Απογοήτευση νιώθει μόνο όποιος
έπεσε από τα σύννεφα. Όποιος μεγάλωσε με την Ιστορία των σχολικών
βιβλίων και τράφηκε με όλα τα γλυκάδια της κολακείας για τον λαό του, το
αίμα του, τους προγόνους του. Tον μύθο πως σε όλα τα όμορφα υπήρχε λαός
ενωμένος και σε όλες τις καταστροφές κάποιες προδοτικές και ανίκανες
μειοψηφίες. Έτσι, δεν διαβάσαμε για το σημαντικό μέρος του ελληνικού
λαού που, αν περνούσε από το χέρι του, δεν θα έμπαινε σε πόλεμο με τους
Ιταλούς το '40, γιατί τα αντικομμουνιστικά του αντανακλαστικά ήταν
ισχυρότερα από την εναντίωσή του στον Χίτλερ. Ούτε για το ακόμα
μεγαλύτερο ποσοστό που μια χαρά την έβγαζε με τη χούντα των
συνταγματαρχών, κοιτούσε τη δουλίτσα του και σίγουρα δεν αξίζει την
αυθαίρετη άθροισή του στον “ενωμένο λαό” που έριξε τη Χούντα. Αλλά και
Ιστορία να μην ξέρει, υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι να σε βγάλουν στην
κοινότοπη διαπίστωση πως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι, που δεν σκέφτονται
σαν κι εσένα.
Ξέρω ανθρώπους που έζησαν για χρόνια σε ένα απόλυτα προστατευμένο περιβάλλον και δεν είχαν ούτε καν μυριστεί πως εκεί έξω -αλλά και πιο μέσα…- υπάρχουν άνθρωποι που σχεδόν τους μισούν. Το κατάλαβαν στα τριάντα φεύγα τους και στην αρχή κατέρρευσαν! Τώρα, στέκονται καλύτερα.
Όμως, ακόμη και με αυτήν την παραδοχή κερδισμένη και βιωμένη, δεν σου είναι εύκολο να καταλάβεις τους άλλους απόλυτα. Δεν έχω ιδέα τι θα γίνει τελικά στην Κύπρο, αλλά πραγματικά αναρωτιέμαι, τι ακριβώς υπερασπίζονται οι πολέμιοι και κυρίως οι είρωνες του κυπριακού ΟΧΙ; Ποιους; Ποια πολιτική; Ποια ιδεολογία; Ποια ηθική; Ή ακόμη και ποια ακριβώς οικονομική θεωρία;
Δέχομαι τον φόβο. Μόνο αυτόν. Πες μου “τρέμω μην τυχόν αύριο το πρωί δεν έχω ψωμί, τουλάχιστον σήμερα έχω”. Κατανοητό και ανθρώπινο. Κι εγώ τρέμω. Πες μου “είμαστε πολύ μικροί και δεν αισθάνομαι πως έχουμε πια τα άντερα να τα βάλουμε με τον κυνισμό των Γερμανών”. Ούτε εγώ είμαι σίγουρος αν τα έχω. Πες μου “από το να έρθουν οι κομμουνιστές (!) προτιμώ αυτούς που έχω μάθει, εκείνους τους φοβάμαι”. Δεν συμμερίζομαι τον φόβο σου, αλλά ειλικρινά σε καταλαβαίνω και σε αυτό.
Όμως, δεν λένε αυτό. Καλά, οι πολιτικοί του Νότου και οι σιτιζόμενοι από αυτούς, δεν θα το έλεγαν ποτέ. Πιστεύουν πως μπορούν ακόμη να πουλάνε το παραμύθι τους πως διαπραγματεύονται, πως σκέφτονται λογικά, πως σχεδιάζουν, πως είναι η ψύχραιμη φωνή του Έθνους. Λίγοι, ελάχιστοι, δειλοί, δίχως όραμα και αξίες τρέμουν μην τυχόν και ξεβρακωθούν από κάποιον που θα ανοίξει δρόμο. Είχαν πλακωθεί όλοι στις ολονυχτίες μπροστά σε εικονοστάσια, να φάνε τα μούτρα τους οι Κύπριοι. Λες και τώρα που έγινε αυτό δικαιώνεται η δική τους ανεπάρκεια. Έλληνες, Πορτογάλοι, Ισπανοί…
Αλλά οι υπόλοιποι; Ακόμη και τώρα πιστεύουν ιδεολογικά στον μονόδρομο ΑΥΤΗΣ της Ενωμένης Ευρώπης; Τι ακριβώς υπερασπίζονται; Την τελευταία μπουκίτσα ψωμί που έχει απομείνει στο τραπέζι τους; Την περίφημη ηθική των δανειστών; Την ανθρωποφαγία και τον φασισμό που έχουν αρχίσει να γεμίζουν με τις μεταστάσεις τους τα κοινωνικά σώματα; Ακόμη πιστεύουν πως όλα γίνονται για καλό; Πως οι Γερμανοί θέλουν απλά να μειώσουν τον Δημόσιο τομέα μας και να μας βοηθήσουν να νοικοκυρευτούμε; Ε, εδώ ακόμη και το σύνδρομο της Στοκχόλμης σηκώνει τα χέρια ψηλά!
Καταλαβαίνω απόλυτα τον φόβο του άγνωστου. Έτσι κι αλλιώς μια ελάχιστη μειοψηφία ήταν πάντα εκείνη που καβαλούσε την “τρέλα” και εφορμούσε. Άλλοτε της έβγαινε και άλλοτε όχι. Η δύναμη της αδράνειας στις κοινωνίες είναι τεράστια. Καμία από τις κατακτήσεις του πολιτισμού μας δεν πέρασε δίχως λυσσαλέα αντίδραση από τους φοβικούς, τους σκεπτικιστές και όσους έχαναν συμφέροντα. Και πάντα αυτοβαφτίστηκαν “ψύχραιμοι” και “λογικοί”. Αναγνωρίζω επίσης πως ο αβάσιμος ενθουσιασμός των εφορμούντων πολλές φορές έγινε η ταφόπλακα για χιλιάδες “αμάχους” που πλήρωσαν τις μεγαλομανίες αυτόκλητων σωτήρων.
Καταλαβαίνω ακόμη και την ιδεολογικοποίηση του φόβου. Η οποία είναι καθαρός, θεμελιωμένος εγωισμός- δύσκολα παραδέχεσαι πως είσαι δειλός.
Εκείνους όμως που δεν μπορώ να δικαιολογήσω, είναι όσους έχουν καταλάβει πολύ καλά τι παίζεται και δεν το παραδέχονται ούτε στους φίλους τους. Πως η Βόρεια Ευρώπη αποφάσισε ότι μόνο το ένα τρίτο θα ζει αξιοπρεπώς και τα δύο τρίτα στη φτώχεια (δεν βγαίνουν αλλιώς τα νούμερά τους) και αυτοί θα παλέψουν με όλα -μα όλα- τα μέσα για να είναι μέσα σε αυτό το ένα τρίτο, χωρίς να κοιτάξουν πίσω… Δεν τους το εύχομαι και ούτε και τρώω την αιτιολόγηση πως έχουν παιδιά και πρέπει να τα σκεφτούν. Ενώ οι άλλοι τι έχουν; Κουτάβια;
Υ.Γ.: Τις τελευταίες δέκα μέρες πρωθυπουργός είναι ο Σαμαράς ή ο Στουρνάρας; Αντώνη, πες μας μια λέξη, αυτήν τη μόνη λέξη, σε λίγο πια θα φέξει…
Ξέρω ανθρώπους που έζησαν για χρόνια σε ένα απόλυτα προστατευμένο περιβάλλον και δεν είχαν ούτε καν μυριστεί πως εκεί έξω -αλλά και πιο μέσα…- υπάρχουν άνθρωποι που σχεδόν τους μισούν. Το κατάλαβαν στα τριάντα φεύγα τους και στην αρχή κατέρρευσαν! Τώρα, στέκονται καλύτερα.
Όμως, ακόμη και με αυτήν την παραδοχή κερδισμένη και βιωμένη, δεν σου είναι εύκολο να καταλάβεις τους άλλους απόλυτα. Δεν έχω ιδέα τι θα γίνει τελικά στην Κύπρο, αλλά πραγματικά αναρωτιέμαι, τι ακριβώς υπερασπίζονται οι πολέμιοι και κυρίως οι είρωνες του κυπριακού ΟΧΙ; Ποιους; Ποια πολιτική; Ποια ιδεολογία; Ποια ηθική; Ή ακόμη και ποια ακριβώς οικονομική θεωρία;
Δέχομαι τον φόβο. Μόνο αυτόν. Πες μου “τρέμω μην τυχόν αύριο το πρωί δεν έχω ψωμί, τουλάχιστον σήμερα έχω”. Κατανοητό και ανθρώπινο. Κι εγώ τρέμω. Πες μου “είμαστε πολύ μικροί και δεν αισθάνομαι πως έχουμε πια τα άντερα να τα βάλουμε με τον κυνισμό των Γερμανών”. Ούτε εγώ είμαι σίγουρος αν τα έχω. Πες μου “από το να έρθουν οι κομμουνιστές (!) προτιμώ αυτούς που έχω μάθει, εκείνους τους φοβάμαι”. Δεν συμμερίζομαι τον φόβο σου, αλλά ειλικρινά σε καταλαβαίνω και σε αυτό.
