Είμαστε τρεις μέρες πριν από τις πιο κρίσιμες εκλογές για την χώρα και με βασανίζουν πολλές σκέψεις, είναι πολλά αυτά που βλέπω σήμερα γύρω μου και ακόμα περισσότερα αυτά που περνούν καθημερινά σαν σλάιντς από τα μάτια μου.
Πως γαλουχηθήκαμε ως τα σήμερα; Πως συνεχίζουμε να γαλουχούμε την νεότερη γενιά;
Ποια είναι τα αρνητικά βιώματα που όχι μόνο δεν τα αποτάσσουμε από πάνω μας, αλλά με την αποδοχή που τους κάνουμε, τα μεταφέρουμε και στην νεολαία μας.
Ναι ξέρω είναι δύσκολη η αυτοκριτική, όσο και αν λέμε ότι κάνουμε, αλλά κι αν την κάνουμε τις περισσότερες φορές είναι προς το συμφέρον μας. Να εμπεδώσουμε ότι κάνουμε το σωστό, δυστυχώς όσο κι αν δεν θέλουμε να
το καταλάβουμε.
Μας έχει κυριεύσει μετά την εποχή της χούντας, η αρρώστια του ΜΟΔΑΤΟΥ, μία κακή συνήθεια που έχουμε εμποτιστεί και μαζί με την ζήλεια και την πλεονεξία μας κυρίευσαν ολοσχερώς.
Αυτό το γνώριζε πολύ καλά το κεφάλαιο όπως και οι πολιτικοί και βασίστηκαν στις παροχές προς τον λαό, ώστε να ενισχύσουν την θέση τους και να παχύνουν τις τσέπες των.
Ο λαός ως άρρωστος όντας, δεν έφερε αντίσταση καμία και ακόμα και σήμερα δεν φέρνει, διότι παραμένει κλινήρης. Οι δε κινήσεις αντίδρασης προς το κατεστημένο κτλ, δεν είναι παρά σπασμοί, από τον πυρετό του ασθενούς.
Αντίδοτο σε αυτά αν με ρωτήσετε, θα σας παραπέμψω στην αρχή του σχολίου, δλδ να πάψουμε να είμαστε πλεονέκτες, να ζηλεύουμε τι έχει ο διπλανός μας και δεν το έχουμε εμείς, μη σκεφτόμενοι ότι υπάρχει και η αντίπερα όχθη με συνανθρώπους που ζουν σε χαρτοκιβώτια.
Ούτε βέβαια θέλουμε να σκεφτούμε αν έχουμε ευθύνη ως μέρος της κοινωνίας, για τους συνανθρώπους μας που αυτοκτονούν σήμερα! Αφού εμείς είμαστε οι αποδέκτες των παροχών του συστήματος, θετικών ή αρνητικών που χρησιμοποιούνταν ως στάχτη στα μάτια του πολίτη, ώστε να μην τον έχουν κεφάλαιο και πολιτικοί στα πόδια των. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο ΑΛΛΑ που θα πρέπει να μας βασανίζει…
Για να φτάσουμε όμως σε τέτοια επίπεδα και να μπορέσουμε να τα σκεφτούμε αυτά, θα πρέπει να μάθουμε ότι η ΑΠΑΞΙΩΣΗ δεν είναι προτέρημα!
Έχουμε φτιάξει ένα κύκλο προστασίας γύρω μας, επιθετικό προς το σύνολο, απαξιώνοντας κάθε κίνηση των άλλων και θεωρώντας ότι έτσι θα προστατευθούμε ή τουλάχιστον θα βρούμε την ησυχία, την ηρεμία μας. Είναι όμως έτσι; Υπάρχει περιθώριο αντίδρασης και αλλαγής νοοτροπίας μας;
Είμαστε σε θέση να διακρίνουμε το σωστό; Το ωφέλιμο προς το σύνολο; Από όποια κοινωνική τάξη κι αν προέρχεται αυτό;
Είναι μερικά ερωτήματα που με απασχολούν, βλέποντας τον όχλο να ακολουθεί μόνο ότι του προσφέρει το σύστημα και οι μετέχοντες – κερδίζοντες από αυτό.
Βέβαια για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας, να δείξουμε ότι διαθέτουμε ένα εγώ, μάθαμε ή μας πρόσθεσαν στην ζωή μας, το delete, like, restart, τρείς λέξεις που θεωρώ τους λείπει, το βάθος της σκέψης, αλλά «βοηθούν» αφάνταστα την καθημερινή συναλλαγή μας, ώστε να χτίσουμε το ψευτοτοίχος προστασίας μας.
Συνέχεια του διαδικτύου και των πολυδιαφημισμένων από τα ΜΜΕ cosialmedia, που μπήκαν στην ζωή μας.
Χωρίς να πολυσκεφτούμε κάνουμε delete, κάθε τι δεν μας φαντάζει όμορφο, φανταχτερό, δεν βρίσκετε δίπλα στο σύστημα που μας αρέσει, δεν μπορεί να μας προσφέρει, αλλά πρέπει να του προσφέρουμε.
Μάθαμε ελαφρά την καρδία, να κάνουμε like σε κάθε τι είναι όμορφα πασπαλισμένο και προσφερόμενο σε εμάς, χωρίς ποτέ να δούμε τι κρύβει από μέσα του.
Όταν δε, τίποτε δεν μας πάει καλά, όταν τα έχουμε κάνει όλα γύρω μας χάλια, τι πιο εύκολο από το να κάνουμε ένα restart, μαζί με μερικές συγνώμες του θεού, ώστε την άλλη στιγμή να τα θεωρούμε όλα μέλι γάλα, ως μη γινόμενα!
Έτσι μας μάθαν ή αποδεχτήκαμε να μας μάθουν.
Ως αμνοερίφια ακολουθούμε ότι μας λένε, διότι έχουμε ξεμάθει την αντίδραση, χάνοντας την μάθηση, την σκέψη, τα πιστεύω μας.
Ξεχάσαμε να γράφουμε Ελληνικά, κάτι που μας οδήγησε να ξεχάσουμε να σκεφτόμαστε και να αποτυπώνουμε την σκέψη μας αυτή. Μας στερεί η άγνοια την ορθή έκφραση, όχι μόνο στο διαδίκτυο που είναι τραγική η κατάσταση, αλλά και στην καθημερινότητα μας.
Ξεχάσαμε να φροντίσουμε να μάθουμε όλη την ιστορία μας και όσοι το κάναν, ακόμα πιο λίγοι σήμερα την θυμούνται. Κοντά δε σε αυτό, επακόλουθο είναι να ξεχνάμε και τα της ιστορίας που βιώσαμε!
Τέλος εμείς φροντίσαμε να επιλέξουμε, λάθος δεδομένα διαβίωσης.
Εμείς κάναμε φίλους, μόνο και μόνο γιατί είχαν να μας προσφέρουν και δεν χρειαζόντουσαν την προσφορά μας, αφού δεν είχαμε να τους προσφέρουμε κάτι παραπάνω από αυτά που είχαν.
Εμείς, μάθαμε να ακολουθούμε τους δυνατούς του συστήματος, ανδρώνοντας τους ακόμα περισσότερο, ελπίζοντας να έχουμε και εμείς κάποιες εύκολες απολαβές.
Εμείς είμαστε αυτοί που απαξιώσαμε και απομακρύναμε τους πραγματικούς φίλους, γιατί θα έπρεπε να τους δώσουμε από την λάμψη μας ή να πέσουμε στο δικό τους επίπεδο. Έχοντας πάντα ένα κρυφό φόβο, μην τυχόν και γίνουν κάποια στιγμή καλύτεροι από εμάς.
Εμείς ως κοινωνία φράζαμε την φωνή αντίδρασης μας, λαμβάνοντας από το σύστημα κάθε φορά που τολμούσαμε να αντιδράσουμε, ένα ξερολούκουμο που η γλύκα του!!! μας έκανε να ξεχάσουμε την πίκρα και τα προβλήματα που ακολουθούσαν.
Δυστυχώς αυτά και άλλα πολλά, είναι όσα με κάνουν να αναρωτιέμαι, αν ως κοινωνία είμαστε σε θέση να αντιδράσουμε, αφού αν δούμε πιο βαθειά μέσα μας λιγάκι, δεν έχουμε τινάξει από πάνω μας, όλα αυτά που λάθος διδαχτήκαμε. Ίσως να είμαστε στην αρχή της προσπάθειας, αλλά σίγουρα δεν φτάσαμε στην γιατρειά.
Το ερώτημα λοιπόν είναι, το πόσο μπορεί να κρίνει σωστά μία κοινωνία που παραμένει ακόμα άρρωστη και τι θα μπορέσει να διδαχτεί από αυτήν, η γενιά που ακολουθεί….τα παιδιά μας.
Strouvelis Panagiotis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου