Εάν θέλαμε ο λόγος μας να έχει βάρος και ουσία, θα έπρεπε να επανακτήσουμε τα ποιοτικά στοιχεία του λαού εκείνου που γέννησε και ανέδειξε τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
«Κατά μία έννοια οι Ολυμπιακοί Αγώνες επιστρέφουν σπίτι τους απόψε. Αυτή η μεγάλη χώρα που αγαπάει τον αθλητισμό είναι ευρέως αναγνωρισμένη ως η γενέτειρα των σύγχρονων σπορ. Ήταν εδώ που η ευγενής άμιλλα, το fair play τέθηκαν για πρώτη φορά.”
Η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω πολλά πράγματα σε αυτή τη ζωή όπως τον κβαντικό εναγκαλισμό, τη θεωρία της σχετικότητας ή το πώς κατέληξε το Twilight να έχει 5.3 αστεράκια στο imdb. Έτσι λοιπόν, δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς ποιά είναι αυτή η έννοια κατά την οποία ο όνοραμπολ Jacques Rogge βλέπει την Αγγλία ως σπίτι των Ολυμπιακών Αγώνων. Λυπούμαι βαθύτατα αν η παγκόσμια γνώμη επιλέγει να δει το εν λόγω σπίτι ως μία φουσκωτή οθόνη τεραστίων διαστάσεων που παίζει πρόγραμμα όμοιο με τη μεσημεριανή ζώνη του MTV. Λυπούμαι όμως περισσότερο για τις αντιδράσεις των συμπατριωτών μου.
Λυπούμαι γιατί προσωπικά, δεν αισθάνομαι καμία εθνική υπερηφάνια. Δεν είμαι σε θέση να περηφανευτώ για το μεγαλείο των δικών μας Ολυμπιακών Αγώνων, ούτε και να ασκήσω σκληρή κριτική στους Άγγλους για το “ποπ κούλτσουρ” πανηγυράκι που στήσανε. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια από το 2004 και σε αυτή την περίπου-δεκαετία, το έθνος μας έχει αλλάξει. Έχει αλλάξει σε τέτοιο βαθμό ώστε εάν ο Rogge δήλωνε την Ελλάδα ως σπίτι των Ολυμπιακών Αγώνων, την επόμενη μέρα η κυβέρνηση θα το έριχνε στις αγορές μαζί με το δίκτυο νερού, την Ακρόπολη και τα γυναικόπεδα.
Όσο αναφορά τα ήθη και τα ιδεώδη, και εδώ μάς “κόβω” λίγο μπανάλ. Όταν έσκασε η βόμβα για το πολυσυζητημένο πλέον tweet της Παπαχρήστου, απαντήσαμε με μία “ψεύτικη” ρατσιστική δήλωση της γερμανίδας αθλήτριας Κέλερ. Όταν έγινε το σκάνδαλο με το dopping της Κοκκιναρίου και του Χονδροκούκη, σπεύσαμε όλοι να σχολιάσουμε το ότι «όλοι ντοπάρονται πλέον και απλά η Ελλάδα έχει μπει στο στόχαστρο». Πλέον, συναγωνιζόμαστε σε κατινιά όλο το καστ του Gossip Girl μαζί ενώ η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί στο όλο θέμα του dopping είναι ο πασίγνωστος και σοφότατος αφορισμός «Εάν πάει να πέσει ο Πετράκης από το παράθυρο Ιωαννίτσα, θα πας να πέσεις και εσύ;» (τάδε έφη κυρία Ουρανία, δασκάλα πρώτης δημοτικού, πιθανότατα πλέον άνεργη).
Εάν θέλαμε ο λόγος μας να έχει βάρος και ουσία, θα έπρεπε να επανακτήσουμε τα ποιοτικά στοιχεία του λαού εκείνου που γέννησε και ανέδειξε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το ομαδικό πνεύμα, το πάθος για ελευθερία, η κατάργηση φυλετικών διακρίσεων, η κοινωνική πρόνοια, η άριστη πνευματική καλλιέργεια, η ευγενής άμιλλα και η κριτική σκέψη είναι ελάχιστοι μόνο από τους όρους που στα σύγχρονα ελληνικά δεδομένα προκαλούν την ίδια συγκίνηση με ένα αποβιταμινωμένο περγαμόντο, παρατημένο στο πιατελάκι και εμβολισμένο ψυχρά από ένα λείο κουταλάκι ίνοξ.
Τέλος, το Ηνωμένο Βασίλειο, ακόμα και αν έχει μία μικρή και σχετικά φτωχή ιστορία, σημαδεμένη κυρίως από πολιτικές δραστηριότητες, κατάφερε να σκιαγραφήσει την παγκόσμια κουλτούρα των τελευταίων αιώνων. Μπορεί λοιπόν η πολιτιστική τους κληρονομιά να μετράει λιγότερα χρόνια ζωής από την μπιζουτιέρα της γιαγιάς μου, παραμένει όμως άξια αναφοράς και σεβασμού. Παρ’όλα αυτά, επειδή εδώ μιλάμε για Ολυμπιακούς Αγώνες και όχι για το chart των “Top100 hits of all times”, ας πει κάποιος στον κύριο Rogge ότι μπορεί η σύγχρονη Ελλάδα να έχει υποβαθμιστεί σε αρκετούς τομείς, αλλά παραμένει η χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και αν μας έχει μείνει τίποτα από το έργο αυτό, είναι η ελπίδα ότι κάποια μέρα θα μπορέσουμε να σταθούμε όρθιοι και να αποκτήσουμε το δικαίωμα στην αίγλη του παρελθόντος μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου