Μην υποφέρεις μες στα μούτρα της

Της Ελενας Ακρίτα

Την εβδομάδα που μας πέρασε, έγινε κυριολεκτικά χαμός σε blogs, στα social media, σε όλο το Διαδίκτυο με το κείμενο που έγραψε μια Ροδίτισσα, ονόματι Στέλλα Καρατζίκη, και που φιλοξένησε το rodos-press (το οποίο και το απέσυρε μετά την κατακραυγή).

Προβληματίστηκα αν πρέπει να το αναπαραγάγω ή όχι. Αποφάσισα να το πράξω, για έναν και μόνο λόγο: ακόμα κι αν δεχτούμε πως τέτοιες απόψεις δεν αποτελούν παρά τη (διαρκώς αυξανόμενη;;;) μειοψηφία του ελληνικού λαού, καλό είναι να θυμόμαστε ποιοι ψήφισαν, ποιους ψήφισαν, πώς ψήφισαν και άρα πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Δεν θα πω περισσότερα. Χωρίς λόγια:

«Μπορείς τουλάχιστον να μην υποφέρεις μες στα μούτρα μου;

Δουλειά να 'χει το Λιμενικό, να σε σώζει από πνιγμό εσένα.

Εμένα με ρώτησε; Μου κουβαλιέσαι με το σαπιοκαραβάκι σου και το μισό σου σόι κι αν είσαι τυχερός, θα βουλιάξεις κοντά στην ακτή κι έχεις αρκετές ελπίδες να ζήσεις. Οπως πριν από λίγες μέρες. Ε, ωραία. Μπορεί και να πεθάνεις, ξέρεις. Ε, ωραία, ΟΚ. Δεν είναι ότι θέλω να πεθάνεις. Να μην πεθάνεις, χίλια χρόνια να ζήσεις. Αλλά μακριά από μένα. Εμένα δεν θέλω να ενοχλείς. Οπως δεν σε ενοχλώ κι εγώ.

Ηρθα εγώ στην πατρίδα σου να σ' ενοχλήσω; Δεν ήρθα. Εσύ όμως ήρθες στη δικιά μου. Και μ' ενοχλείς. Μη ρωτάς πώς. Με διάφορους τρόπους. Μπορώ να σ' τους εξηγήσω τους τρόπους αλλά δεν θα απολογηθώ σε σένα. Δεν κατάλαβα. Γιατί πρέπει να σου απολογηθώ; Ποιος είσαι συ στον οποίο πρέπει να αποδείξω ποιος είμαι και πώς είμαι;

Οποιος θέλω είμαι. Κι όποιος θες ας είσαι. Στη χώρα σου. Στη δικιά μου κάνε ό,τι σε παίρνει να κάνεις, αλλά μη μου ζητάς και τα ρέστα.

Και για να τελειώνουμε. Μακάρι να υπήρχαν λεφτά για όλους. Δεν υπάρχουν πια, ούτε για μας. Οπότε τι; Από τα μη υπάρχοντα να μοιραστούμε; Ακου, φίλε, μας είπαν πως το πάρτι τελείωσε. Αφήναμε αποφάγια τόσα χρόνια, κάτι τρώγατε κι εσείς. Τώρα ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη. Εχουμε την αίσθηση πως μας αδίκησε, αλλά μια ζωή, σ' αυτή τη χώρα, για τη διαιτησία μουρμουράμε. Οπότε βρίσκουν και πατάνε πάνω στις παλιές μας διαμαρτυρίες. Οπως το παραμύθι με τον βοσκό και τον λύκο.

Το έχετε στην πατρίδα σου αυτό το παραμύθι; Γιατί έφυγες από κει; Τόσο ζόρι ήταν; Δεν είχατε ωραία παραμύθια; Πίστεψες στο παραμύθι ότι θα βρεις εδώ αυτό που ζητούσες; Πίστεψες στο παραμύθι ότι θα μπορούσες να φύγεις από δω και να πας κάπου καλύτερα; Μήπως θες να πάμε μαζί; Σκέφτομαι τελευταία κι εγώ να φύγω, ξέρεις.

Να πάω κάπου καλύτερα. Δεν το μπορώ άλλο το μπουρδέλο, φίλε. Με κούρασε. Θέλω να πάω κάπου οργανωμένα. Με κράτος σωστό. Με νόμους και τάξη. Εδώ παράγινε το χύμα. Τα βλέπεις κι εσύ. Και μη με παρεξηγήσεις σ' αυτά που σου λέω. Δεν εννοώ ότι ίδια περνάμε και ίδια υποφέρουμε. ΟΚ, ήσουν, είσαι και θα είσαι σε χειρότερη, σε πολύ χειρότερη φάση από μένα. Αλλά αυτό μας έλειπε, να μην ήσουν. Μήπως να νιώθω άσχημα και γι' αυτό; Μήπως να νιώσω άσχημα που δεν είμαι στη φάση τη δική σου; Μήπως να γίνω σαν εσένα, μήπως να γίνουμε όλοι σαν εσένα για να υπάρξει επιτέλους δικαιοσύνη και ισότητα;

Λυπάμαι, αλλά δεν θα πάρω. Δεν χρωστάω δυστυχία σε κανέναν. Ούτε ενοχή χρωστάω για την κατάστασή σου. Κι όμως, παρά τη θέλησή μου, μου γεννιέται πότε πότε. Σε βλέπω αποστεωμένο να μου χτυπάς στα φανάρια το τζάμι. Κι ο λόγος που σε μισώ είναι γιατί αισθάνομαι άσχημα γι' αυτό που βλέπω, είναι γιατί δεν θα 'θελα να υποφέρεις.  

Ερχεσαι όμως απ' την άλλη άκρη της γης κι υποφέρεις μες στα μούτρα μου. Γι' αυτό σε απεχθάνομαι, γι' αυτό δεν θέλω να ξέρω τι κάνεις. Γι' αυτό αν θες να πεθάνεις στη θάλασσά μου, πέθανε.

Μόνο ένα θα σε θερμοπαρακαλέσω: πέθανε σιωπηλά, χωρίς να μας το πούνε στις ειδήσεις, χωρίς να μας πετάξουν τον θάνατό σου στα μούτρα μας. Κάνε ό,τι σε φωτίσει ο Θεός σου. Δεν θέλω το κακό σου.

Θέλω να μη χρεώνομαι εγώ το δικό σου κακό στη δική μου συνείδηση!».

Δεν θα σχολιάσω αυτό το «κείμενο». Τι να σχολιάσεις όταν οι κουκούλες βγαίνουν κι ο φασισμός αποκτά ονοματεπώνυμο. Δεν την ξέρω την κυρία. Δεν αμφιβάλλω, όμως, πως θα δηλώνει χριστιανή ορθόδοξη. Αραγε αυτό μας δίδαξε ο Χριστός; «Πέθανε, ρε φίλε, αλλά όχι μες στα μούτρα μου»!

Ενός λεπτού σιγή μόνον... Για τον παππού και τη γιαγιά που ήρθαν από τη Μικρασία πρόσφυγες σε ένα εχθρικό «πάτριο» έδαφος. Που τους έβριζε τουρκόσπορους. Που έπρεπε, με μωρά παιδιά στην αγκαλιά, να στεριώσουν κόντρα στον ρατσισμό και στη μισαλλοδοξία.

Ενός λεπτού σιγή μόνον... Για έλληνες μετανάστες των δεκαετιών του '50 και του '60. Που πήγαν στα εργοστάσια της Γερμανίας, στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου, στα μαγέρικα της Αστόριας, στην Αυστραλία. Που ξεριζώθηκαν από την πατρίδα... Που αγάπησαν κι ας τους έδιωξε...

Και, τέλος, μία μόνο λέξη: για τα δικά μας παιδιά. Που στέλνουν βιογραφικά σε ξένες χώρες. Η γενιά των επιστημόνων - μεταναστών που εμείς αναστήσαμε. Η γενιά των νεοπροσφύγων που θα ξενιτευτούν για να μπορέσουν να ζήσουν.

Βλέπω συχνά στο twitter την επωδό «Proud to be Greek».

Φίλε, μην είσαι περήφανος που είσαι Ελληνας.

Να είσαι περήφανος αν είσαι Ανθρωπος!