Πού το πάει το ΔΝΤ; (Μέρος Β')

Photo: ebmorse/Flickr

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Πού το πάει το ΔΝΤ; Αυτό είναι το ερώτημα στα χείλη πολιτών και ιθυνόντων από προχθές - από τη στιγμή που δημοσιοποιήθηκε η έκθεση-καταπέλτης του ΔΝΤ που, ουσιαστικά, απεφάνθη ότι η πολιτική «διάσωσης» της Ελλάδας ήταν και παραμένει πολιτική εξώθησης στην ατέρμονη κατάρρευση. (Βλ. εδώ για μια καλή περίληψη της έκθεσης.) Όμως, για τους αναγνώστες του protagon το ερώτημα αυτό έχει απαντηθεί εδώ και μήνες. Στις 15 Φεβρουαρίου, protagon-ικό άρθρο με τίτλο ακριβώς αυτό το αιωρούμενο ερώτημα (Πού το πάει το ΔΝΤ;) παρουσίασε (με πληροφορίες εκ των έσω) τον προβληματισμό και τους στόχους του διεθνούς οργανισμού. Ακόμα και σήμερα εκείνο το άρθρο αποτυπώνει επακριβώς τους προβληματισμούς και τον θυμό που οδήγησε το ΔΝΤ στην πρόσφατη έκθεση-πόρισμα.
Για όσους δεν έχουν καιρό να το ξαναδιαβάσουν, στο άρθρο εκείνο είχα αναφερθεί σε υψηλά ιστάμενο στέλεχος του ΔΝΤ το οποίο μου είχε πει, λέξη-προς-λέξη, τα εξής: «Είναι προφανές ότι η χώρα σας,
και λόγω ενδογενών προβλημάτων και λόγω ενός ριζικά (radically) λάθος προγράμματος, για το οποίο εμείς στο ΔΝΤ έχουμε πει αρκετά mea culpa, δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από την κατιούσα πορεία.». Στο ίδιο άρθρο είχα καταστήσει σαφές ότι οι άνθρωποι του ΔΝΤ ήταν έξαλλοι με το Βερολίνο για δύο πράγματα: (1) Για την εμμονή τους σε προγράμματα προσαρμογής καταδικασμένα στην αποτυχία (τα οποία χρεωνόταν το ΔΝΤ), και, πολύ πιο σημαντικό, (2) Για τον τρόπο με τον οποίο η Γερμανία υπονομεύει συστηματικά και ελεεινά (όχι δικός μου χαρακτηρισμός) την τραπεζική ενοποίηση την οποία επικαλείται για να... ανατραπεί στην πράξη.
Το άρθρο εκείνο ακολούθησε μερικές μέρες ένα άλλο το οποίο εξηγούσε διεξοδικά το mea culpa του ΔΝΤ όσον αφορά εκείνους τους «μαγικούς πολλαπλασιαστές», ο λανθασμένος υπολογισμός των οποίων έδινε, και εξακολουθεί να δίνει, άλλοθι στην εγκληματική μακροοικονομική πολιτική που εφαρμόζεται συστηματικά από τον Μάιο του 2010, δήθεν για την επίτευξη της δημοσιονομικής αναπροσαρμογής. Όμως, η ουσία του ζητήματος, όσον αφορά τη χώρα μας, τη σχέση της με το ΔΝΤ και τη στρατηγική που έχουμε ιερή υποχρέωση να ακολουθήσουμε, είχε παρουσιαστεί σε άρθρο, πάλι εδώ στο protagon, τη 16η Νοεμβρίου του 2012 με τίτλο ΕΛΛΑΣ-ΔΝΤ-ΣΥΜΜΑΧΙΑ - ένας τίτλος που ξένισε πολλούς (ιδίως Αριστερούς φίλους). Κρίνω ότι οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών, μαζί με την προχθεσινή δημοσιοποίηση του πορίσματος του ΔΝΤ, επιβεβαιώνουν την ανάγκη για μια στρατηγική συμμαχία Ελλάδας-ΔΝΤ με στόχο την ανατροπή της παράλογης λογικής που διέπει, από το 2010 έως σήμερα, την ασκούμενη στην Ελλάδα πολιτική. (Βλ. και αυτή την πρόσφατη συνέντευξη που αναφέρεται γενικότερα στη στρατηγική του ΔΝΤ απέναντι στην ευρωπαϊκή Κρίση συνολικά - συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας).
Το πραγματικό ερώτημα, λοιπόν, που πρέπει να μας απασχολεί σήμερα είναι: Και τώρα; Έχουν διορθωθεί τα κακώς κείμενα του «προγράμματος διάσωσης» ώστε να μην πρόκειται πλέον περί προγράμματος αέναης κατάρρευσης; Η απάντηση είναι ένα πελώριο ΟΧΙ. Κάτι που το ΔΝΤ γνωρίζει και υπονοεί διπλωματικά στην έκθεσή του. Τι είναι εκείνο που πρέπει να διορθωθεί άμεσα; Τρία πράγματα:

1. Να σταματήσει η διαδικασία της πανάκριβης, καταστροφικής και κίβδηλης τραπεζικής ανακεφαλαιοποίησης, η οποία βαραίνει αφάνταστα το δημόσιο χρέος καταδικάζοντας τη χώρα να έχει στο διηνεκές τράπεζες-ζόμπι που θα λειτουργούν ως μαύρες τρύπες οι οποίες απορροφούν όλη την ενέργεια των υγιών θυλάκων της ελληνικής οικονομίας. Πώς; Να αναλάβει την ανακεφαλαιοποίηση άμεσα η Ευρώπη, το ESM μαζί με την ΕΚΤ. Το πώς ακριβώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο το έχουμε ήδη πει εδώ και εδώ.
2. Να μεταφερθούν τα μη απορροφηθέντα κονδύλια του ΕΣΠΑ στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων για επενδύσεις στον ιδιωτικό μας τομέα χωρίς καμία συμμετοχή του Υπουργείου Ανάπτυξης ή των δικών μας τραπεζών.
3. Να διασυνδεθούν οι αποπληρωμές των μνημονιακών δανείων (συμπεριλαμβανομένων και των ομολόγων που κατέχει ακόμα η ΕΚΤ) στον ρυθμό ανάπτυξης της χώρας.

Πώς θα πετύχουμε αυτά τα αιτήματα; Θα συμφωνούσε κανείς ξένος παράγων με αυτά τα αιτήματα; Σας διαβεβαιώ ότι το ΔΝΤ συμφωνεί και είναι διατεθειμένο να πιέσει το Βερολίνο προς αυτή τη κατεύθυνση. Όμως δεν μπορεί να το κάνει όταν η κυβέρνηση των Αθηνών δεν το συζητά καν - όταν η δική μας κυβέρνηση παραλύει ακόμα και με τη σκέψη να αρθρώσει έναν λόγο που ίσως στενοχωρήσει την κα Μέρκελ ή τον κ. Σόιμπλε. Αυτός είναι ο λόγος που το ΔΝΤ είναι έξαλλο, τόσο με τη δική μας κυβέρνηση, όσο και με τη γερμανική.