Σοκ και δέος στον αθλητισμό!

By lel

Ο ελληνικός αθλητισμός, πληροφορούμενος (έστω ανεπίσημα….) το ύψος της κρατικής επιχορήγησης για το 2013 διακατέχεται ήδη από σοκ και δέος για το παρόν και το μέλλον του! Όπως φυσικά και η ελληνική κοινωνία, παρά τις ενέσεις τόνωσης ηθικού που επιχειρούνται…
Θα προσπαθήσω να μην εμπλακώ σε πολιτική τοποθέτηση ή ανάλυση στη φιλόξενη ιστοσελίδα, αλλά μοιραία η όποια κριτική άποψη (ανεξάρτητα από ιδιότητα) την εμπεριέχει.
Η ουσία είναι ότι με αφορμή τη Γ.Σ για εκλογή εκπροσώπων του ΣΕΓΑΣ στην ΕΟΕ οι εκπρόσωποι των σωματείων του στίβου πήραν κατάσαρκα την πρώτη ισχυρή ψυχρολουσία, αποτέλεσμα της οικονομικής ομηρίας της χώρας και την μνημονιακή πολιτική!
Φυσικά τόσο το ψήφισμα της συνέλευσης όσο και οι τοποθετήσεις του προέδρου Κ. Παναγόπουλου εκφράζουν έντονη δυσαρέσκεια, τονίζουν τις οδυνηρές συνέπειες για το άθλημα
και τη νεολαία  και αποπνέουν διάθεση σκληρής διεκδίκησης.
Αρκούν όμως αυτά –έστω κι αν ακολουθήσουν δυναμικά τα σωματεία και οι ομοσπονδίες των άλλων αθλημάτων- απέναντι σε μια πολιτική (εσωτερική και διεθνή) που κυριολεκτικά αφήνει στη γωνία τους ανθρώπους, τις κατακτήσεις δεκαετιών, τις συνταγματικές επιταγές και μεγάλο μέρος δημοκρατικών κεκτημένων;
Φοβάμαι, δυστυχώς, ότι οι υπεύθυνοι θα κωφεύσουν, γιατί κοιτάζουν μόνο αριθμούς και λογιστικές καμπύλες και διάφορα τεχνικά εργαλεία της οικονομίας, σ’ αυτό τον οικονομικό παγκόσμιο πόλεμο που στοχεύει να μετατρέψει σε χώρες «τρίτου Κόσμου» και τις αδύνατες ευρωπαϊκές!
Άρα , μαζί με άλλα, και ο αθλητισμός είναι μεγάλο πρόβλημα που θέλουν να ελαχιστοποιήσουν αλλά και να μετακυλίσουν το κόστος στους αθλούμενους και τις οικογένειές τους!
Γιατί τι άλλο σημαίνει όταν έχει ανοίξει ο φαύλος κύκλος  το Κράτος να μην ενισχύει τις Ομοσπονδίες και να μην καλύπτει τη συντήρηση και λειτουργία των αθλητικών εγκαταστάσεων, που ζητούν ενοίκια από κάθε χρήστη; Πού οδηγεί το καθεστώς να πληρώνουν ακόμη και τη συμμετοχή σε αγωνιστικές δραστηριότητες σωματεία και μετέχοντες; [Δεν εννοούμε φυσικά μαζικούς αγώνες κ.α..] Πώς θα επιζήσουν τα σωματεία που ήδη «συντηρούνται» από τα έσοδα ακαδημιών & σχολών /καμπ, όταν οι οικογένειες συνθλίβονται οικονομικά;
Μήπως μας οδηγούν σε ένα αθλητισμό για έχοντες και κατέχοντες, προετοιμάζοντας μάλιστα (βεβαιωμένο αυτό) ένα νέο αθλητικό νόμο που οδηγεί σε επαγγελματικά μοντέλα και τα ερασιτεχνικά αθλήματα! Όχι με τη σημερινή μορφή εξεύρεσης πόρων από χορηγίες, διαφημίσεις κ.λπ. αλλά με τρόπους που θα μετατρέψουν ουσιαστικά τα σωματεία εμπορικές επιχειρήσεις μιας άλλης ενδιαφερόμενης εταιρίας ή κάποιων ατόμων που θα έχουν επαγγελματικά συμφέροντα μέσα στο σωματείο!
Μη σπεύσετε να αντιτείνετε ότι σε κάποιες χώρες μπορεί σ’ένα βαθμό να ισχύει κάτι τέτοιο γιατί αφετηρία, διαδρομή και δομές του «συστήματος»  είναι πολύ διαφορετικές και δεν επιβλήθηκαν εξαναγκαστικά…
Ούτε να σκεφθείτε ότι υποστηρίζω το παλιό μοντέλο του αθλητισμού ανατολικών χωρών ή την χρηματοδότηση όλης της αθλητικής πυραμίδας από το Κράτος… Αλλά, διάβολε, να αγνοείται και η συνταγματική επιταγή και η μακρόχρονη δομή και λειτουργία του αθλητικού συστήματος και να το βάζουμε σε κίνδυνο γρήγορης κατεδάφισης , χωρίς καν ένα δίχτυ προστασίας, δεν πάει πολύ, δεν εξοργίζει;
Ως μέλος του ΔΣ του ΣΕΓΑΣ αισθάνθηκα την ανάγκη να συμφωνήσω σε μέτρα περικοπών (υπάρχει και δεύτερο πακέτο δυστυχώς αρχές Φεβρουαρίου) με τη λογική όχι ότι αποδέχομαι τις αιτιολογίες των κυβερνητικών περικοπών στην επιχορήγηση των Ομοσπονδιών, αλλά ως αναγκαίο κακό στην κατεύθυνση ότι «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν»!
Ας «μαγειρέψουμε» λοιπόν για να «φάμε» λίγο χρόνο ακόμη… Αλλά να δω πώς θα δεχτούν την πραγματικά  συμβολική συμμετοχή σε διεθνείς αγώνες, για να μη λείψει η σημαία (κάτι σαν τα νησιά Κέϊμαν ή το Τιμόρ…) αλλά και τις άλλες παρενέργειες που θα έχει πιθανή πτώση του αθλητικού επιπέδου και της συμμετοχής στον αθλητισμό…
Υπάρχουν κάποιες λύσεις που ίσως βοηθήσουν, αρκεί βέβαια να κατανοήσουν πολιτικοί και Κόμματα ότι ο αθλητισμός είναι παραγωγική δραστηριότητα, ότι ξαναδίνει στα ταμεία του Κράτους σχεδόν όσα παίρνει, ότι τα γλυτώνει από έξοδα για ιατροφαρμακευτικές παροχές κ.λπ! Μόνο τον εσωτερικό τουρισμό που δημιουργεί αν υπολόγιζαν δεν θα τον εγκατέλειπαν, οδηγώντας ίσως σε λουκέτα άλλες μικρές επιχειρήσεις…   
Πρώτα λοιπόν ας μην ιδιωτικοποιηθεί ο ΟΠΑΠ χωρίς την ασφαλιστική ρήτρα «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης για διάθεση πόρων στον αθλητισμό»! Δεν θα χάσουμε ούτε τους «επενδυτές» ούτε εκείνοι τα υπερκέρδη που φέρνει το δημόσιο χρυσαφικό…
Σκεφτείτε ότι αν όλα τα παιχνίδια του αφιερώσουν τα κέρδη μια φορά το χρόνο στον αθλητισμό ή αν μπει ένα πλαφόν στα υπερκέρδη από «τζακ ποτ», μάλλον θα εξασφαλισθεί η βιωσιμότητα όλου του αθλητισμού ετησίως! Σιγά μην αποτραπεί να παίξει κάποιος αν θα πάρει ο τυχερός στο Λόττο ή το Τζόκερ 3 ή 3,5 εκ. ευρώ και όχι 4 ή 4,5
Ακόμη ας ξαναδούμε σε  τοπικό επίπεδο, αν απομένουν κάποιοι οικονομικοί παράγοντες να στηρίξουν τα σωματεία ή μια διοργάνωση. Τρόπος να επαναφερθεί η αφορολόγητη δωρεά χρημάτων σε αθλητικούς φορείς υπάρχει, χωρίς τις «μαϊμουδιές» του παρελθόντος, που ευνοούσαν τη φοροδιαφυγή!
Στο κάτω κάτω ας γίνονται μέσω της Ομοσπονδίας ή και της ΓΓΑ.                           
Όλοι πρέπει να  σκεφτούμε και τις ανταποδοτικές δράσεις, όπου κάποιες εταιρίες θα έχουν κοινό και χρόνο να προωθήσουν (όχι απλώς διαφημίσουν) τα προϊόντα τους…
Πολλά μπορεί να ξημερώσουν στη χώρα μας… Ώσπου να δούμε αν θα είναι μαύρα ή θα ‘χουν και λίγο χρώμα ελπίδας το αθλητικό κίνημα έχει χρέος να παλέψει, να αντισταθεί, να σκεφτεί τρόπο εξασφάλισης «οξυγόνου»!   
Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΜΟΥΖΕΛΟΥ