Διαβάζοντας ξανά το «Έχει ρεύμα η αναρχία»
έκανα μια αναδρομή στην πολιτική μου ενηλικίωση. Δεν γεννήθηκα
αναρχικός, οι γονείς μου αν και με αριστερές καταβολές -δεν- μου έδωσαν
κάτι σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα, δεν μου έδωσαν την ιδεολογία τους.
Δεν μου είπαν τι να πιστεύω και τι όχι, προφανώς δεν με αγαπούσαν
αρκετά όπως οι πλειοψηφία των Ελλήνων γονιών που μπουκώνουν από μικρά τα
παιδιά τους – με τους φόβους τους, τα κατευθύνουν επαγγελματικά,
ιδεολογικά και πνευματικά. Μου έδωσαν όμως πρόσβαση σε όσες πληροφορίες
επιθυμούσα και
πάντα οι απόψεις τους εκφραζόντουσαν ως μια γνώμη μέσα στην οικογένεια και όχι ως το ευαγγέλιο.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αναθεωρήσω πολλές φορές όσα μέχρι πρότινος πίστευα, κάτι που ακόμα συμβαίνει στη ζωή μου και έχω φτάσει στο συμπέρασμα (ίσως το μοναδικό σχετικά ασφαλές συμπέρασμα μέσα σε 3 δεκαετίες), ότι το πιο υγιές κομμάτι του εαυτού μου είναι εκείνο που με αμφισβητεί και με διαψεύδει.
Η αλήθεια ήταν ότι πάντα ήμουν αντιδραστικός σε οτιδήποτε δινόταν ως δεδομένο χωρίς να το συνοδεύει κάποια απόδειξη ή κάποιο πείραμα. Σταδιακά άρχισα να σχηματίζω μια ιδεολογία που συνειδητοποίησα ότι ταυτίζεται σε πολλά σημεία με την αναρχία, έτσι άρχισα να διαβάζω περισσότερο για την αναρχία.
Διαβάζοντας για τη αναρχία καταλαβαίνεις γρήγορα πόσο πλασματική είναι η εικόνα των ανθρώπων για αυτήν, διόλου τυχαίο.
Πρώτα απ’ όλα στη συνείδηση πολλών ταυτίζεται με το χάος, κάτι που δε θα μπορούσε να έχει περισσότερη απόσταση από την αλήθεια, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οργανωμένη προπαγάνδα επέβαλε αυτή τη ταύτιση, ήταν την ίδια περίοδο που προσπάθησαν να αντικαταστήσουν την αναρχία με τον ακτιβισμό.
Με λίγα λόγια, μπορείς να διαφωνείς όσο θέλεις με το σύστημα, μπορείς να πράξεις εθελοντικά αν το θέλεις αλλά πάντα μέσα στο σύστημα, κάτι σαν τους atenistas.
Μια ιδεολογία που ανατρέπει τις βασικές αξίες του συστήματος στη πράξη (γιατί αναρχία είναι κυρίως τρόπος ζωής) δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή με τίποτα.
Είναι άλλο να λες είμαι αριστερός, θέλω να αλλάξω το κόσμο, θα μπω σε ένα κόμμα, θα παίξω με τους κανόνες σας μέχρι να πάρω την εξουσία και τότε θα ρίξω το σύστημα από τα μέσα, αρχίδια. Δεν υπάρχει ούτε ένα ιστορικό παράδειγμα για αυτό.
Επίσης αυτό το ψευδές χαρακτηριστικό (περί χάους) διαψεύδεται ακόμα και από τον συμβολισμό της με το Α μέσα στο κύκλο. Όπου Α είναι Anarchy, και όπου Ο είναι Order από το “Anarchy is the mother of Order» φράση του Proudhon.
Βέβαια λίγη σημασία παίζουν τα σύμβολα για έναν αναρχικό, αυτό που είναι πιο θεμελιώδες είναι η επιθυμία να είναι κανείς απόλυτα ελεύθερος, λέω απόλυτα γιατί σήμερα ο τρόπος με τον όποιον χρησιμοποιείτε αυτή η λέξη απαιτεί πολλά εισαγωγικά, και μια διαρκή μάχη για να επιτύχει και διατηρήσει την ελευθερία του.
Να είναι κανείς κυρίως ελεύθερος από πλασματικές ανάγκες κάτι που είχε απασχολήσει και τον Διογένη.
Την αναρχία, σε αντίθεση με όλες τις άλλες ιδεολογίες, δεν μπορείς να την επιβάλεις, πρέπει ο ίδιος να την κατακτήσεις και έρχεται μέσα από τη γνώση με ένα πολύ φυσικό τρόπο.
Ο κατά ομολογία των εχθρών του, σημαντικότερος εν ζωή διανοούμενος, Νόαμ Τσόμσκι, καθηγητής Γλωσσολογίας Φιλοσοφίας του ΜΙΤ αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχικός (δεν υπάρχει χρίσμα στην αναρχία μόνο να αυτοπροσδιορίζεσαι μπορείς). Πολλοί θα μπερδευτούν πως ένας συντηρητικά ντυμένος γεράκος καθηγητής πανεπιστημίου μπορεί να είναι αναρχικός, τουλάχιστον μέχρι να τον ακούσουν να μιλάει. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί οι περισσότεροι έχουν μια πολύ συγκεκριμένη καρικατούρα στο μυαλό τους για το πως μοιάζει ένας αναρχικός, μακριά μαλλιά ή ξυρισμένα, μαύρα ρούχα και ένα μαδέρι στο χέρι – αυτός είναι ο ασφαλίτης της γειτονιάς σου. Αντιβαίνει στις βασικές αξίες της αναρχίας ο οποιοσδήποτε κωδικός ένδυσις.
Προσπάθησα να δώσω μια εικόνα για την αναρχία μέσα από τα μάτια κάποιου που δεν γεννήθηκε αναρχικός. Κάποια στιγμή θα βρω το χρόνο να κάτσω να γράψω τις απόψεις μου περί αναρχίας και γιατί πιστεύω πως, αν ο ανθρώπινος πολιτισμός αγγίξει ποτέ το μέλλον, θα αγκαλιάσει και την αναρχία. Σε μια κοινωνία που θα έχει ως κέντρο τη γνώση, τις επιστήμες και τις τέχνες. Σε μια κοινωνία που δε θα έχει σημασία τι έχεις αλλά τι γνωρίζεις. Σε μια κοινωνία που δε θα χρειάζεσαι νόμους ή θεούς, ώστε οι άνθρωποι να ζουν αρμονικά μεταξύ τους και με το περιβάλλον που τους φιλοξενεί.
Δε μπαίνω συχνά στη διαδικασία να οργανώσω τις σκέψεις μου σε ένα κείμενο, για αυτό αρκούμαι σε σχόλια στα κείμενα σου, αυτή τη φορά απλά ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σου, αν εσύ θέλεις να τις μοιραστείς παρά έξω είναι δικό σου θέμα, άπαξ και βγήκαν από μέσα μου ηρέμησα για λίγο. Σε περίπτωση που το μοιραστείς, συνήθως θα έλεγε κάποιος να μη χρησιμοποιήσεις το όνομα του, εγώ πάλι… δεν ξέρω αν είναι θάρρος της γνώμης μου ή αφέλεια, δεν έχω κανένα πρόβλημα, αλλά όπως είπα οι σκέψεις είναι αυτόνομες θα μπορούσαν να ανήκουν στον καθένα ή σε κανέναν.
Christos Parliaros
Υ.Γ. Σε ευχαριστώ που σκέφτεται φωναχτά.
(Αγαπητέ Χρήστο, εγώ δεν είμαι αναρχικός, ούτε και τίποτε άλλο -δεν τα μπορώ τα …δόγματα-, αν και στο μυαλό μου η τέλεια δημοκρατία θα πρέπει να μοιάζει πολύ με την αναρχία. Ο Διογένης, ο «πρώτος αναρχικός», με συγκινεί περισσότερο από τους γνωστούς νεότερους θεωρητικούς του αναρχισμού (με τους οποίους συμφωνώ σε αρκετά θέματα). Έχω παρατηρήσει, όμως, πως τα τελευταία χρόνια οι μόνοι που είναι στον δρόμο χωρίς να έχουν κάτι υλικό να κερδίσουν από αυτό -ενώ, παράλληλα, αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια τις διώξεις που ξέρουν ότι θα υποστούν, αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους και δείχνουν πραγματικά αλληλεγγύη- είναι οι αναρχικοί. Οπότε, πάω κι εγώ από δίπλα. Τη δεκαετία του ’90 και τα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας -όταν οι Έλληνες ήταν πάνω στα τραπέζια και νόμιζαν πως είναι μεγιστάνες- στους δρόμους ήταν οι κομμουνιστές. Τότε πήγαινα με τους κομμουνιστές. Βέβαια, τότε δεν υπήρχε και κανένας άλλος στον δρόμο – μετά ξετρύπωσαν όλοι οι επαναστατημένοι. Εγώ είμαι με όποιον είναι στο δρόμο, και σταθερά απέναντι σε οποιαδήποτε εξουσία. Αυτή είναι η πυξίδα μου για να μη χαθώ. Σε ευχαριστώ που σκέφτεσαι γραπτά. Να το κάνεις πιο συχνά.)
πάντα οι απόψεις τους εκφραζόντουσαν ως μια γνώμη μέσα στην οικογένεια και όχι ως το ευαγγέλιο.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αναθεωρήσω πολλές φορές όσα μέχρι πρότινος πίστευα, κάτι που ακόμα συμβαίνει στη ζωή μου και έχω φτάσει στο συμπέρασμα (ίσως το μοναδικό σχετικά ασφαλές συμπέρασμα μέσα σε 3 δεκαετίες), ότι το πιο υγιές κομμάτι του εαυτού μου είναι εκείνο που με αμφισβητεί και με διαψεύδει.
Η αλήθεια ήταν ότι πάντα ήμουν αντιδραστικός σε οτιδήποτε δινόταν ως δεδομένο χωρίς να το συνοδεύει κάποια απόδειξη ή κάποιο πείραμα. Σταδιακά άρχισα να σχηματίζω μια ιδεολογία που συνειδητοποίησα ότι ταυτίζεται σε πολλά σημεία με την αναρχία, έτσι άρχισα να διαβάζω περισσότερο για την αναρχία.
Διαβάζοντας για τη αναρχία καταλαβαίνεις γρήγορα πόσο πλασματική είναι η εικόνα των ανθρώπων για αυτήν, διόλου τυχαίο.
Πρώτα απ’ όλα στη συνείδηση πολλών ταυτίζεται με το χάος, κάτι που δε θα μπορούσε να έχει περισσότερη απόσταση από την αλήθεια, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οργανωμένη προπαγάνδα επέβαλε αυτή τη ταύτιση, ήταν την ίδια περίοδο που προσπάθησαν να αντικαταστήσουν την αναρχία με τον ακτιβισμό.
Με λίγα λόγια, μπορείς να διαφωνείς όσο θέλεις με το σύστημα, μπορείς να πράξεις εθελοντικά αν το θέλεις αλλά πάντα μέσα στο σύστημα, κάτι σαν τους atenistas.
Μια ιδεολογία που ανατρέπει τις βασικές αξίες του συστήματος στη πράξη (γιατί αναρχία είναι κυρίως τρόπος ζωής) δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή με τίποτα.
Είναι άλλο να λες είμαι αριστερός, θέλω να αλλάξω το κόσμο, θα μπω σε ένα κόμμα, θα παίξω με τους κανόνες σας μέχρι να πάρω την εξουσία και τότε θα ρίξω το σύστημα από τα μέσα, αρχίδια. Δεν υπάρχει ούτε ένα ιστορικό παράδειγμα για αυτό.
Επίσης αυτό το ψευδές χαρακτηριστικό (περί χάους) διαψεύδεται ακόμα και από τον συμβολισμό της με το Α μέσα στο κύκλο. Όπου Α είναι Anarchy, και όπου Ο είναι Order από το “Anarchy is the mother of Order» φράση του Proudhon.
Βέβαια λίγη σημασία παίζουν τα σύμβολα για έναν αναρχικό, αυτό που είναι πιο θεμελιώδες είναι η επιθυμία να είναι κανείς απόλυτα ελεύθερος, λέω απόλυτα γιατί σήμερα ο τρόπος με τον όποιον χρησιμοποιείτε αυτή η λέξη απαιτεί πολλά εισαγωγικά, και μια διαρκή μάχη για να επιτύχει και διατηρήσει την ελευθερία του.
Να είναι κανείς κυρίως ελεύθερος από πλασματικές ανάγκες κάτι που είχε απασχολήσει και τον Διογένη.
Την αναρχία, σε αντίθεση με όλες τις άλλες ιδεολογίες, δεν μπορείς να την επιβάλεις, πρέπει ο ίδιος να την κατακτήσεις και έρχεται μέσα από τη γνώση με ένα πολύ φυσικό τρόπο.
Ο κατά ομολογία των εχθρών του, σημαντικότερος εν ζωή διανοούμενος, Νόαμ Τσόμσκι, καθηγητής Γλωσσολογίας Φιλοσοφίας του ΜΙΤ αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχικός (δεν υπάρχει χρίσμα στην αναρχία μόνο να αυτοπροσδιορίζεσαι μπορείς). Πολλοί θα μπερδευτούν πως ένας συντηρητικά ντυμένος γεράκος καθηγητής πανεπιστημίου μπορεί να είναι αναρχικός, τουλάχιστον μέχρι να τον ακούσουν να μιλάει. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί οι περισσότεροι έχουν μια πολύ συγκεκριμένη καρικατούρα στο μυαλό τους για το πως μοιάζει ένας αναρχικός, μακριά μαλλιά ή ξυρισμένα, μαύρα ρούχα και ένα μαδέρι στο χέρι – αυτός είναι ο ασφαλίτης της γειτονιάς σου. Αντιβαίνει στις βασικές αξίες της αναρχίας ο οποιοσδήποτε κωδικός ένδυσις.
Προσπάθησα να δώσω μια εικόνα για την αναρχία μέσα από τα μάτια κάποιου που δεν γεννήθηκε αναρχικός. Κάποια στιγμή θα βρω το χρόνο να κάτσω να γράψω τις απόψεις μου περί αναρχίας και γιατί πιστεύω πως, αν ο ανθρώπινος πολιτισμός αγγίξει ποτέ το μέλλον, θα αγκαλιάσει και την αναρχία. Σε μια κοινωνία που θα έχει ως κέντρο τη γνώση, τις επιστήμες και τις τέχνες. Σε μια κοινωνία που δε θα έχει σημασία τι έχεις αλλά τι γνωρίζεις. Σε μια κοινωνία που δε θα χρειάζεσαι νόμους ή θεούς, ώστε οι άνθρωποι να ζουν αρμονικά μεταξύ τους και με το περιβάλλον που τους φιλοξενεί.
Δε μπαίνω συχνά στη διαδικασία να οργανώσω τις σκέψεις μου σε ένα κείμενο, για αυτό αρκούμαι σε σχόλια στα κείμενα σου, αυτή τη φορά απλά ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σου, αν εσύ θέλεις να τις μοιραστείς παρά έξω είναι δικό σου θέμα, άπαξ και βγήκαν από μέσα μου ηρέμησα για λίγο. Σε περίπτωση που το μοιραστείς, συνήθως θα έλεγε κάποιος να μη χρησιμοποιήσεις το όνομα του, εγώ πάλι… δεν ξέρω αν είναι θάρρος της γνώμης μου ή αφέλεια, δεν έχω κανένα πρόβλημα, αλλά όπως είπα οι σκέψεις είναι αυτόνομες θα μπορούσαν να ανήκουν στον καθένα ή σε κανέναν.
Christos Parliaros
Υ.Γ. Σε ευχαριστώ που σκέφτεται φωναχτά.
(Αγαπητέ Χρήστο, εγώ δεν είμαι αναρχικός, ούτε και τίποτε άλλο -δεν τα μπορώ τα …δόγματα-, αν και στο μυαλό μου η τέλεια δημοκρατία θα πρέπει να μοιάζει πολύ με την αναρχία. Ο Διογένης, ο «πρώτος αναρχικός», με συγκινεί περισσότερο από τους γνωστούς νεότερους θεωρητικούς του αναρχισμού (με τους οποίους συμφωνώ σε αρκετά θέματα). Έχω παρατηρήσει, όμως, πως τα τελευταία χρόνια οι μόνοι που είναι στον δρόμο χωρίς να έχουν κάτι υλικό να κερδίσουν από αυτό -ενώ, παράλληλα, αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια τις διώξεις που ξέρουν ότι θα υποστούν, αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους και δείχνουν πραγματικά αλληλεγγύη- είναι οι αναρχικοί. Οπότε, πάω κι εγώ από δίπλα. Τη δεκαετία του ’90 και τα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας -όταν οι Έλληνες ήταν πάνω στα τραπέζια και νόμιζαν πως είναι μεγιστάνες- στους δρόμους ήταν οι κομμουνιστές. Τότε πήγαινα με τους κομμουνιστές. Βέβαια, τότε δεν υπήρχε και κανένας άλλος στον δρόμο – μετά ξετρύπωσαν όλοι οι επαναστατημένοι. Εγώ είμαι με όποιον είναι στο δρόμο, και σταθερά απέναντι σε οποιαδήποτε εξουσία. Αυτή είναι η πυξίδα μου για να μη χαθώ. Σε ευχαριστώ που σκέφτεσαι γραπτά. Να το κάνεις πιο συχνά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου