Άμεσο κοινό χρέος

Δεν φοβάμαι το άγνωστο.

Φοβάμαι όλα τα γνωστά.

Αυτά που έρχονται κάθε φορά

κι είναι τα ίδια, πάντα

Θ. Φροντιστής, Φοβάμαι

Του Γιάννη Πανούση*

Άλλης τάξης ζήτημα είναι να πιστεύεις στην ενότητα της Αριστεράς (αναγνωρίζοντας τα συγκυριακά προβλήματα) κι άλλης τάξης να μην την πιστεύεις (ή να την εξορκίζεις). Οι πρώτοι πρέπει να προβούν σε υπερβάσεις (κινητοποιώντας και τις κομματικές τους βάσεις στην κατεύθυνση αυτή). Οι δεύτεροι πρέπει να αναζητήσουν ένα άλλο “λυτρωτικό” όραμα (ίσως και στα προς δημιουργίαν νέα πολιτικά μορφώματα).

Άμεσο χρέος των υφιστάμενων κομματικών (κομμουνιστικών και αριστερών) σχηματισμών είναι να “σπάσουν τις αλυσίδες” που δένουν τον Έλληνα πολίτη με τις (πελατειακές, υπόγειες, διαπλεκόμενες) εξουσίες.

Το κάθε κόμμα, με τα εργαλεία και την πείρα που διαθέτει, να βαριοκρούει τους αδύναμους κρίκους του συστήματος, πολλαπλασιάζοντας έτσι την ολική ισχύ της Αριστεράς (και χωρίς να ακυρώνει το ένα τις δράσεις του άλλου). Όταν με το καλό απελευθερωθεί ο Έλληνας, τότε ας επιλέξει -με τα δικά του κριτήρια- ποιο αριστερό κόμμα εμπιστεύεται περισσότερο, σε ποιο οφείλει την αποδέσμευσή του.

Αυτή την πρώτη φάση τη χρωστάμε στον λαό. Τη δεύτερη, την ενότητα της Αριστεράς, τη χρωστάμε στην ιστορία και στις θυσίες του αριστερού λαϊκού κινήματος.

* Ο Γιάννης Πανούσης είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜ.ΑΡ.