Καμπανάκι για τον ΣΥΡΙΖΑ

Ανάγκη κεντρικών πρωτοβουλιών, τολμηρού ανοίγματος και σχεδίου για τη διέξοδο της χώρας. Του Δημήτρη Υφαντή

Πρέπει τώρα να αναγνωριστεί πως η ψεύτικη πραγματικότητα, που το κυβερνητικό κέντρο έχει χτίσει από την επομένη της υπογραφής του τρίτου Μνημονίου, καταγράφει ήδη ένα μίνι success story, ακριβώς εκεί, που εξαρχής είχε στοχεύσει. Στην εντελώς πραγματική υπόσταση των συνειδήσεων. Ο λαϊκός κόσμος υφίσταται όσα υφίσταται και άμεσα θα αντιμετωπίσει πρωτοφανείς καταστροφικές συνέπειες. Παρ’ όλα αυτά η απροκάλυπτη επικοινωνιακή παραχάραξη σημειώνει οριακή επιτυχία. Μετά την αναιμική κορύφωση του αγωνιστικού κλίματος για την απόκρουση του νέου πακέτου μέτρων, η κοινωνική νηνεμία αποτυπώνεται σε ορατές μετατοπίσεις υπέρ του μπλοκ του Μνημονίου στις μετρήσεις των δημοσκοπήσεων. Και τα δυσοίωνα προκύπτουν περισσότερο από τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, παρά από την ανατροπή του εκλογικού συσχετισμού υπέρ της Ν.Δ.
Ίσως, λοιπόν, ο τίτλος του σημειώματος να είναι επιεικής. Χτυπάει καμπάνα, όχι καμπανάκι.

Ποιες επείγουσες πρωτοβουλίες θα καλύψουν τα κενά και τις καθυστερήσεις ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκριθεί στο ρόλο του, εκεί που ο ίδιος ο λαός τον έχρισε, μέσα από τους αγώνες του και τη διπλή πολιτική μάχη του περασμένου Μάη και Ιούνη; Ανταποκρίνεται η ηγεσία του στην πρόκληση της ανάδειξης του ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτικό φορέα του ρεύματος ανατροπής και διεξόδου που πρέπει να συνεγείρει τη χώρα ολόκληρη για να μπει φρένο στον κατήφορο και να γυρίσει σελίδα στο μέλλον του τόπου;

Πολυφωνία ή κακοφωνία;
Είναι διάχυτη η αίσθηση πως ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν προσφέρει και τις καλύτερες υπηρεσίες με «προσωπικές» τοποθετήσεις, που δίνουν τις πιο κατάλληλες αφορμές στα όργανα προπαγάνδας του Μαξίμου. Πλέον κινδυνεύει να εδραιωθεί μία εικόνα αναξιοπιστίας και «ελαφρότητας». Αντιλαμβάνονται όσοι μιλούν δημοσίως ποια είναι τα κεντρικά επίδικα; Τι απασχολεί τον κόσμο, πού συμπιέζεται; Πού συγκεντρώνονται ενορχηστρωμένα τα πυρά της κυβερνητικής επικοινωνιακής μηχανής, με σπόνσορα το πανίσχυρο μιντιακό κατεστημένο; Πώς είναι δυνατόν το κριτήριο να είναι κάθε τόσο, σε κρισιμότατες πολιτικές στιγμές, το «να πω την άποψή μου»; Και οι εκ των υστέρων ανασκευές και οι επεξηγήσεις με πολλά-πολλά λόγια, μόνο χειρότερη εντύπωση δημιουργούν.
Τα δείγματα που έχουν συσσωρευτεί είναι πολλά. Οι δηλώσεις Τατσόπουλου περί σεξουαλικού αυτοπροσδιορισμού προφανώς δεν συνέβαλλαν στην αποκάλυψη της ταυτότητας της Χρυσής Αυγής στα λαϊκά στρώματα. Οι δηλώσεις Γαϊτάνη για το Μακεδονικό δεν φώτισαν τις συσκοτισμένες γεωπολιτικές απειλές και το αντίπαλο στρατόπεδο, ενώ έχει παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στην τρόικα, άδραξε την ευκαιρία για κηρύγματα πατριδοκαπηλίας. Η τοποθέτηση Διαμαντόπουλου περί αναρχίας και οι ειρωνικές δηλώσεις άλλων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για τις μάσκες και τα μπουκάλια μπίρας, που δήθεν έχουν σπίτι τους προδίδουν έλλειψη συναίσθησης της σκλήρυνσης και της επιχείρησης «σιδερένια φτέρνα», που εξαπολύει μεθοδευμένα το πρωθυπουργικό κέντρο. Και βέβαια, η δημόσια εκτίμηση Λαφαζάνη «δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε» πόσο άραγε συγκρούστηκε με την οργανωμένη πλύση εγκεφάλου, πως δηλαδή «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνο για το πεζοδρόμιο, το πολύ για την αντιπολίτευση κι ανακουφίστηκε όταν έχασε τις εκλογές»;
Η κακοφωνία κυριαρχεί λόγω της υστέρησης στα ουσιώδη καθήκοντα της κινητοποίησης του λαού. Κεντρικές τοποθετήσεις και κατευθύνσεις, ενώ δίνουν στιγμιαία μία ορμή κι ένα πνεύμα προωθητικό στη συνέχεια δεν υποστηρίζονται και μοιραία ατονούν σε ένα κλίμα αδράνειας και παθητικής αναμονής.

Πρωτοβουλίες τόλμης και ανατροπής
Υφίσταται, μετεκλογικά, ένα συνεκτικό πρόγραμμα, όχι απλά θέσεων επί χάρτου, αλλά ενεργοποίησης, κεντρικών πολιτικών πρωτοβουλιών; Πώς προωθούνται η πλατιά και τολμηρή απεύθυνση στο λαό, το μπλοκάρισμα των καταστροφικών συνεπειών του Μνημονίου και ο ανένδοτος αγώνας για το γκρέμισμα του σάπιου πολιτικού συστήματος με πρώτο βήμα την πτώση της συγκυβέρνησης Σαμαρά;
Χωρίς το μετασχηματισμό του σε έναν πλατύ δημοκρατικό λαϊκό φορέα της Αριστεράς, χωρίς το μετασχηματισμό του κοινωνικού ρεύματος σε πολιτικό, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να πυροδοτήσει με ουσιαστικούς όρους την ανατροπή και την αλλαγή. Όμως, κυριάρχησαν δειλές και φοβικές στάσεις από το παραδοσιακό στελεχικό δυναμικό και στη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ επαναλήφθηκαν περιχαρακώσεις του παρελθόντος σε λογικές «αριστερού αντίβαρου», που επί της ουσίας δεν συνιστούν προωθητικές συμβολές, αλλά αναπαράγουν μηχανισμούς και έναν άγονο κλεφτοπόλεμο.
Η κεντρική εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ απηχεί αντιφατικά μηνύματα. Επί μήνες η κυβέρνηση υλοποιούσε την εξαπάτηση της «επαναδιαπραγμάτευσης», αντιμετωπίζοντας μόνο μια γενικόλογη αντιπολιτευτική καταγγελία. Η διέξοδος της παραγωγικής ανασυγκρότησης που αναγγέλθηκε στη ΔΕΘ δεν υποστηρίχτηκε, δεν προχώρησαν επεξεργασίες τέτοιες που θα πρόβαλλαν έναν πειστικό εναλλακτικό δρόμο, ενώ από πλευρές εντός του ΣΥΡΙΖΑ αποτιμήθηκε μέχρι και ως «δεξιά» οπισθοχώρηση. Το «Να φύγετε», πολύ εύστοχα έγινε αγωνιστικό κάλεσμα στο λαό με το σύνθημα «Να τους διώξουμε», αλλά είναι πασιφανές, πως δεν εκπονήθηκε, δεν σχεδιάστηκε, ούτε πολύ περισσότερο οργανώθηκε ένα σχέδιο κλιμακούμενων πολιτικών πρωτοβουλιών για να μην περάσει στη Βουλή το Μνημόνιο, να φύγει η κυβέρνηση και να μπλοκαριστούν τα βάρβαρα μέτρα. Αντίθετα, όλα εξαντλήθηκαν στις κινητοποιήσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Και λίγο πριν από την αναχώρηση του ηγετικού κλιμακίου για τη Λ. Αμερική τέθηκε (πώς υπολογίστηκε άραγε;) ως νέο όριο αντοχής της κυβέρνησης ο… Μάρτιος!
Σε ένα τέτοιο αμφίσημο πλαίσιο τα αναμενόμενα ταξίδια σε Γερμανία και ΗΠΑ ακόμα και με τον τρόπο που ανακοινώνονται στέλνουν αντιφατικά μηνύματα και επιτρέπουν πολλαπλές ερμηνείες. Και όλα αυτά την ώρα που φαίνεται να αδυνατίζει η εικόνα ενός μάχιμου ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο λαό, ο οποίος συνθλίβεται και πασχίζει να επιβιώσει, όσο ξετυλίγεται το εφιαλτικό success story του Σαμαρά. Οι αντιστάσεις και οι δράσεις αλληλεγγύης, που αναπτύσσουν με περίσσευμα προσφοράς οι αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε να τροφοδοτούν και να τροφοδοτούνται από την κεντρική κατεύθυνση που εκπέμπει η ηγεσία σε όλες της τις εκφάνσεις. Σε τι άραγε θα συμβάλλει η συνάντηση, που προβάλλεται ως διπλωματική επιτυχία, με τον αρχιερέα του σφαγιαστικού Μνημονίου Σόιμπλε;
Αντιθέτως, θα αποτελούσε μεγάλη διπλωματική επιτυχία αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξεδίπλωνε μια διεθνή πανστρατιά αλληλεγγύης με σύνθημα «οι αγορές καταδικάζουν την Ελλάδα σε ανθρωπιστική κρίση» και σε αυτό το πνεύμα όργωνε όλη τη χώρα και ταυτόχρονα καλούσε διεθνείς φορείς από τον ΟΗΕ ως και το Ευρωκοινοβούλιο να πάρουν θέση και να συμπαρασταθούν στο δοκιμαζόμενο λαό. Αν κήρυσσε ανένδοτο αγώνα για να διώξουμε την συγκυβέρνηση ως όρο στοιχειώδους επιβίωσης της χώρας, υποστηρίζοντας ταυτόχρονα στην πράξη μια εκστρατεία ανυπακοής στα μέτρα εξόντωσης και λεηλασίας. Και, παράλληλα, το πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης να πάρει σάρκα και οστά ενεργοποιώντας παραγωγικούς και επιστημονικούς φορείς, διανοούμενους, φοιτητές σε ένα κίνημα για τη δημιουργική ανάταξη της χώρας με επίκεντρο τον κόσμο της δουλειάς, σπάζοντας τα δεσμά της διαπλοκής, της χρεοκρατίας και της μερκελικής δημοσιονομικής ασφυξίας.
Η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ των τριών χιλιάδων εκλεγμένων μελών εξουσιοδότησε μία κεντρική επιτροπή και αυτή μία γραμματεία. Ο λαός απαιτεί, στέλνει μηνύματα, οι αντοχές και τα περιθώρια εξαντλούνται, ο πολιτικός χρόνος (έχει αποδειχτεί με την είσοδο στο Mνημόνιο) επιταχύνεται αλματωδώς, ο χειμώνας δεν θα περάσει φέτος κοιτώντας το ημερολόγιο…