Του Φιντία Βελλίκη*
Όλη μου η ζωή είναι συνυφασμένη με τους αγώνες της Αριστεράς, αφού ξεκίνησα με τη σύνδεσή μου με την ΕΔΑ το 1958 σαν φοιτητής στο ΑΠΘ. Από τότε στρατεύτηκα στην ΕΔΑ Ν. Λαμπράκη, πρόεδρος της ΔΑΣ 114, από τους πρωτεργάτες του 15% μέλος του Κ.Σ. της ΕΦΕΕ, ιδρυτικό μέλος του ΚΚΕ Εσωτ., μέλος της Κ.Ε. ΚΚΕ Εσωτ. από την ίδρυσή μου μέχρι τον μετασχηματισμό του σε ΕΑΡ οπότε έγινα μέλος του εκτ. γραφείου της και στη συνέχεια μέλος της Κ.Ε. του Συνασπισμού και βουλευτής το 1989 στον ενιαίο Συνασπισμό και μέλος της Κ.Ε. του μετέπειτα Συνασπισμού.
Τα αναφέρω όλα αυτά για να πληροφορηθεί ο αναγνώστης ότι όλα αυτά τα χρόνια ήμουν στην πρώτη γραμμή για ανανέωση και ενότητα της Αριστεράς, αλλά και αποτελεσματικότητά της.
Την άνοιξη του 1990 που ήμουν βουλευτής και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ενιαίου Συνασπισμού για την αγροτική πολιτική του (μετείχε και το ΚΚΕ), συνεδρίασε το τμήμα της αγροτικής πολιτικής και σ’ αυτή τη συνεδρίαση έβαλα το ζήτημα ότι δεν μπορούμε να πάμε στις εκλογές που ακολούθησαν το 1990 και οι υποψήφιοι προερχόμενοι από την ΕΑΡ να λένε στον λαό για μάχη
εντός της ΕΟΚ και οι του ΚΚΕ για μάχη εκτός της ΕΟΚ. Ζήτησα λοιπόν από τους συντρόφους του ΚΚΕ να παρουσιάσουν τις αναλύσεις και τα στοιχεία εκείνα με τα οποία οδηγήθηκαν στο έξω από την ΕΟΚ. Οι σύντροφοι αυτοί είπαν “εμείς δεν κάναμε τέτοιες αναλύσεις και έρευνες, γιατί είπαμε η ΕΟΚ είναι καπιταλιστική τι δουλειά έχουμε σ’ αυτήν”. Τους σημείωσα αμέσως ότι και η Ελλάδα είναι καπιταλιστική αλλά δεν φεύγουμε από αυτήν αλλά παλεύουμε να αλλάξει. Στη συνέχεια της συνεδρίασης καταλήξαμε και διαμορφώσαμε την προεκλογική θέση “παλεύουμε όχι για να φύγουμε από την ΕΟΚ αλλά μέσα από την ΕΟΚ για να την κάνουμε με αλλαγές Ευρώπη των εργαζομένων”.
Αυτή η θέση πέρασε και στο προεκλογικό πρόγραμμα του ενιαίου Συνασπισμού στις εκλογές του 1990. Όταν λοιπόν σήμερα το ΚΚΕ προβάλλει ως εμπόδιο για τη μη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τη θέση του για την Ε.Ε. όταν μάλιστα οι ευρωβουλευτές του ανήκουν σε κοινή ευρωομάδα με τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ καταλαβαίνει κανείς πόσο μπορεί ν’ αποτελεί στην πραγματικότητα αυτό εμπόδιο και όχι πρόφαση… Ο δεύτερος λόγος που προβάλλει το ΚΚΕ για τη μη ενότητα είναι ότι δεν του αρκεί η αντιμνημονιακή, αντινεοφιλελεύθερη σε προοδευτική ενότητα, αφού αυτό στοχεύει στην ανατροπή των εξουσιαστικών δομών της αστικής τάξης. Ας αναρωτηθούν, όμως και ας σκεφθούν αν η νίκη των αντιμνημονιακών δυνάμεων και η άσκηση της διακυβέρνησης από αυτές θα διευκολύνουν ή θα δυσκολέψουν τον στόχο τους. Η συνέχιση της εξουσίας από τις συστημικές δυνάμεις θα δυσκολέψουν αφάνταστα τον άνω στόχο τους, εκτός αν συνεχίζουν να προτιμούν το “όσο χειρότερα τόσο καλύτερα”. Ας απαντήσει όμως και στο 55% των ψηφοφόρων του που ζητούν ενότητα. Δεν υπάρχουν για μένα αξεπέραστα εμπόδια για την ενότητα και συνεργασία με το ΚΚΕ ιδιαίτερα σήμερα με την ιστορική συγκυρία.
Το 1989 το ΚΚΕ με γραμματέα τον Χ. Φλωράκη έκανε το βήμα της ενότητας της Αριστεράς για ν’ αποτρέψει τη συρρίκνωση του ΚΚΕ λόγω της επίπτωσης από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, σήμερα το ΚΚΕ καλείται στην ενότητα σ’ ένα ανώτερο σημείο εξέλιξης της κοινωνίας που καλεί την Αριστερά να κυβερνήσει. Ας το τολμήσει για να μην ξαναπεί “κάναμε λάθος” δηλαδή έγκλημα πολιτικό.
Η συνεργασία με τη ΔΗΜ.ΑΡ. έχει λιγότερες δικαιολογίες για την ενότητα
Στο τελευταίο συνέδριο του Συνασπισμού από το οποίο αποχώρησε το τμήμα εκείνο που συγκρότησε τη ΔΗΜ.ΑΡ. και ήταν ένα μέρος της συνιστώσας της ανανέωσης, αφού ένα άλλο μέρος -μικρότερο παρέμεινε με τη λίστα 2010- που πήρε 300 ψήφους για την Κ.Ε. Στο περιθώριο του συνεδρίου αυτού έγιναν τρεις συσκέψεις των πριν αποχωρήσουν, στις οποίες συμμετείχα, αφού με όλους αυτούς τους συντρόφους συμπορευτήκαμε από την ίδρυση του ΚΚΕ Εσωτ. και δεν καταλάβαινα γιατί ενώ οι προσυνεδριακές θέσεις αυτής της τάσης δεν είχαν μεγάλες διαφορές από τις θέσεις της πλειονότητας των άλλων τάσεων του ΣΥΝ, έμπαινε το αίτημα “αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ τώρα αλλιώς φεύγουμε”. Τους διέφευγε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ενότητα μιας ευρύτερης Αριστεράς στην οποία συμμετείχαν και συνιστώσες που οι θέσεις τους δεν ταυτίζονταν με των άλλων αλλά συνέκλιναν και η διαδικασία της πολιτικής ενότητας συνεχιζόταν αφού η πολιτική πάλη στην πράξη δημιουργεί την όσμωση και σύγκλιση στο καμίνι της κοινωνικής διαπάλης. Επίσης δεν υπολόγισαν ότι οι ομάδες στον ΣΥΡΙΖΑ που διατύπωναν πιο ακραίες θέσεις από τον ΣΥΝ ήταν ποσοτικά αλλά και από πλευράς πολιτικού βάρος μικρή μειοψηφία που δεν καθόριζαν τις κρίσιμες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι παρά τις εκκλήσεις συντρόφων – Παπαδημούλης, λίστα 2010, να μην αποχωρήσουν και ν’ αντιμετωπιστούν τα ζητήματα που έθεταν με υπομονή και επιμονή εντός των κόλπων του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, κυριάρχησαν φωνές του εδώ και τώρα αποχώρηση και ίδρυση νέου κόμματος. Θυμάμαι ότι ρωτήθηκα δύο μέρες πριν την αποχώρηση αν σηκώνει κι άλλο κόμμα στην Αριστερά από τους πρωταγωνιστές κι απάντησα ότι είναι λάθος και δεν σηκώνει.
Εξήγησα ότι σ’ αυτή την περίοδο που ο λαός αντιμετωπίζει τη λαίλαπα της κρίσης και της λιτότητας με την υποχώρηση δεκαετιών ως προς τα εργασιακά του δικαιώματα και τη ζωή του, οι διαφορές μας δεν δικαιολογούν άλλο κόμμα, αφού η μεγιστοποίηση του υποκείμενου της Αριστεράς παρέχει εχέγγυα στον λαό γι’ αποτελεσματική αντιμετώπιση.
Επειδή σ’ αυτήν την ιστορική διαδρομή το ζητούμενο της ενότητας της Αριστεράς περνά από την προσπάθεια σύγκλισης διαφορετικά φορτισμένων τμημάτων της ιστορικά και πολιτισμικά και είναι αναγκαίο να κεφαλαιοποιούμε κάθε φορά την επίτευξη ενός σταδίου ενότητας για να προχωρήσουμε στο επόμενο και στον στόχο μας δεν μπορεί προσπάθειες δεκαετίας να μπαίνουν στο δίλημμα του τώρα όλα. Παρ’ όλη την εξέλιξη αυτή εκτιμώ ότι δεν λείπει η συνεκτική ουσία της συνεργασίας της ΔΗΜ.ΑΡ. με τον ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η σύγκλιση στα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα της ευρωπαϊκής πολιτικής, γενικά αντιμνημονιακής πάλης και βαθιάς δημοκρατικής φιλοσοφίας με γνώμονα τα λαϊκά συμφέροντα.
Με τους συντρόφους της ΔΗΜ.ΑΡ. έδωσα πολλές μάχες για πάνω από 35 χρόνια δύσκολα και στο διάβα αυτό διαμορφώσαμε σχέσεις, φιλίες και φιλοσοφικές συναντιλήψεις, στο πλαίσιο της Αριστεράς. Πιστεύω ότι υπάρχουν γέφυρες που μπορούν να ενώσουν τις δύο πλευρές στην ιστορική αυτή συγκυρία που δίνεται στην Αριστερά.
Δικαιούμαι μετά από όλα αυτά να τονίσω ότι υπάρχουν και δογματισμοί και εμμονές στην έννοια ανανέωση η δε ανανέωση δεν είναι αντιθετική έννοια της ενότητας αλλά πολύ περισσότερο της αποτελεσματικότητας σε σχέση με τον φορέα της Αριστεράς, ώστε ο λαός να διευκολυνθεί και να δράσει αποτελεσματικότερα. Αρκετά η Αριστερά αιμορράγησε σε ενδοαριστερές συγκρούσεις.
Ο καθένας μας λοιπόν και συλλογικά ν’ απαντήσουμε θετικά στο κάλεσμα του λαού για συνεργασία και ενότητα να δώσουμε στον λαό τον φορέα εκείνο που θ’ αναλάβει τις τύχες και τη διακυβέρνηση της χώρας, ανοίγοντας τον δρόμο για τις αναγκαίες αλλαγές σε προοδευτική κατεύθυνση και να μην αφήσουμε τις συστημικές δυνάμεις του δικομματισμού να συνεχίσει την εξόντωση του λαού με τα Μνημόνια. Γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση αργότερα θα πούμε και πάλι “κάναμε λάθος δηλαδή ‘πολιτικό έγκλημα’”.
* Ο Φιντίας Βελλίκης είναι πρώην βουλευτής του ενιαίου Συνασπισμού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου