Έτυχε να παρακολουθήσω τη συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου και της Δήμητρας Γαλάνη, την ίδια στην οποία βρέθηκε και η Μαρία Σπυράκη και στη συνέχεια έγραψε το επικριτικό άρθρο της για τη 
.
.
Δήμητρα Γαλάνη
Ήταν μιά μοναδική βραδιά. Παρότι έβρεχε, σχεδόν πέντε χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών είχαν κατακλύσει από τις 8.30 το βράδυ το ανοιχτό θέατρο της Σίβηρης, στη Χαλκιδική. Κάθονταν στο υγρό τσιμέντο και προσπαθούσαν να προφυλαχτούν με ομπρέλες και φελιζόλ! Το εκπληκτικό είναι ότι δεν έφευγε κανείς. (Και είχαν είχαμε) δίκιο.
Η Χαρούλα και η Δήμητρα μας αποζημίωσαν με το παραπάνω. Επί δυόμισυ ώρες ερμήνευαν τα ωραιότερα ελληνικά τραγούδια των τελευταίων 40 χρόνων.
Έβλεπα γύρω μου 70άρηδες, 50άρηδες, αλλά και 20άρηδες να τραγουδούν μαζί τους. Τόσο πουανακάλεσα στη μνήμη μου τις θρυλικές μπουάτ της Πλάκας.
Η Δήμητρα Γαλάνη είχε, μάλιστα, μαζί της το σκαμπώ που καθόταν στην Πλάκα πριν από πολλές δεκαετίες.
Για 2-3 λεπτά, όλο κι όλο, απευθύνθηκαν στο κοινό, με εμφανή πρόθεση να το εμψυχώσουν σ’ αυτές τις τόσο δύσκολες στιγμές για τη χώρα. Πράγματι, μίλησαν και οι δυο για «δικτατορία της Ευρώπης», εννοώντας προφανώς τη «Γερμανική Ευρώπη» που οραματίζεται και προσπαθεί να επιβάλει η Άνγκελα Μέρκελ.
Μια Ευρώπη που βουλιάζει τις χώρες στην ύφεση, που καταδικάζει εκατομύρια ανθρώπους στην ανεργία, που εξωθενώνει τους αδύνατους και γονατίζει τη μεσαία τάξη.
Ποιος, αλήθεια, θέλει μιά τέτοια Ευρώπη;
Ποιος, αλήθεια, θέλει μιά Ελλάδα με 24% ανεργία (50% στους νέους);
Νομίζω κανείς.
Ε, σ’ αυτό αναφέρθηκαν, κατά τη γνώμη μου, οι δυο μεγαλύτερες φωνές της χώρας.
Ειδικότερα δε η αποστροφή της Δήμητρας Γαλάνη για τη δικτατορία των συνταγματαρχών και η σύγκρισή της με το σήμερα, πιστεύω ότι είχε να κάνει με το γεγονός ότι εκείνη έπεσε σε 7 χρόνια, ενώ η σημερινή βίαιη κατάσταση μπορεί να διαρκέσει πολύ περισσότερο.
Είμαι βέβαιος ότι δεν εννοούσε τίποτα διαφορετικό.
Γνωρίζοντας δε τις δημοκρατικές και προοδευτικές απόψεις της, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για το σεβασμό της στους Έλληνες που αγωνίστηκαν εναντίον της Χούντας.
Νοιώθω κάπως άβολα -δεν το κρύβω- που γράφω αυτονόητα πράγματα. Το κάνω επειδή καταλαβαίνω ότι όσα είπε η Δήμητρα (και η Χαρούλα) θα μπορούσαν να παρεξηγηθούν -όπως και έγινε στην περίπτωση της Μαρίας Σπυράκη, την ευαισθησία της οποίας συμμερίζομαι πλήρως.
Από τη νύχτα της Κυριακής και μετά άκουσα και άλλους στη Χαλκιδική να διατυπώνουν την ίδια άποψη με τη Μαρία. Κατέθεσα και σε εκείνους τον αντίλογο, στις ιδιωτικές μας συζητήσεις.
Τώρα το κάνω και δημόσια.
Follow on twitter: @XrPanag
Ήταν μιά μοναδική βραδιά. Παρότι έβρεχε, σχεδόν πέντε χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών είχαν κατακλύσει από τις 8.30 το βράδυ το ανοιχτό θέατρο της Σίβηρης, στη Χαλκιδική. Κάθονταν στο υγρό τσιμέντο και προσπαθούσαν να προφυλαχτούν με ομπρέλες και φελιζόλ! Το εκπληκτικό είναι ότι δεν έφευγε κανείς. (Και είχαν είχαμε) δίκιο.
Η Χαρούλα και η Δήμητρα μας αποζημίωσαν με το παραπάνω. Επί δυόμισυ ώρες ερμήνευαν τα ωραιότερα ελληνικά τραγούδια των τελευταίων 40 χρόνων.
Έβλεπα γύρω μου 70άρηδες, 50άρηδες, αλλά και 20άρηδες να τραγουδούν μαζί τους. Τόσο πουανακάλεσα στη μνήμη μου τις θρυλικές μπουάτ της Πλάκας.
Η Δήμητρα Γαλάνη είχε, μάλιστα, μαζί της το σκαμπώ που καθόταν στην Πλάκα πριν από πολλές δεκαετίες.
Για 2-3 λεπτά, όλο κι όλο, απευθύνθηκαν στο κοινό, με εμφανή πρόθεση να το εμψυχώσουν σ’ αυτές τις τόσο δύσκολες στιγμές για τη χώρα. Πράγματι, μίλησαν και οι δυο για «δικτατορία της Ευρώπης», εννοώντας προφανώς τη «Γερμανική Ευρώπη» που οραματίζεται και προσπαθεί να επιβάλει η Άνγκελα Μέρκελ.
Μια Ευρώπη που βουλιάζει τις χώρες στην ύφεση, που καταδικάζει εκατομύρια ανθρώπους στην ανεργία, που εξωθενώνει τους αδύνατους και γονατίζει τη μεσαία τάξη.
Ποιος, αλήθεια, θέλει μιά τέτοια Ευρώπη;
Ποιος, αλήθεια, θέλει μιά Ελλάδα με 24% ανεργία (50% στους νέους);
Νομίζω κανείς.
Ε, σ’ αυτό αναφέρθηκαν, κατά τη γνώμη μου, οι δυο μεγαλύτερες φωνές της χώρας.
Ειδικότερα δε η αποστροφή της Δήμητρας Γαλάνη για τη δικτατορία των συνταγματαρχών και η σύγκρισή της με το σήμερα, πιστεύω ότι είχε να κάνει με το γεγονός ότι εκείνη έπεσε σε 7 χρόνια, ενώ η σημερινή βίαιη κατάσταση μπορεί να διαρκέσει πολύ περισσότερο.
Είμαι βέβαιος ότι δεν εννοούσε τίποτα διαφορετικό.
Γνωρίζοντας δε τις δημοκρατικές και προοδευτικές απόψεις της, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για το σεβασμό της στους Έλληνες που αγωνίστηκαν εναντίον της Χούντας.
Νοιώθω κάπως άβολα -δεν το κρύβω- που γράφω αυτονόητα πράγματα. Το κάνω επειδή καταλαβαίνω ότι όσα είπε η Δήμητρα (και η Χαρούλα) θα μπορούσαν να παρεξηγηθούν -όπως και έγινε στην περίπτωση της Μαρίας Σπυράκη, την ευαισθησία της οποίας συμμερίζομαι πλήρως.
Από τη νύχτα της Κυριακής και μετά άκουσα και άλλους στη Χαλκιδική να διατυπώνουν την ίδια άποψη με τη Μαρία. Κατέθεσα και σε εκείνους τον αντίλογο, στις ιδιωτικές μας συζητήσεις.
Τώρα το κάνω και δημόσια.
Follow on twitter: @XrPanag
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου