Δύο χρόνια “Καλλικράτης”. Ήρθε η ώρα του “Αντικαλλικράτη”

 του Μπάμπη Μπιλίνη

Μετά από δυο χρόνια «Καλλικράτη» ήθελα να ξέρω αυτοί οι Δήμαρχοι τι θα πουν στους απολογισμούς τους.

Δεμένοι στο άρμα της κεντρικής εξουσίας, αγωνίζονται να διαχειριστούν  το «κομμάτι» τους και την επανεκλογή τους.

Ούτε μια σκέψη ουσίας από τις περισσότερες  δημοτικές πλειοψηφίες για το ρόλο που πρέπει να παίξει αυτός ο λαϊκός – υποτίθεται-  θεσμός αυτή την περίοδο κρίσης που περνάει η κοινωνία.

Στο ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας κάτω από τις εγκαταλελειμμένες μαρκίζες των κλειστών πλέον μαγαζιών κάθε βράδυ οι όλο και περισσότεροι άστεγοι στρώνουν την εξαθλίωσή τους για να κοιμηθούν και ο Δήμαρχος επιχαίρει, επειδή την Πρωτοχρονιά τους μοίρασε σούπα – και καλά έκανε- και μετά πήγε στην παρακεί πλατεία να γεμίσει βεγγαλικά τον ουρανό μες στην καλή χαρά.

Στους άλλους Δήμους γύρω από την πρωτεύουσα με παγοδρόμια στις κεντρικές πλατείες και χαρούμενη μουσική στους κεντρικούς δρόμους να προσπαθούν με το ζόρι να επιβάλουν την χαρά. Και λίγα μέτρα πιο πέρα από την «λαμπρή» ατμόσφαιρα, που την κάνει ακόμα πιο επιβλητική η αιθαλομίχλη από την καύση ξύλων για ζεστασιά, – η τοπική αυτοδιοίκηση, η πρώτη που έπρεπε να αντιδράσει,  παρακολουθεί αμήχανη την καταστροφή του περιβάλλοντος- στα πλαϊνά σκαλιά της εκκλησίας να κοιμούνται άστεγοι, που ο Δήμος  – και πολύ καλά έκανε-  για λίγες μέρες μέσα στις γιορτές βόλεψε σε κάποιο τοπικό ξενοδοχείο.

Λες και η εξαθλίωση είναι φυσικό φαινόμενο, καταιγίδα και δεν οφείλεται σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές απέναντι στις οποίες πρέπει να πάρει, να πάρουμε όλοι θέση.

Οι Δήμοι δεμένοι χειροπόδαρα με τον νόμο «Καλλικράτη» διαχειρίζονται την  «εσωτερική υποτίμηση» που επιβάλουν τα μνημόνια σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Ούτε ένας απολογισμός για τη μετατροπή τους σε απλούς διαχειριστές της εξαθλίωσης επί της τοπικής κοινωνίας. Ούτε κάποια αναζήτηση, σκέψη για την μορφή της τοπικής αυτοδιοίκησης ως πολιτικός θεσμός των τοπικών κοινωνιών και όχι ως διαχειριστές των επιλογών της κεντρικής εξουσίας.

Ούτε μια επιφύλαξη για την κατάντια που έχει περιέλθει η Αυτοδιοίκηση μετατρεπόμενη ουσιαστικά σε γραφείο ευρέσεως επισφαλούς απασχόλησης  μέσω υπόπτων Μ.Κ.Ο.

Ούτε μια αναζήτηση θεσμών, διαδικασιών που απαιτούνται για να γίνει η τοπική αυτοδιοίκηση Λαϊκός Θεσμός. Ιδέες και σκέψεις για απλή αναλογική, ανακλητότητα, τοπικές λαϊκές συνελεύσεις κ.α. ούτε που  αναφέρονται ακόμα και ως προβληματισμός.

Η πραγματική προστασία του δημόσιου χρήματος  με τη συμμετοχή του πολίτη μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες του Συμμετοχικού Προϋπολογισμού, που σε άλλες χώρες εφαρμόζεται, σε εμάς εδώ  είναι ξένη.

Ανάξιοι, αλαζόνες οι τοπικοί μας άρχοντες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, μακριά από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία και οι πολίτες, αντί στα δυο χρόνια «Καλλικράτη» να αξιολογήσουν την αλλαγή προς το χειρότερο, ασχολούνται μόνο με τον διορισμό των νέων αντιδημάρχων, προέδρων κλπ.

Δήμαρχοι, που δέχονται στην συντριπτική τους πλειοψηφία, να συμμετέχουν και να διαλέγονται με αυτούς που επικαλούνται το εθνικό συμφέρον και εννοούν το συμφέρον το δικό τους και της παρέας τους να κρύβουν τα κέρδη τους στην Ελβετία. Να συνδιαλέγονται με Ταμεία, Εταιρείες και Οργανισμούς αξιοποίησης – ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, όπου επιφανή στελέχη τους είναι τα ξαδέλφια με τα κρυμμένα λεφτά στο εξωτερικό. Να συνομιλούν και να συνεργάζονται με τους διάφορους «Φούχτελ» περιμένοντας να γλείψουν κι αυτοί κάποιο κόκαλο από το μεγάλο φαγοπότι της δημόσιας περιουσίας.

Δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία υποταγμένοι και υποτελείς στο καταρρέον δικομματικό σύστημα, δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι μακρύ χέρι του θνήσκοντος εν αμαρτίαις διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, βρισκόμενοι πολιτικά στο μακρινό παρελθόν του Σεπτεμβρίου του 2010  δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν, ότι η «μεταρρύθμιση» του «Καλλικράτη» αποδιοργάνωσε τον θεσμό της Τ.Α., διέλυσε την αυτοδιοίκηση και την μετέτρεψε σε ετεροδιοίκηση.  Δεν μπορούν πολιτικά να γίνουν ένα με το κίνημα ανυπακοής, αντίστασης, αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης, άμεσης δημοκρατίας που αναπτύσσεται στις γειτονιές  και που αποτελεί τη μήτρα για τον «Αντικαλλικράτη», που χρειάζεται η τοπική αυτοδιοίκηση.

Τι να περιμένει ο χειμαζόμενος πολίτης από αυτούς; Στην πράξη τίποτε!