Όμως, δεν λένε αυτό. Καλά, οι πολιτικοί του Νότου και οι σιτιζόμενοι από αυτούς, δεν θα το έλεγαν ποτέ. Πιστεύουν πως μπορούν ακόμη να πουλάνε το παραμύθι τους πως διαπραγματεύονται, πως σκέφτονται λογικά, πως σχεδιάζουν, πως είναι η ψύχραιμη φωνή του Έθνους. Λίγοι, ελάχιστοι, δειλοί, δίχως όραμα και αξίες τρέμουν μην τυχόν και ξεβρακωθούν από κάποιον που θα ανοίξει δρόμο. Είχαν πλακωθεί όλοι στις ολονυχτίες μπροστά σε εικονοστάσια, να φάνε τα μούτρα τους οι Κύπριοι. Λες και τώρα που έγινε αυτό δικαιώνεται η δική τους ανεπάρκεια. Έλληνες, Πορτογάλοι, Ισπανοί…
Αλλά οι υπόλοιποι; Ακόμη και τώρα πιστεύουν ιδεολογικά στον μονόδρομο ΑΥΤΗΣ της Ενωμένης Ευρώπης; Τι ακριβώς υπερασπίζονται; Την τελευταία μπουκίτσα ψωμί που έχει απομείνει στο τραπέζι τους; Την περίφημη ηθική των δανειστών; Την ανθρωποφαγία και τον φασισμό που έχουν αρχίσει να γεμίζουν με τις μεταστάσεις τους τα κοινωνικά σώματα; Ακόμη πιστεύουν πως όλα γίνονται για καλό; Πως οι Γερμανοί θέλουν απλά να μειώσουν τον Δημόσιο τομέα μας και να μας βοηθήσουν να νοικοκυρευτούμε; Ε, εδώ ακόμη και το σύνδρομο της Στοκχόλμης σηκώνει τα χέρια ψηλά!
Καταλαβαίνω απόλυτα τον φόβο του άγνωστου. Έτσι κι αλλιώς μια ελάχιστη μειοψηφία ήταν πάντα εκείνη που καβαλούσε την “τρέλα” και εφορμούσε. Άλλοτε της έβγαινε και άλλοτε όχι. Η δύναμη της αδράνειας στις κοινωνίες είναι τεράστια. Καμία από τις κατακτήσεις του πολιτισμού μας δεν πέρασε δίχως λυσσαλέα αντίδραση από τους φοβικούς, τους σκεπτικιστές και όσους έχαναν συμφέροντα. Και πάντα αυτοβαφτίστηκαν “ψύχραιμοι” και “λογικοί”. Αναγνωρίζω επίσης πως ο αβάσιμος ενθουσιασμός των εφορμούντων πολλές φορές έγινε η ταφόπλακα για χιλιάδες “αμάχους” που πλήρωσαν τις μεγαλομανίες αυτόκλητων σωτήρων.
Καταλαβαίνω ακόμη και την ιδεολογικοποίηση του φόβου. Η οποία είναι καθαρός, θεμελιωμένος εγωισμός- δύσκολα παραδέχεσαι πως είσαι δειλός.
Εκείνους όμως που δεν μπορώ να δικαιολογήσω, είναι όσους έχουν καταλάβει πολύ καλά τι παίζεται και δεν το παραδέχονται ούτε στους φίλους τους. Πως η Βόρεια Ευρώπη αποφάσισε ότι μόνο το ένα τρίτο θα ζει αξιοπρεπώς και τα δύο τρίτα στη φτώχεια (δεν βγαίνουν αλλιώς τα νούμερά τους) και αυτοί θα παλέψουν με όλα -μα όλα- τα μέσα για να είναι μέσα σε αυτό το ένα τρίτο, χωρίς να κοιτάξουν πίσω… Δεν τους το εύχομαι και ούτε και τρώω την αιτιολόγηση πως έχουν παιδιά και πρέπει να τα σκεφτούν. Ενώ οι άλλοι τι έχουν; Κουτάβια;
Υ.Γ.: Τις τελευταίες δέκα μέρες πρωθυπουργός είναι ο Σαμαράς ή ο Στουρνάρας; Αντώνη, πες μας μια λέξη, αυτήν τη μόνη λέξη, σε λίγο πια θα φέξει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου