Στο κολαστήριο του Αστυνομικού Τμήματος Δραπετσώνας

Pitsirikos

Αγαπητέ Πιτσιρίκο, νιώθω υποχρεωμένος να μιλήσω γι αυτά που είδα χθες στο Αστυνομικό Τμήμα Δραπετσώνας, στον Πειραιά. Δεν ξέρω πώς αλλιώς μπορώ να βοηθήσω αυτούς τους συνανθρώπους μου και προσδοκώ να συμβάλεις σε αυτό.
Μετά τον ξυλοδαρμό από αστυνομικούς του τμήματος των ανθρώπων, που κρατούνται εκεί, όπως οι ίδιοι μας κατήγγειλαν, ως αντίδραση στην απεργία πείνας που ξεκίνησαν και μετά την απόπειρα αυτοκτονίας του 28χρονου κρατουμένου πρόσφυγα από την Παλαιστίνη Ιμπραχίμ Φαράζ, ενεργοί πολίτες του Πειραιά πραγματοποιήσαμε χθες 27/04/13 πορεία διαμαρτυρίας και συμπαράστασης.
Όταν φτάσαμε έξω από το Α.Τ. Δραπετσώνας ο Διοικητής βγήκε μπροστά από τα ΜΑΤ, που είχαν παραταχθεί, μας ενημέρωσε και επέτρεψε σε μια ομάδα 5 ατόμων να μπούμε και να συνομιλήσουμε με τους ανθρώπους που κρατούνται στα κρατητήρια.
Η εικόνα που αντίκρισα ήταν σοκαριστική. Στο κολαστήριο του Αστυνομικού Τμήματος Δραπετσώνας, 100 άνθρωποι στοιβαγμένοι σε 70 τετραγωνικά, κλεισμένοι στα κρατητήρια για πάνω
από 9 μήνες, από την έναρξη του «Ξένιου» Δία. Χωρίς δικαίωμα προαυλισμού (δεν υπάρχει χώρος, μιλάμε για κρατητήρια αστυνομικού τμήματος), χωρίς υγιεινή, να έχουν κολλήσει δερματικές και άλλες ασθένειες λόγω των συνθηκών κράτησης, απελπισμένοι, στα πρόθυρα της αυτοκτονίας.
Ούτε ποντίκια δεν κρατάς σε τέτοιες συνθήκες, τα λυπάσαι. Δεν περιγράφεται η εικόνα. Φανταστείτε τα χειρότερα κρατητήρια που έχετε δει σε ταινία, πολλαπλασιάστε τα επί το άπειρο και πάλι δεν θα έχετε ιδέα.
Δεν θα μπορούσε να μείνει άνθρωπος εκεί μέσα όχι 9 μήνες αλλά ούτε 9 ώρες. Ντρέπομαι και οργίζομαι για το κράτος μου. Ντρέπομαι και οργίζομαι για εκείνους τους αστυνομικούς που τους χτυπάνε, όπως οι κρατούμενοι μας είπαν και φυσικά ο Διοικητής του τμήματος το αρνήθηκε.
Άντεξα σε αυτά που μου έλεγαν τα θλιμμένα και απελπισμένα μάτια τους, άντεξα να συνομιλώ με τον Διοικητή που επιχειρούσε να δικαιολογηθεί, λέγοντας πως προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στον ανθρωπισμό του και στις διαταγές του κ. Δένδια, ο οποίος είναι ο αποκλειστικά υπεύθυνος κατ’ εκείνον για την κατάσταση του Α.Τ. Δραπετσώνας και όλων των Τμημάτων της χώρας.
Κατέρρευσα όμως, όταν είδα μπροστά στα μάτια μου έναν άνθρωπο να σκίζει τη σάρκα του και να γεμίζει αίματα από πάνω μέχρι κάτω, ως τη μόνη λύση που ήρθε στο μυαλό του, μόλις μας είδε, για να βγει από το κολαστήριο που τον κρατάνε και τον βασανίζουν επί 9 μήνες.
Δάκρυσα και για να μην με δουν οι κρατούμενοι ( δεν είναι κρατούμενοι αυτοί, αν υπήρχε κόλαση, αυτοί οι άνθρωποι την βιώνουν εν ζωή ), βγήκα έξω από το κελί και, για να μην τους μεταδώσω και τη δική μου θλίψη, άρχισα να φωνάζω στους αστυνομικούς και τους ψυχολόγους, που είχε στείλει το υπουργείο, εξαιτίας της κινητοποίησης μας.
«Δεν είστε άνθρωποι» τους φώναξα. Εδώ καταπατείται κάθε έννοια Ανθρωπίνου Δικαιώματος και εσείς μας μιλάτε για γραφειοκρατία που σας εμποδίζει να φτιάξετε τις τουαλέτες (2 για 100 άτομα) και για προσπάθεια να ισορροπήσετε μεταξύ του «Ανθρωπισμού» σας και των διαταγών που έχετε. «Ποια προσπάθεια ρε» τους είπα, «αν ήσασταν Άνθρωποι, αν είχατε ίχνος ευαισθησίας πάνω σας θα είχατε μιλήσει εσείς για όσα συμβαίνουν εδώ μέσα, αν είχατε στόφα Ανθρώπου με Α κεφαλαίο, θα είχατε παραιτηθεί και θα ανοίγατε το δρόμο για να πάψει αυτό το έγκλημα». Έχανα τον αυτοέλεγχό μου και βγήκα έξω από το τμήμα.
Αν υπάρχουν αστυνομικοί, διοικητικοί, ψυχολόγοι και άλλοι εργαζόμενοι που έχουν κρίση και ανθρωπιά και διαβάζουν αυτά που γράφω, πρέπει να αναλογιστούν τις ευθύνες τους. Πρέπει να αντιδράσουν. Εμείς είμαστε το Κράτος. Εμείς το αποτελούμε και όχι αυτοί που δίνουν τις εντολές. Αν όμως τελικά το Κράτος είναι ανάλγητο είναι γιατί εμείς που το αποτελούμε είμαστε απάνθρωποι.
Ο Διοικητής του τμήματος ανακοίνωσε στον κρατούμενο που αυτοτραυματίστηκε, ότι θα αφεθεί ελεύθερος, όπως έγινε και με τον Παλαιστίνιο που προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Το μήνυμα που πέρασε; Από δω μέσα θα βγείτε μόνο αν αυτοκτονήσετε και αν είστε τυχεροί μπορεί να προλάβουν να σας σώσουν στο νοσοκομείο…
Γιώργος Καρυστινός