Σχεδόν παράλληλα με την θλιβερή είσοδο του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια γνώρισε δύο νίκες. Στις αλλεπάλληλες ύβρεις και προσβολές του κ. Κωνσταντίνου Πλεύρη εναντίον ομοερωτικών ατόμων, η ελληνική Δικαιοσύνη απεφάνθη πρωτόδικα το προφανές, ότι δεν μπορείς να βρίζεις και να προσβάλεις ακατάσχετα χωρίς να περιμένεις τις συνέπειες. Η πιο ανατριχιαστική φράση του καταδικασθέντος είναι εκείνη εναντίον της κυρίας Γκίλμπερτ ότι «δεν σέβεται την γυναικεία φύση της, άρα ούτε και την αλήθεια» κι ότι δεν μπορεί να λέγεται κυρία για τον ίδιο λόγο. Δηλαδή, το «γνώρισμα» του εν λόγω προσώπου να είναι ομοερωτικό, και άρα όλων των λεσβιών και των γκέι, τους αποστερεί, κατά τον καταδικασθέντα, την ιδιότητα να μπορούν να λένε την αλήθεια και να έχουν αξιοπρέπεια.
Το δικαστήριο ορθά εκδίκασε την υπόθεση και μπήκε έτσι ένας πρώτος λίθος στην προστασία από ανοίκειες επιθέσεις κατά λεσβιών, γκέι, αμφισεξουαλικών και τρανσεξουαλικών ατόμων (εφεξής λε-γκ-α-τ). Το δικαστήριο μπόρεσε να καταδικάσει τον κ. Πλεύρη, επειδή καταφέρθηκε απαξιωτικά εναντίον συγκεκριμένων προσώπων όμως. Δεν μπορεί να το κάνει αυτό όταν υφίσταται μια γενική προσβολή, επειδή απουσιάζει το αντίστοιχο νομικό εργαλείο στον αντιρατιστικό νόμο. Τέτοιες γενικεύσεις έχουν γίνει αρκετές φορές στο παρελθόν (πχ. Το 2008 από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο κλπ). Η προστασία που παρέχει ο νόμος για μια σειρά ιδιοτήτων όπως η θρησκεία, η εθνότητα κι η φυλή, πρέπει να γενικευτεί όχι μόνο στον σεξουαλικό προσανατολισμό και στην ταυτότητα κοινωνικού φύλου (τρανσεξουαλικά άτομα), αλλά και να ισχύει για κάθε άλλο γνώρισμα ή ιδιότητα μίας ομάδας ατόμων.
Κάποιοι και κάποιες διατυπώνουν ερωτηματικά ως προς τη χρησιμότητα αυτής της δίκης ή ενός αντιρατσιστικού νόμου και διερωτώνται μήπως αποτελεί στέρηση ελευθερίας του λόγου άλλων ατόμων. Μια βασική έννοια του πολιτισμού μας, είναι ότι η ελευθερία ενός ατόμου σταματάει εκεί όπου ξεκινάει η ελευθερία του άλλου. Ο καθένας μπορεί να διαφωνεί με την ερωτική αισθητική του γείτονα ή της γειτόνισσας. Αυτό όμως δεν του δίνει το δικαίωμα να προσβάλει βάσει της ερωτικής ζωής την προσωπικότητα του άλλου, πολύ λιγότερο δε να μην του αναγνωρίζει ιδιότητες όπως η φιλαλήθεια.
Είναι σημαντικό να μπει φραγμός στο κήρυγμα μίσους. Ιστορικά αυτό πάντα προτρέπει σε πράξεις σωματικής βίας. Όλοι οι διωγμοί, οι εθνικές εκκαθαρίσεις, τα εγκλήματα μίσους, πριν τελεστούν, έχουν ένα πλούσιο προοίμιο λεκτικής βίας. Το πιο τρανό κι αποκρουστικό παράδειγμα είναι το κήρυγμα μίσους κατά των Εβραίων (αλλά και ομοφυλόφιλων), που κορυφώθηκε στην θανάτωσή τους σε συνθήκες μαζικής βιομηχανικής παραγωγής στην απεχθή αυτοκρατορία του Χίτλερ.
Εκτός αυτού, η ίδια η λεκτική βία είναι μια αναγνωρισμένη μορφή βίας, η οποία παράγει μετρήσιμα ψυχολογικά αποτελέσματα. Τα λε-γκ-α-τ άτομα υφιστάμεθα αυτή τη λεκτική βία σε πολύ σημαντικό βαθμό, ένας εκ των λόγων γιατί οι αυτοκτονίες στην ομάδα αυτή του πληθυσμού είναι πολλαπλάσιος από τον μέσο όρο, βάσει ερευνών που έχουν γίνει σε μια σειρά από χώρες.
Η Δημοκρατία βάζοντας αναχώματα στο ρατσιστικό λόγο και στο κήρυγμα μίσους, προστατεύει τις ομάδες που την συναποτελούν κι ουσιαστικά τον ίδιο της τον εαυτό.
*Ο Δημήτρης Τσαμπρούνης είναι Εκπρόσωπος του Athens Pride
Το δικαστήριο ορθά εκδίκασε την υπόθεση και μπήκε έτσι ένας πρώτος λίθος στην προστασία από ανοίκειες επιθέσεις κατά λεσβιών, γκέι, αμφισεξουαλικών και τρανσεξουαλικών ατόμων (εφεξής λε-γκ-α-τ). Το δικαστήριο μπόρεσε να καταδικάσει τον κ. Πλεύρη, επειδή καταφέρθηκε απαξιωτικά εναντίον συγκεκριμένων προσώπων όμως. Δεν μπορεί να το κάνει αυτό όταν υφίσταται μια γενική προσβολή, επειδή απουσιάζει το αντίστοιχο νομικό εργαλείο στον αντιρατιστικό νόμο. Τέτοιες γενικεύσεις έχουν γίνει αρκετές φορές στο παρελθόν (πχ. Το 2008 από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο κλπ). Η προστασία που παρέχει ο νόμος για μια σειρά ιδιοτήτων όπως η θρησκεία, η εθνότητα κι η φυλή, πρέπει να γενικευτεί όχι μόνο στον σεξουαλικό προσανατολισμό και στην ταυτότητα κοινωνικού φύλου (τρανσεξουαλικά άτομα), αλλά και να ισχύει για κάθε άλλο γνώρισμα ή ιδιότητα μίας ομάδας ατόμων.
Κάποιοι και κάποιες διατυπώνουν ερωτηματικά ως προς τη χρησιμότητα αυτής της δίκης ή ενός αντιρατσιστικού νόμου και διερωτώνται μήπως αποτελεί στέρηση ελευθερίας του λόγου άλλων ατόμων. Μια βασική έννοια του πολιτισμού μας, είναι ότι η ελευθερία ενός ατόμου σταματάει εκεί όπου ξεκινάει η ελευθερία του άλλου. Ο καθένας μπορεί να διαφωνεί με την ερωτική αισθητική του γείτονα ή της γειτόνισσας. Αυτό όμως δεν του δίνει το δικαίωμα να προσβάλει βάσει της ερωτικής ζωής την προσωπικότητα του άλλου, πολύ λιγότερο δε να μην του αναγνωρίζει ιδιότητες όπως η φιλαλήθεια.
Είναι σημαντικό να μπει φραγμός στο κήρυγμα μίσους. Ιστορικά αυτό πάντα προτρέπει σε πράξεις σωματικής βίας. Όλοι οι διωγμοί, οι εθνικές εκκαθαρίσεις, τα εγκλήματα μίσους, πριν τελεστούν, έχουν ένα πλούσιο προοίμιο λεκτικής βίας. Το πιο τρανό κι αποκρουστικό παράδειγμα είναι το κήρυγμα μίσους κατά των Εβραίων (αλλά και ομοφυλόφιλων), που κορυφώθηκε στην θανάτωσή τους σε συνθήκες μαζικής βιομηχανικής παραγωγής στην απεχθή αυτοκρατορία του Χίτλερ.
Εκτός αυτού, η ίδια η λεκτική βία είναι μια αναγνωρισμένη μορφή βίας, η οποία παράγει μετρήσιμα ψυχολογικά αποτελέσματα. Τα λε-γκ-α-τ άτομα υφιστάμεθα αυτή τη λεκτική βία σε πολύ σημαντικό βαθμό, ένας εκ των λόγων γιατί οι αυτοκτονίες στην ομάδα αυτή του πληθυσμού είναι πολλαπλάσιος από τον μέσο όρο, βάσει ερευνών που έχουν γίνει σε μια σειρά από χώρες.
Η Δημοκρατία βάζοντας αναχώματα στο ρατσιστικό λόγο και στο κήρυγμα μίσους, προστατεύει τις ομάδες που την συναποτελούν κι ουσιαστικά τον ίδιο της τον εαυτό.
*Ο Δημήτρης Τσαμπρούνης είναι Εκπρόσωπος του Athens Pride
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου