Nιώθω περίεργα αυτές τις μέρες. Πολύ περίεργα, πολύ άβολα και πολύ αμήχανα διότι αντί να ψήνομαι από το τρεχαλητό στο Λονδίνο, κάθομαι και ψήνομαι από τη ζέστη στο Ρέθυμνο. Βεβαίως το Ρέθυμνο είναι πολύ πιο όμορφο, γραφικό και φιλόξενο από το Λονδίνο, αλλά να, λέω (και γράφω) πού και που και καμιά χαζομάρα για να περάσει η ώρα.
Αρκεί βεβαίως αυτές οι χαζομάρες να μην είναι τόσο χοντροκομμένες και εντέλει να μην αποβαίνουν τόσο ολέθριες , όσο εκείνες που τιτίβισε η Παπαχρήστου.
Πλάκα πλάκα το άλλο (ανέκδοτο) με την ξανθιά δεν το ξέραμε, αλλά το μάθαμε και -για να πω την
αμαρτία μου- εγώ δεν γέλασα και τόσο πολύ, αλλά αυτό έχει να κάνει με την προσωπική αισθητική και την άποψη περί το χιούμορ και δη το black humor!
Το αν επίσης ο εξοβελισμός της λεγάμενης από την Ολυμπιακή ομάδα έχει να κάνει την υποκρισία και τον φαρισαϊσμό του συστήματος, αυτό είναι επίσης μια μεγάλη κουβέντα, που πάλι ο καθένας την αξιολογεί αναλόγως με τα ηθικά στάνταρντ του και επί τη βάσει αυτών συντάσσεται με την απόφαση της ΕΟΕ ή την αποτάσσεται και κάνει και πλάκα από πάνω.
Ο tempora, o mores, που έλεγε και μια ψυχή στην αρχαία Ρώμη και από ό,τι κατάλαβα το ίδιο έλεγαν και οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι, όταν ραχάτευαν στις όχθες του (προσοχή στη γεωγραφική διευκρίνιση) Δυτικού Νείλου και -για να περάσει η ώρα τους- μέτραγαν τα σμήνη των κουνουπιών για να υπολογίσουν τις μερίδες του delivery με τους Αφρικανούς μετανάστες στην Ελλάδα!
Είναι αηδιαστικό το ήθος, αλλά και το ύφος του αστείου που τόσο πολύ ενθουσίασε την Βούλα, ώστε του έβαλε και δυο θαυμαστικά, για να το βλέπει και να το καμαρώνει! Προφανώς αυτή η ηλιθιότητα δεν θα μπορούσε να περάσει στο ντούκου, απλώς επειδή έχουμε κακομάθει ως πολίτες στη χώρα της ατιμωρησίας, της ιδιότυπης ασυλίας και του σουξέ της διαφημιστικής καμπάνιας με τον. Πίου, γινόμαστε τόσο αναίσθητοι και παχύδερμοι που μπορούμε να καταπιούμε την κάθε μαλακία που λέγεται, γράφεται ή γίνεται, ανεξαρτήτως προέλευσης.
Έχω διαβάσει πολλά σχόλια και μολονότι δεν παριστάνω τον ηθικολόγο, εκπλήσσομαι που οι περισσότεροι τάχθηκαν με το μέρος της Παπαχρήστου. Δεν έχω τίποτε με το κορίτσι, ίσα ίσα που είναι μια εξαιρετική αθλήτρια και μια όμορφη κοπέλα, αλλά νισάφι με την προθυμία με την οποία τα δημόσια πρόσωπα ευτελίζουν και συνάμα ευτελίζονται , προς χάριν της δημοσιότητος και της περίφημης κοινωνικής δικτύωσης.
Ήταν πολύ χοντροκομμένο το tweet της Παπαχρήστου, η προσπάθεια της να επανορθώσει απέβη μάταιη και σήμερα συνειδητοποίησε πόσο ακριβά μπορεί να στοιχίσει το λάθος μιας στιγμής. Μια πλάκα, που δεν είναι μονάχα χοντροκομμένη, αλλά έρχεται κιόλας σε σύγκρουση με το παγκοσμιοποιημένο, πλέον, αθλητικό μέτωπο το οποίο έχει δημιουργηθεί για να αντιμετωπίσει τα συνεχή και επαναλαμβανόμενα ρατσιστικά επεισόδια.
Ναι, γούστο της και καουμποϊλίκι της να πρεσβεύει ό,τι θέλει, αλλά προφανώς ξέχασε ότι δεν είναι ένας απλός ιδιώτης, που μπορεί κιόλας να μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Είναι μια αθλήτρια η οποία προφανώς συναισθάνεται την τιμή της εκπροσώπησης της πατρίδας της στη μεγαλύτερη παγκόσμια εκδήλωση και αυτό εκτός από δικαιώματα, δημιουργεί και υποχρεώσεις.
Λόγω τιμής, δεν έχω βεβαιωθεί ακόμη εάν η ΕΟΕ έπραξε ορθώς αποκλείοντας την Παπαχρήστου από τους Ολυμπιακούς Αγώνες ή εάν επέδειξε υπερβάλλοντα ζήλο και προέβη σε κατάχρηση εξουσίας. Κλίνω περισσότερο προς την πρώτη άποψη, έστω κι αν η κεντρική εξουσία (όπως και σε όποιο επίπεδο τη λογαριάζει ο καθένας) μπορεί να έχει λερωμένη τη φωλιά της. Οσο για τα επιχειρήματα του τύπου «έλα μωρέ σε ένα μικρό, ξανθό κοριτσάκι εξαντλούμε την αυστηρότητα μας, όταν στην καθημερινή ζωή μας συμβαίνουν Σόδομα και Γόμορρα;» ή για τον συσχετισμό της Βούλας με την Ρεπούση και τον Πάγκαλο, ε, διάβολε, δεν είναι όλα αντικείμενο συμψηφισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου