Απελάσεις, της Σοφίας Λαμπίκη

Αναταραχή μεγάλη στο Σούνιο, στον Ιερό Ναό, μετά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης… μάθανε τα αρχαία πνεύματα που κατοικούν εκεί ότι πωλείται ο τόπος.
 

Με επιμέλεια αλλά και βιάση συλλέγουν τα αρχαία διδάγματα και ετοιμάζονται για αναχώρηση.

Ο Αιγαίας θρηνεί στο βράχο που είδε τα καράβια με τα μαύρα πανιά, τα ξαναβλέπει να πλησιάζουν.
Στην παραλία ο Ποσειδώνας έδωσε εντολή στις Νηρηίδες να ετοιμάζονται να επιστρέψουν στους βυθούς του Αρχιπελάγους.
Δεν τους χωρά πια ο τόπος. Δεν τους θέλει. Δεν "αξιοποιούνται" οι Μύθοι και οι Θρύλοι που οφείλουν να στοιχειώνουν τη Μνήμη των λαών.
Δεν έχει πια Μνήμη αυτός ο λαός, μαλάκιο του χρήματος πια είναι.

Στον Όλυμπο την τελευταία γουλιά απ΄το νέκταρ πίνουν οι Δώδεκα πριν Ρώσοι επενδυτές χτίσουν ξενοδοχεία και θαυμάσουν το λεηλατημένο τοπίο.

Στα ερημικά βουνά της πέτρας και της πέρδικας ξωκλήσσια που κοιτούν το πέλαγο ξεκρεμούν τα σήμαντρα τους. Μαζεύουν τις εικόνες με τους ευλαβικούς ασπασμούς αιώνων, τα φτωχικά μανουάλια τους και ετοιμάζονται κι αυτά να αποτελέσουν τουριστικό ντεκόρ ή βάση ανεμογεννητριών.

Τα δάση θρηνούν. Φεύγουν πετώντας τα πουλιά, τα ζώα τρέχουν για να γλυτώσουν απ την αξιοποίηση, αργά –αργά οι αρχέγονες χελώνες κουβαλούν, φεύγοντας, στο καβούκι τους την ιστορία του τόπου, τα θροΐσματα των κλαδιών, τα κελαηδήματα του σμιρνοτσίχλονου.
Μόνο τα δέντρα δεν μπορούν να φύγουν. Ριζωμένα εκεί, καταδικάστηκαν να ζήσουν το βίαιο τέλος, μέχρι να φτάσουν οι σκιέρ των νέων χιονοδρομικών.

Η Θάλασσα που τραγούδησε ο Όμηρος στέκει ακίνητη και σιωπηλή.
Περιμένει την εγκατάσταση θαλάσσιων ανεμογεννητριών ενώ την αποχαιρετούν τα δελφίνια και οι φώκιες της , τα ψαράδικα κι οι άνθρωποι με το σταφιδιασμένο απ΄τον ήλιο δέρμα που χρόνια της έκαναν παρέα.

Φεύγουν μαζί κι οι σκιές των Ποιητών, των Φιλοσόφων, των Νεκρών που αγωνίστηκαν για μια σπιθαμή ελεύθερης γης.
Ακούγονται, αν προσεκτικά ακούσεις, οι θρήνοι τους την ώρα της Απέλασης.

Και αν ακούσεις καλύτερα ακούγεται κι η παλιά φωνή της Γαίας να μιλά και να καταριέται:

«Πουλήσατε τα χώματα σας , τη γη σας, για να σώσετε τις τραπεζικές σας καταθέσεις.
Τα βουνά.
Τα νερά.
Τα ζώα και τα πουλιά της.
Την Ιστορία της και τ αγάλματά της.
Τη θάλασσα, την ελιά, τ αμπέλι της.
Τον ήλιο της , την ψυχή της όλη.
Τον Όλυμπο την καρδιά των θεών της πουλήσατε για να σώσετε τ΄άθλιο κι αργασμένο τομάρι σας.
Τα παιδιά που δεν γεννήθηκαν και δεν θα γεννηθούν πια ποτέ ξεπουλήσατε για πέντε νομίσματα .
Νέμεσις να πέσει βαριά επάνω σας.
Η Ύβρις θα έχει ανταπόδοση.
Τα δάκρυα μου, τα δάκρυα της γής θα γίνουν βρόχος στο λαιμό σας.
Βασανιστικό ας είναι το τέλος σας και βαρύ το χώμα που θα σας σκεπάσει …»

Κι αν ακούσεις ακόμη πιο προσεκτικά αφουγκράζεσαι τη φωνή του ποιητή του Αρχιπελάγους
 να λέει :
«ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ ΑΓΑΛΜΑΤΑ»