Το ΟΧΙ των παιδιών στη ρατσιστική βία

Το να είσαι παιδί στην Ελλάδα του σήμερα είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Τορπιλίζεσαι από παντού από μηνύματα ανασφάλειας, αγωνίας, απειλών και βίας.
Βλέπεις διαρκώς τριγύρω σου εικόνες από ανθρώπους που ταλαιπωρούνται, που διαμαρτύρονται, που είναι θυμωμένοι και πολλούς που ξεσπάν στο διπλανό τους, ψάχνοντας να βρουν έναν εχθρό, υπεύθυνο για όσα άσχημα συμβαίνουν στην κοινωνία μας. Μέσα σε όλα αυτά, όλο και περισσότεροι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, γίνονται θύματα βίας επειδή κατάγονται από μια ξένη χώρα ή επειδή έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος ή εμφάνιση. Και αυτό, γιατί κάποιοι υποστηρίζουν ότι «αν διώξουμε τους ξένους, οι υπόλοιποι θα επιβιώσουμε καλύτερα».

Αλίμονο όμως, αν για κάθε πρόβλημα, διώχναμε αυτόν που είναι διαφορετικός. Δεν θα χωρούσε στην κοινωνία μας ούτε ποικιλία, ούτε ανταλλαγή, ούτε ανθρωπιά.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα καθιερώθηκαν παγκοσμίως για να υπερασπίσουμε τη δυνατότητα να υπάρχουμε όλοι μαζί και να σεβόμαστε ο καθένας τη διαφορετικότητα, την προσωπικότητα και τις ανάγκες του άλλου. Και ειδικότερα, τα δικαιώματα του παιδιού ανακηρύχθηκαν ως προτεραιότητα των κοινωνιών, για να καταλάβουμε όλοι ότι η παιδική ηλικία είναι περισσότερο ευαίσθητη αλλά και εξ ίσου σημαντική από την άποψη της συμμετοχής των παιδιών στην διαμόρφωση των αποφάσεων που αφορούν τα ίδια τα παιδιά και τον κόσμο στον οποίο ζουν.

Σήμερα, που η Ελλάδα περνάει αυτή την φοβερή κρίση οικονομίας και αξιών, θα πρέπει τα παιδιά να προστατευθούν με κάθε τρόπο από την κοινωνική αναταραχή και τις πρακτικές που οδηγούν σε διαχωρισμούς, διαμάχες και άσκηση κάθε μορφής βίας, ιδίως μάλιστα ρατσιστικής. Πρακτικές, που εξαπλώνονται και ανάμεσα σε παιδιά και εφήβους, όπως πληροφορείται από πρώτο χέρι ο Συνήγορoς του Παιδιού, μέσα από τις υποθέσεις που χειρίζεται και τις επαφές του με μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς.

Απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα, ο Συνήγορος αντιτάσσει μια άλλη λογική. Τονίζει ότι η παιδική ηλικία θα πρέπει να πάρει την αξία και την προτεραιότητα που της αξίζει και να αναπτύξει την δική της υγιή δυναμική έκφρασης και αντίστασης σε όσα λάθη της κληρονομούνται από τις προηγούμενες γενιές και σε όσες ιδέες διαδίδονται για να χωρίζουν τους ανθρώπους και όχι να τους φέρνουν κοντύτερα μεταξύ τους.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, τα σχολεία μας χρειάζεται να δώσουν ιδιαίτερη έμφαση στις ανθρώπινες σχέσεις, στα συναισθήματα, τις ανάγκες και τις αγωνίες των παιδιών. Να γίνουν αγωγοί βιωματικής μάθησης για την ειρηνική συνύπαρξη και τον σεβασμό των δικαιωμάτων. Να δοθεί δυνατότητα στα ίδια τα παιδιά να ανακαλύψουν και να χαρούν τον πλούτο της συνάντησης, της σύνθεσης, της δημιουργίας, της ανταλλαγής και της από κοινού διεκδίκησης αλλαγών. Να μιλήσουν, να καταλάβουν και να συναισθανθούν τον πόνο που προκαλείται σε έναν άνθρωπο που γίνεται θύμα βίας, που βασανίζεται, που αποκλείεται και περιθωριοποιείται. Και ακόμα, να εκπαιδευτούν ώστε να λειτουργούν ως μεσολαβητές και συμφιλιωτές στις εντάσεις και τις βίαιες ενέργειες μεταξύ των συνομηλίκων τους.

Η ρατσιστική βία, που δυστυχώς εξαπλώνεται στις μέρες μας, δεν πρέπει απλά να τύχει μιας «καταδίκης» που μπορεί να παρασέρνει μαζί της και τα υποκείμενα, όσους δηλαδή την εξασκούν, ιδίως όταν αυτοί είναι παιδιά, που εμπλέκονται στη δίνη της βίας από ενηλίκους, κόμματα ή ατυχείς συγκυρίες. Η ρατσιστική βία πρέπει να βγει από τη ζωή μας με θετικές δράσεις. Μέσα από μια καθημερινή εμπειρία συνάντησης, συνεργασίας και αλληλοτροφοδότησης με τον διπλανό, τον διαφορετικό, τον άλλο. Μέσα από μια έμπρακτη αναγνώριση και εμπέδωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων του παιδιού.

Σας προτείνω, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία να αντισταθούμε, όχι τόσο φωνάζοντας, όσο νοιώθοντας και ακούγοντας περισσότερο, μπαίνοντας στη θέση του άλλου.

Να ακούσουμε τι έχει να μας πει η ίδια η φύση της παιδικής ηλικίας, πριν διαφθαρεί από τις σκοπιμότητες και τους υπολογισμούς της ωρίμανσης της.

Να ακούσουμε το ΟΧΙ των παιδιών στη ρατσιστική βία, που πηγάζει από το ΝΑΙ στην επιθυμία της ζωής και της άδολης, χαρούμενης και ειρηνικής ύπαρξης και συνύπαρξης.