Απελπισία με πιάνει.......

Sofia Lampiki

Οι συνάδελφοι θα με νιώσουν.
όσο πλησιάζει η μέρα που θα επιστρέψω στο σχολείο με πλακώνει μια μαυρίλα.
Δεν είναι το ότι γυρνάμε ξεφτιλισμένοι, χωρίς κανείς να ασχολείται με μας και την εξαθλίωση μας.
Δεν είναι το ότι δεν ξέρουμε αν θα απολυθούμε.
Δεν είναι το ότι δεν ξέρουμε πόσες ώρες θα διδάσκουμε , αν θα μείνει ανοιχτό ή θα κλείσει το σχολείο που δουλεύουμε, αν θα μας πληρώνουν.

Δεν είναι μόνο η ματαιότητα -πραγματικότητα πια ότι κανείς δεν ασχολείται με την Παιδεία κανείς δεν δίνει πεντάρα για την δουλειά , την προσπάθεια του καθένα από μας.
Εκείνο που με φοβίζει και με γεμίζει ευθύνη είναι ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε πια στα μάτια την ναζιστικοποίηση των παιδιών.
Χωρίς σχεδιασμό απ΄το Υπουργείο,χωρίς πιθανόν την συναίνεση όλων των καθηγητών θα πρέπει να μιλήσουμε, να παρέμβουμε , να φωνάξουμε ,, να δείξουμε στα παιδιά το Έγκλημα του Ναζισμού σήμερα και όχι σαν ιστορική αφήγηση ενός παρελθοντικού τρομερού συμβάντος.
Με ποιά ψυχική δύναμη θα προσπαθήσουμε να ανθρωπέψουμε τους ναζιστές μαθητές μας;
Πώς θα πείσουμε τους υπόλοιπους ότι η Βία και η Δύναμη αυτή είναι φρίκη και θάνατος;
Πώς ότι , μέσα στην οικονομική εξαθλίωση ο διπλανός δεν είναι εχθρός αλλά σύντροφος;
Πώς θα το κάνουμε σε ένα τέτοιο πολιτικό κλίμα στο οποίο πολύ εύκολα μπορούμε να κατηγορηθούμε ως "κομμουνιστολογούντες" ή "αναρχικοί";
Που μπορεί να κινδυνέψει κι η σωματική μας ακεραιότητα απ την συμμορία;
Δεν άκουσα ούτε ένα σχεδιασμό παρεμβάσεων απ τις συνδικαλιστικές μας παρατάξεις για συντονισμένες κινήσεις.
Άρα μόνος του ο καθένας με ό,τι ξέρει και όπως μπορεί;
Εγώ δεν μπορώ να αδιαφορήσω πάντως.
Απελπισία με πιάνει.