χρόνια αυτομομφής αν όχι απέχθειας για το σώμα αυτό που με βάραινε, πάνω απ' όλα, με τον ακλόνητο προσδιορισμό που μου απέδιδε: ο χοντρός. Κι όλα εκείνα τα πικρά χρόνια ένιωθα να παλεύει εντός μου ένας άλλος εαυτός, λεπτός, ερωτεύσιμος, που δεν θα επισκίαζε με την ταμπέλα του πάχους το μυαλό, την ψυχή και τα επιτεύγματά μου. Μπορεί άλλοι να ήταν -και να είναι ακόμα- απολύτως συμφιλιωμένοι με τα περιττά τους κιλά, εμένα όμως ήταν ο εφιάλτης μου. Παρόμοιες αγωνίες πέρασα κι ώσπου να αποδεχθώ την ομοφυλοφιλία μου, στοιχείο του εαυτού μου εξίσου αδιάψευστο όσο και το χρώμα των ματιών μου, που ωστόσο, μέχρι να χωνέψω πως δεν ήταν επιλογή μου από διαστροφή - όπως πρεσβεύει η Εκκλησία και συχνά, δυστυχώς, και η οικογένεια - κι ότι δεν ήμουν «λάθος της φύσης», με βασάνισε πολύ, ιδίως σε συνδυασμό με την άκρως αντιερωτική (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια) παχυσαρκία μου. Ήθελα να αλλάξω, να γίνω ένας ευτυχισμένος ομοφυλόφιλος, με μερτικό στη ζωή.
Η δυσφορία φυλετικής ταυτότητας (gender dysphoria) είναι ένα φαινόμενο αναγνωρισμένο και μελετημένο από την επιστήμη: πρόκειται πολύ απλά για ανθρώπους που νιώθουν ως ξένο το ίδιο τους το φύλο και τα οποία, ώσπου να αποζητήσουν και να καταφέρουν να προβούν σε αλλαγή (σε διόρθωση) αυτού που πάντα αντιλαμβάνονταν ως λάθος, υποφέρουν, βλέποντας στον καθρέφτη και στα μάτια του κόσμου έναν εαυτό που δεν μπορούν να αποδεχθούν και να αγαπήσουν.
Προσπαθώ, ως άντρας, να φανταστώ το τυραννικό αυτό αίσθημα, και σας καλώ να κάνετε το ίδιο. Να φανταστώ πώς θα αισθανόμουν αν αυτό που σε μια πρώτη βιαστική εκτίμηση μου μοιάζει με ευνουχισμό ήταν στην πραγματικότητα το όνειρο της λύτρωσής μου από ένα σώμα που δεν αγαπώ, που με πνίγει. Και σαν να μη φτάνει αυτό το διαρκές μαρτύριο, να έχω απέναντί μου, φρουρούς μιας «ηθικής» που δεν με εκφράζει, γονείς, συγγενείς, κι αγνώστους, που είναι έτοιμοι να με χλευάσουν για την επιθυμία μου να αλλάξω, και που ακόμα κι αν καταφέρω ν' αλλάξω, να γίνω η γυναίκα που ανέκαθεν ένιωθα να ζει στραγγαλισμένη εντός μου, θα μου κλείσουν κάθε δίοδο κοινωνικής ένταξης, καθιστώντας απαγορευμένη την εργασία μου σε μια τράπεζα, λόγου χάρη, σ' ένα νοσοκομείο ή σ' ένα σχολείο. Και η ίδια αυτή κοινωνία που θα με εξωθήσει συχνά στην πορνεία ως μόνο μέσον επιβίωσης, θα μου την έχει διαρκώς στημένη, έτοιμη, με την αγιαστούρα στο ένα χέρι και το κλομπ στο άλλο, να με αρπάξει και να μου θυμίσει πώς το μίσος κάνει τον άνθρωπο τέρας.
Το γιατί οι εκάστοτε ιεράρχες -που βιοπορίζονται πλουσιοπάροχα από μια «θρησκεία της αγάπης»- στρέφονται με τόσο μένος ενάντια στην ερωτική και φυλετική διαφορετικότητα, είναι ευνόητο: είναι οι εκπρόσωποι της πεπαλαιωμένης ηθικής. Αυτό πουλάνε, διότι αυτό θέλει ν' αγοράσει το ποίμνιό τους. Και θα μου ήταν και παντελώς αδιάφοροι (η θρησκεία άλλωστε έχει μακρά παράδοση στην αμβλύνοια, καθώς και στην καταδυνάστευση μέσω του σκοταδισμού και του φόβου) εάν οι έμμισθοι αυτοί γενειοφόροι του Δημοσίου δεν εξαπέλυαν ποταμούς μίσους ενάντια σε μερικούς από τους πλέον ευάλωτους συνανθρώπους μας (κάνοντας γαργάρα την «αγάπη για τον πλησίον»), φτάνοντας στο σημείο να υποκινήσουν πράξεις βίας που παραπέμπουν σε μαρτυρικές θεοκρατίες.
Το κακό αυτό επείγει να σταματήσει (άμεσα, με επέμβαση του εισαγγελέα και μέριμνα του κράτους, όσο κι αν αυτά ηχούν ως όνειρα απατηλά) - και πιστεύω ακράδαντα ότι, συν τω χρόνω, τέτοιες ενέργειες θα φτάσουν να θεωρούνται αδιανόητες. Τα παιδιά μου μπορεί να έχουν δασκάλα που έτυχε να γεννηθεί άντρας ή να ερωτευτούν αγόρια που γεννήθηκαν κοπέλες. Κι αν σε κάποιους η ιδέα αυτή φαντάζει τερατώδης, να είναι βέβαιοι πως τα τέρατα της ελλαδικής προϊστορίας είναι οι ίδιοι κι ότι, η ιστορία, τους επιφυλάσσει το πιο σκονισμένο της χρονοντούλαπο.
"Γυναίκα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι", γράφει η Σιμόν ντε Μπωβουάρ στο Δεύτερο Φύλο, μιλώντας για τις διεκδικήσεις, τις μάχες και την τόλμη που απαιτεί η απόκτηση μιας στιβαρής γυναικείας ταυτότητας, άτρωτης στις δολιοφθορές του ανδροκρατούμενου κόσμου.
Παραφράζοντας τη σπουδαία φεμινίστρια - απ' τις πρώτες διδάξασες στην απόλυτη ομαλότητα της ερωτικής πολυμορφίας- άνθρωπος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι.
Εύχομαι να γίνουμε όλοι. Ή, έστω, όσοι δεν το επιθυμούν, να καταλάβουν -επιτέλους- ότι η βρομιά που αποκηρύσσουν κατοικεί αποκλειστικά μέσα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου