By lel
Του Πλούταρχου Σαρασλανίδη, επίκουρου καθηγητή προπονητικής κλασικού αθλητισμού.Με αφορμή το άρθρο του Stivosnews για τη διεκδίκηση των Πανευρωπαϊκών αγώνων στίβου του 2018 θα ήθελα να καταθέσω τις απόψεις μου σχετικά με τον ελληνικό αθλητισμό και να προκαλέσω την έναρξη ενός ανοιχτού διαλόγου, μέσα από τις φιλόξενες στήλες του stivosnews, με αποδέκτη την ελληνική αθλητική ηγεσία.
Είναι γεγονός ότι στη χώρα μας υπάρχουν ιδεολόγοι άνθρωποι του αθλητισμού που επιθυμούν να αναλαμβάνει η χώρα μας, η πατρίδα του αθλητισμού, μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις. Και φυσικά υπάρχει και η μεγάλη μάζα των φιλάθλων που απολαμβάνει το αθλητικό θέαμα το οποίο όταν συνδυάζεται με νίκες Ελλήνων αθλητών τονώνει την ΄΄εθνική΄΄ υπερηφάνεια.
Με βάση αυτή τη θετική πλευρά, αλλά και την εξασφάλιση οικονομικών κινήτρων σε μικρές ομάδες αρμοδίων (οργανωτικές επιτροπές, κατασκευαστές αθλητικών έργων κ.α.) έχουν πραγματοποιηθεί στη χώρα μας πάρα πολλές αθλητικές διοργανώσεις με αποκορύφωμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Όλα αυτά έγιναν την περίοδο της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, που σημειωτέον, είχε επιτευχθεί με δανεικά χρήματα και αφορούσε κυρίως καταναλωτικά έξοδα και όχι έξοδα για παραγωγικά έργα..
Σήμερα ζούμε σε τρομερά δύσκολες οικονομικές συνθήκες και φυσικά ο αθλητισμός δεν μπορεί να μην υφίσταται τις γενικότερες συνέπειες της κοινωνίας. Άρα θα πρέπει να αναδιατάξουμε, ως χώρα, τις προτεραιότητες μας και στον αθλητισμό. Πιστεύω ότι πρώτη επιδίωξη μας θα πρέπει να είναι η μαζικότητα στην σωματική δραστηριότητα, ως μέσω βελτίωσης και διατήρησης της υγείας του λαού, αφού πλέον η υγειονομική περίθαλψη στη χώρα μας ΄΄κοστίζει ακριβά΄΄, σε ατομικό και εθνικό
επίπεδο.
Ήδη είναι γνωστό ότι τα Ελληνόπουλα (5-17 χρονών) είναι από τα πιο παχύσαρκα παιδιά της Ευρώπης και ένας λόγος για αυτό το αποτέλεσμα είναι το μειωμένο ποσοστό απασχόλησης με τον αθλητισμό. Αυτό το ερευνητικό δεδομένο μας οδηγεί στα συμπεράσματα:
Α. ότι η φυσική αγωγή πρέπει να αυξηθεί σε εβδομαδιαία βάση στο σχολικό πρόγραμμα με ταυτόχρονη αξιολόγηση του έργου των εκπαιδευτικών.
Β. ότι οι αθλητικοί σύλλογοι πρέπει να αγκαλιάσουν ΟΛΑ τα παιδιά για την εξωσχολική αθλητική παιδεία τους και να πάψουν να ασχολούνται μόνο με τα ΄΄ταλέντα΄΄. Όλα τα παιδιά να έχουν την δυνατότητα να γυμνασθούν σε όποιο άθλημα τους αρέσει και οι δάσκαλοι τους να τους ΄΄αγκαλιάσουν΄΄ ανεξάρτητα εάν θα τους φέρνουν βαθμούς στους τοπικούς ή περιφερειακούς αγώνες…
Αυτό σε επίπεδο πολιτείας σημαίνει αύξηση των χρημάτων που απαιτούνται για την σχολική φυσική αγωγή και πριμοδότηση των ομοσπονδιών με βάση τον αυξημένο αριθμό συμμετοχών σε αγωνιστικές εκδηλώσεις. Για τις ομοσπονδίες σημαίνει στροφή στην αύξηση του αριθμού των αθλουμένων και όχι αξιολόγηση των σωματείων, στις μικρές αγωνιστικές κατηγορίες, με βάση την κατάταξη σε αγώνες αλλά τον αριθμό των συμμετοχών κάθε σωματείου.
Με βάση την παραπάνω αλλαγή της αθλητικής πολιτικής ο πρωταθλητισμός, ως φυσική συνέπεια, για την εκπροσώπηση της χώρα μας σε διεθνείς αγώνες, θα προκύπτει από την σωστή προπονητική ανάπτυξη των ταλαντούχων παιδιών που θα προέχονται από την μεγάλη βάση της πυραμίδας του έμψυχου υλικού.
Μια σημαντική παράμετρος που οφείλει η πολιτεία να διερευνήσει είναι ο έλεγχος των πάσης φύσεως ΄΄ακαδημιών΄΄ στα διάφορα αθλήματα που ξεφυτρώνουν ανά την χώρα από ιδιώτες και όχι από αθλητικά σωματεία. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ιδιώτες δεν διαθέτουν τα τυπικά και ουσιαστικά κριτήρια να αναλάβουν την παιδαγωγική και αθλητική ανάπτυξη των παιδιών και μόνος στόχος τους είναι το κέρδος από τις συνδρομές των αθλουμένων. Πολλές φορές χρησιμοποιούν το ΄΄μεγάλο ΄΄ όνομα ενός βετεράνου αθλητή (ατομικού ή ομαδικού αθλήματος), ο οποίος ή δεν μετέχει στην εκπαιδευτική διαδικασία ή δεν έχει ο ίδιος τα ουσιαστικά και τυπικά προσόντα για να διαπαιδαγωγήσει νέους αθλητές.
Οι παραπάνω προτάσεις οδηγούν στο εύλογο συμπέρασμα ότι η πρόθεση για ανάληψη μεγάλων διεθνών αγώνων στη χώρα μας, σε επίπεδο πρωταθλητισμού, δεν πρέπει να αποτελεί στόχο της αθλητικής ηγεσίας. Και αυτό γιατί θα στερήσει οικονομικούς πόρους για τον μαζικό αθλητισμό και μακροπρόθεσμα για την υγεία της χώρας μας.
Φυσικά σε αυτό το συμπέρασμα ΔΕΝ περιλαμβάνονται οι διεθνείς διοργανώσεις με μεγάλο αριθμό συμμετοχών που υπερ – καλύπτουν το κόστος διεξαγωγής και ταυτόχρονα λειτουργούν ως κίνητρα για συμμετοχή σε μεγάλο αριθμό αθλουμένων. Αντίθετα αυτές οι διοργανώσεις (Μαραθώνιος ή γύροι πόλεων, ποδηλατικοί γύροι, πεζοπορίες, κ.α. μαζικές εκδηλώσεις) επιβάλλεται να γίνονται και να αυξηθούν ανά την επικράτεια , έτσι ώστε να αυξηθεί το ποσοστό του ενεργού πληθυσμού που έχει την δυνατότητα να συμμετάσχει σε αθλητικές εκδηλώσεις – γεγονός που του δίνει το κίνητρο να γυμνάζεται τακτικά με στόχο την συμμετοχή για σωματική και ψυχική ικανοποίηση.
Ο φίλος και συνάδελφος Θοδωρής Σαλαντής πέταξε την…μολότοφ για διεκδίκηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στίβου το 2018, άγνωστο μεπια αφορμή ή προοπτική…
Ο φίλος καθηγητής ΤΕΦΑΑ και προπονητής Πλούταρχος Σαρασλανίδης, δανειζόμενος και λίγη σοφία από τον αρχαίο συνονόματό του, έσπευσε να μάς προσγειώσει…
Λοιπόν καλά έκανε που άνοιξε το διάλογο και που έβαλε άλλες παραμέτρους προς συζήτηση κι όχι αυτό καθαυτό το ζήτημα «αν πρέπει και μπορεί η πτωχή και (δυστυχώς…) όχι τίμια Ελλάδα» να οραματίζεται τέτοιους στόχους!
Πρώτα απ” όλα οφείλω να πω, όχι ως μέλος του δ.σ. (που δεν δικαιούμαι να εκφράζω με προσωπικές απόψεις)αλλά ως απλός παρατηρητής των σημερινών δρώμενων, ότι δεν διαφαίνεται καμιά τάση στο χώρο της διοίκησης και της αθλητικής ηγεσίας να αναζητηθεί ανάκαμψη μέσα από μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις…
Ακόμη όμως κι αν υπήρχαν ονειροπόλοι τί μάς εγγυάται ότι μετά από 6 χρόνια η χώρα θα έχει βγει σε οικονομικό ξέφωτο; Μάλλον τίποτα και φυσικά όχι οι «δόσεις-ενέσεις» από τους γνωστούς μηχανισμούς στήριξης…
Ας μην το πολιτικοποιήσω όμως το θέμα κι ας πω ότι σωστά έβαλε άλλες προτεραιότητες ο αγαπητός Πλούταρχος… Γιατί τώρα και για τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα πρέπει ν’αλλάξει και να επαναπροσδιορίσει -αυτή η περίφημη προσαρμογή- πολλά και στον αθλητισμό!
Να ξεκαθαρίσει με σύγχρονη αντίληψη α) πώς αντιλαμβάνεται τον επαγγελματικό αθλητισμό και πώς ελέγχει κάθε δραστηριότητά του, ώστε να μην είναι εκτροφείο αδιαφάνειας, απάτης, διαπλοκής και διακίνησης μαύρου χρήματος από αφορολόγητα επιχειρηματικά υπερκέρδη.
β) πώς αντιλαμβάνεται τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, την οικονομική στήριξή του και την ύπαρξη και επιβίωση των συλλόγων του
γ) πώς και αν πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει αυτόνομα (σ” ένα βαθμό) σχολικός αθλητισμός ως παραγωγική διαδικασία αθλητών όλων των σπορ και δ) ποια έννοια δίνει στον αποκαλούμενο μαζικό λαϊκό αθλητισμό, που αλλιώς υποτίθεται ότι ξεκίνησε εκάποτε κι αλλιώς εφαρμόστηκε, μάλλον ως μέσο εξυπηρέτησης συμφερόντων και διανομής κονδυλίων κ.α. που δεν είναι της παρούσης στιγμής…
Γιατί τώρα έχουμε έναν αθλητικό αχταρμά (για να θυμηθώ και λέξεις που μάς κληροδότησε η μακροχρόνια αναγκαστική συνύπαρξή μας με τους γείτονες Τούρκους)που φυσικά έχει οδηγήσει σε παχύσαρκα και αγύμναστα παιδιά, σε ιδιωτικοποίηση του αθλητισμού (όχι μόνο για τα λεφτά που δίνουν οι γονείς αλλά κυρίως για τις ιδιωτικές «ακαδημίες» εκτός συλλόγων, όπου θεός ξέρει τί μπορεί να συμβαίνει…) και για την συνεχώς επιδεινούμενη θέση των συλλόγων, που οδηγεί σε κατάρρευση και που λογικά πρέπει να οδηγήσει πρώτα (με σύνεση) σε συγχωνεύσεις μεταξύ τους ή σε συρρίκνωση τμημάτων τους.
Όλοι γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα «εθνικός αθλητικός σχεδιασμός και στρατηγική», ότι πολλά στήθηκαν μέσα από πολιτικές σκοπιμότητες ή προσωπικούς εγωϊσμούς και αντιπαραθέσεις… Γιατί λ.χ. (έστω κι αν ακούγεται κάπως αντιδημοκρατικό, υπό το πρίσμα της ελευθερίας δράσης…)να ιδρύσουμε πριν το 2004 Ομοσπονδίες αθλημάτων που ούτε μία στο εκατομμύριο δεν θα μπορούσαν να αναπτυχθούν και να σταθούν στην κοινωνία και στο αθλητικό οικοδόμημα της Ελλάδας και τόσα χρόνια να τις χρηματοδοτούμε; Μήπως για να φτιάξουμε παράγοντες και ν” αυξήσουμε τα μέλη της ΕΟΕ, όπου παίζονται και πολιτικά παιχνίδια, ισορροπίες και φιλοδοξίες;
Σταματώ εδώ κι ελπίζω να μην αρχίσουμε το γνωστό «άλλα λόγια ν” αγαπιόμαστε…». Ναι, ως άνθρωποι του αθλητισμού αποφεύγουμε να τσακωνόμαστε βάσει πολιτικών διαφορών, αλλά επειδή ο αθλητισμός θέλει πολιτική (άρα αντίστοιχες επιλογές που αποτυπώνουν πολιτική θέση και βούληση), ας εκφράσει καθαρές απόψεις όποιος μπει στο διάλογο,που εκών άκων άνοιξε το stivosnews!
Θερμές ευχές σε όλους για τα Χριστούγεννα,
Γιάννης Μαμουζέλος
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
Μέλος δ.σ. ΣΕΓΑΣ & ΠΓΣ
» Ναι στα προγράμματα, όχι στα οράματα…»!
Ο φίλος και συνάδελφος Θοδωρής Σαλαντής πέταξε την…μολότοφ για διεκδίκηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στίβου του 2018, άγνωστο με ποια αφορμή ή προοπτική…
Ο φίλος καθηγητής ΤΕΦΑΑ και προπονητής Πλούταρχος Σαρασλανίδης, δανειζόμενος και λίγη σοφία από τον αρχαίο συνονόματό του, έσπευσε να μάς προσγειώσει…
Λοιπόν καλά έκανε που άνοιξε το διάλογο κι έβαλε άλλες παραμέτρους προς συζήτηση κι όχι απλώς το ζήτημα «αν πρέπει και μπορεί η πτωχή και (δυστυχώς…) όχι τίμια Ελλάδα» να οραματίζεται τέτοιους στόχους!
Πρώτα απ” όλα οφείλω να πω, όχι ως μέλος του δ.σ. (που δεν δικαιούμαι να εκφράζω με προσωπικές απόψεις)αλλά ως απλός παρατηρητής των σημερινών δρώμενων, ότι δεν διαφαίνεται καμιά τάση στο χώρο της διοίκησης της ομοσπονδίας και της αθλητικής ηγεσίας ν” αναζητηθεί ανάκαμψη μέσα από μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις…
Ακόμη όμως κι αν υπήρχαν ονειροπόλοι τί μάς εγγυάται ότι μετά από 6 χρόνια η χώρα θα έχει βγει σε οικονομικό ξέφωτο; Μάλλον τίποτα και φυσικά όχι οι «δόσεις-ενέσεις» από τους γνωστούς μηχανισμούς στήριξης…
Ας μην το πολιτικοποιήσω όμως το θέμα κι ας πω ότι σωστά έβαλε άλλες προτεραιότητες ο αγαπητός Πλούταρχος… Γιατί τώρα και για τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα πρέπει ν’αλλάξει και να επαναπροσδιορίσει -αυτή η περίφημη προσαρμογή…- πολλά και στον αθλητισμό!
Να ξεκαθαρίσει με σύγχρονη αντίληψη α) πώς αντιλαμβάνεται τον επαγγελματικό αθλητισμό και πώς ελέγχει κάθε δραστηριότητά του, ώστε να μην είναι εκτροφείο αδιαφάνειας, απάτης, διαπλοκής και διακίνησης μαύρου χρήματος από αφορολόγητα επιχειρηματικά υπερκέρδη.
β) πώς αντιλαμβάνεται τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, την οικονομική στήριξή του και την ύπαρξη και επιβίωση των συλλόγων του
γ) πώς και αν πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει αυτόνομα (σ” ένα βαθμό) σχολικός αθλητισμός ως δεξαμενή & παραγωγική διαδικασία αθλητών όλων των σπορ και δ) ποια έννοια δίνει στον αποκαλούμενο μαζικό λαϊκό αθλητισμό, που αλλιώς υποτίθεται ότι ξεκίνησε κάποτε κι αλλιώς εφαρμόστηκε, μάλλον ως μέσο εξυπηρέτησης συμφερόντων και διανομής κονδυλίων κ.α. που δεν είναι της παρούσης στιγμής…
Γιατί τώρα έχουμε έναν αθλητικό αχταρμά (για να θυμηθώ και λέξεις που μάς κληροδότησε η μακροχρόνια αναγκαστική συνύπαρξή μας με τους γείτονες Τούρκους)που φυσικά έχει οδηγήσει σε παχύσαρκα και αγύμναστα παιδιά, σε ιδιωτικοποίηση του αθλητισμού (όχι μόνο για τα λεφτά που δίνουν οι γονείς αλλά κυρίως για τις ιδιωτικές «ακαδημίες» εκτός συλλόγων, όπου θεός ξέρει τί μπορεί να συμβαίνει…) και για την συνεχώς επιδεινούμενη θέση των συλλόγων, που οδηγεί σε κατάρρευση και που λογικά πρέπει να οδηγήσει πρώτα (με σύνεση) σε συγχωνεύσεις μεταξύ τους ή σε συρρίκνωση τμημάτων τους.
Όλοι γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα «εθνικός αθλητικός σχεδιασμός και στρατηγική», ότι πολλά στήθηκαν μέσα από πολιτικές σκοπιμότητες ή προσωπικούς εγωϊσμούς και αντιπαραθέσεις… Γιατί λ.χ. (έστω κι αν ακούγεται κάπως αντιδημοκρατικό, υπό το πρίσμα της ελευθερίας δράσης…)να ιδρύσουμε πριν το 2004 Ομοσπονδίες αθλημάτων που ούτε μία στο εκατομμύριο δεν θα μπορούσαν να αναπτυχθούν και να σταθούν στην κοινωνία και στο αθλητικό οικοδόμημα της Ελλάδας και τόσα χρόνια να τις χρηματοδοτούμε; Μήπως για να φτιάξουμε «παράγοντες» και ν” αυξήσουμε τα μέλη της ΕΟΕ, όπου παίζονται και πολιτικά παιχνίδια, ισορροπίες και φιλοδοξίες;
Ας είμαστε λοιπόν καλά ως χώρα,οικονομία, κοινωνία, άτομα, αθλητισμός κ.λπ. μετά την πρώτη εξαετία (2010-2016)εφαρμογής «μνημονίων, μεσοπροθέσμων και εφαρμοστιών νόμων και άλλα τινά…» και βλέπουμε πως θα γιορτάσουμε και αθλητικά τα 200 χρόνια απ” την Επανάσταση του Γένους…
Σταματώ εδώ κι ελπίζω να μην αρχίσουμε το γνωστό «άλλα λόγια ν” αγαπιόμαστε…». Ναι, ως άνθρωποι του αθλητισμού αποφεύγουμε να τσακωνόμαστε βάσει πολιτικών διαφορών, αλλά επειδή ο αθλητισμός θέλει πολιτική (άρα αντίστοιχες επιλογές που αποτυπώνουν πολιτική θέση και βούληση), ας εκφράσει καθαρές απόψεις όποιος μπει στο διάλογο,που εκών άκων άνοιξε το stivosnews!
Θερμές ευχές σε όλους για τα Χριστούγεννα,
Γιάννης Μαμουζέλος
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
Μέλος δ.σ. ΣΕΓΑΣ & ΠΓΣ