«Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει το λαό ως εχθρό», αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο βουλευτής Α' εκλογικής πειρφέρειας Πειραιά του ΣΥΡΙΖΑ Θεόδωρος Δρίτσας με αφορμή τα έκτροπα που προκάλεσαν οι καταστηματάρχες της Ύδρας την περασμένη Παρασκευή. Όταν ένας πολιτικός άμεμπτου ήθους, όπως ο Θεόδωρος Δρίτσας, συγχέει τόσο εύκολα το λαό με τα λαμόγια, γιατί δεν πρέπει να κάνει το ίδιο λάθος η Bild;
Αγαπητέ Θεόδωρε Δρίτσα,
Δε γνωριζόμαστε προσωπικά, όμως παρακολουθώ την πολιτική σου πορεία εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε που ως ανένταχτος Αριστερός προσπαθούσες να δώσεις νέα πνοή στο Δήμο Πειραιά, επί κεφαλής του δημοτικού συνδυασμού «το Λιμάνι της Αγωνίας».
Χάρηκα για την εκλογή σου ως βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, και η παρουσία σου στη Βουλή, ακόμα και όταν διαφωνούσα ριζικά με τις απόψεις που διατύπωνες, δικαίωσε αυτή τη χαρά μου.
Για το λόγο αυτό η ανάγνωση της σημερινής σου ανακοίνωσης ήταν για εμένα ένα παγωμένο ντους.
«Μια απλή διαδικασία φορολογικών ελέγχων μετατράπηκε από την κυβέρνηση σε ένα σώου επίδειξης αυταρχισμού», γράφεις.
Θα ήμουν πρόθυμος να δεχθώ το επιχείρημά σου, αν το συνεργείο της φορολογικής αστυνομίας δεν είχε περάσει τη νύχτα του μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα Ύδρας, πολιορκούμενο από πλήθος επιχειρηματιών του νησιού.
Θα ήμουν πρόθυμος να δεχθώ το επιχείρημά σου, αν το συνεργείο της φορολογικής αστυνομίας δεν είχε περάσει τη νύχτα του μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα Ύδρας, πολιορκούμενο από πλήθος επιχειρηματιών του νησιού.
Θα είχα συμφωνήσει μαζί σου και φυσικά και με τους Υδραίους, αν ο συλληφθείς ήταν ένας πλανόδιος πωλητής, ένα παιδί των φαναριών, ένας άστεγος που προσπαθούσε να βγάλει δυο δεκάρες πουλώντας χαρτομάντηλα στους περαστικούς.
Όμως ο καταστηματάρχης είναι ιδιοκτήτης ενός από τα πάμπολλα πανάκριβα εστιατόρια της Ύδρας, στα οποία το εισόδημά μου δεν μου επιτρέπει να μπω - όχι μόνοι τώρα, που για ετήσιο οικογενειακό εισόδημα 22.000 ευρώ καλούμαι να πληρώσω φόρο 1400 ευρώ και κάτι ψιλά, αλλά και όταν το οικογενειακό μου εισόδημα ήταν υπερτριπλάσιο.
Και βεβαίως τα καταστήματα αυτά, με την προϋπόθεση ότι καταβάλλουν τις ασφαλιστικές εισφορές του προσωπικού τους στα ασφαλιστικά ταμεία, ότι καταβάλλουν το ΦΠΑ όπως οφείλουν, και ότι δεν απασχολούν στην κουζίνα μετανάστες χωρίς χαρτιά για μεροκάματα της πείνας, μετανάστες χωρίς χαρτιά, έχουν υψηλά έξοδα. Σε κάθε περίπτωση όμως το εισόδημα των ιδιοκτητών τους είναι κατά πολύ υψηλότερο από το δικό μου, πιθανόν δε και από το δικό σου.
«Το συνεργείο της Οικονομικής Αστυνομίας αντί να βεβαιώσει τη φορολογική παράβαση, που διαπιστώθηκε, ανέχθηκε να υπερβούν αυτές τον αριθμό των 10, ώστε το αδίκημα να είναι Αυτόφωρο», γράφεις.
Δε γνωρίζω αν έχεις εργαστεί ποτέ σε εστιατόριο. Το έχω κάνει ως φοιτητής. Και γνωρίζω ότι, σε στιγμές που το μαγαζί είναι γεμάτο, που οι μισοί πελάτες απαιτούν «το λογαριασμό τους εδώ και τώρα», οι άλλοι μισοί, που μόλις έχουν καθίσει στις καρέκλες τους απαιτούν «να φάνε» επίσης «εδώ και τώρα», ενώ κάποιοι άλλοι περιμένουν ν' αδειάσει κάποιο τραπέζι για να καθίσουν αγριοκοιτάζοντας τον ταμία που «δε μπορεί να πάρει τα χέρια του», υπάρχει κίνδυνος να μην εκδοθεί κάποια απόδειξη. Και φυσικά είναι φορολογική παράβαση, που όμως οφείλεται σε λάθος από την πίεση της δουλειάς. Όταν ο καταστηματάρχης δεν κόβει δέκα αποδείξεις τότε σίγουρα υπάρχει πρόθεση.
Ορθώς λοιπόν δεν επισήμαναν τη φορολογική παράβαση από την πρώτη απόδειξη που δεν κόπηκε και περίμεναν να φτάσουν τις δέκα οι αποδείξεις.
Αγαπητέ Θεόδωρε Δρίτσα,
Στις αρχές της δεκαετίας του '90, προσπαθούσα να κερδίσω τη ζωή μου παραδίδοντας μαθήματα ξένων γλωσσών. Εργαζόμουν 10-12 ώρες την ημέρα για να κερδίσω χρήματα που με το ζόρι έφταναν το τοτινό ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη. Ένα από τα φροντιστήρια στα οποία εργαζόμουν ήταν στα Νέα Λιόσια.
Κάθε φορά που πήγαινα εκεί, με το που περνούσα τον Κηφισσό και έμπαινα στο Περιστέρι, έπηζε το μάτι μου από αυτοκίνητα 2000 κυβικών και άνω. Με τον καιρό κατάλαβα ότι τα αυτοκίνητα αυτά ανήκαν στους ιδιοκτήτες κάτι βιοτεχνιών, που υπήρχαν στα υπόγεια των διόροφων κατοικιών, όπου εργάζονταν ο ιδιοκτήτης, η γυναίκα του, η μάνα του ή η πεθερά του και μερικοί αδήλωτοι Αλβανοί, τότε, εργάτες. Οι βιοτέχνες αυτοί αγόραζαν πρώτη ύλη, παρήγαγαν και πουλούσαν τελικό προϊόν χωρίς να κρατούν κανένα απολύτως παραστατικό.
Μερικοί από αυτούς ήταν και γονείς μαθητών μου και, έτσι, μπόρεσα να γνωρίσω τι σόι άνθρωποι ήταν: αλαζόνες, επιδειξιομανείς, ορκισμένοι εχθροί των ατομικών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων, ρατσιστές και οπαδοί της ανέλιξης σούρνοντας, γλείφοντας και με τα κέρατά τους. Με δυο λόγια το αντίθετο των ανθρώπων και των αξιών που υπερασπίζεσαι σε όλη σου τη ζωή ως ενεργός πολίτης και ως πολιτικός.
Αγαπητέ Θεόδωρε Δρίτσα,
Μεταξύ των εκλογικών αναμετρήσεων του Μαΐου και του Ιουνίου, πήρα συνέντευξη, από το συνάδελφό σου Γιώργο Σταθάκη, με την ιδιότητα του συνεργάτη του Ισπανικού Πρακτορείου Ειδήσεων για το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Μου παρουσίασε ένα συνεκτικό πρόγραμμα, που βασίζονταν σε τρεις πυλώνες: μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης για την περιστολή της σπατάλης, αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και δημόσιες επενδύσεις για να βγει η οικονομία από την ύφεση.
Έχοντας υπ' όψιν μου τις αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε μια σειρά μεταρρυθμίσεων τις οποίες θεωρώ απαραίτητες για την επιτυχία του πρώτου σκέλους του προγράμματος, είχα διατυπώσει τους προβληματισμούς μου στον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ (Βλ. Τα βαρίδια του Αλέξη Τσίπρα).
Διερωτώμαι πλέον, με δεδομένη την ανοιχτή υποστήριξη της δήλωσής σου προς φοροφυγάδες, πώς, ως κυβέρνηση, θα μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τη φορδιαφυγή.
Με εκτίμηση,
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου