ΜΗΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΝΑ ΣΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΕ

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΛΟ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ... ΜΗ ΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙΣ ΣΕ ΒΕΝΤΑΛΙΑ Όσες φορές η Αριστερά υπέταξε την πρακτική της σε ξύλινα ιδεολογήματα, τα λάθη που ακολούθησαν αυτή την επιλογή ήταν ολέθρια. Και όσες φορές αυτή η παρά φύση υποταγή εκδηλώθηκε σε κρίσιμες καμπές της ιστορίας του τόπου μας, τότε τα συνεπακόλουθα λάθη εκτός από ολέθρια, απέβησαν και μοιραία. Και για την ίδια την Αριστερά, αλλά  και για τον τόπο. του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Και έγιναν ολέθρια… και απέβησαν μοιραία… -Όχι μονάχα γιατί «πατεντάρισαν» και εμφανίστηκαν να ποδηγετούν με ένα τρόπο κατά κανόνα άδικο, το ρομαντισμό που πλημμυρίζει τις ψυχές χιλιάδων αγνών αγωνιστών που πίστεψαν στα κοινωνικά της οράματα, αφού παραμόρφωσαν την ουσία των πραγματικών τους προθέσεων στα μάτια της ανυποψίαστης κοινωνίας… -Αλλά κυρίως γιατί τροφοδότησαν με μια επικίνδυνη πρώτη ύλη, τα εργαστήρια της πολιτικής προβοκάτσιας των πιο άθλιων μηχανισμών, που ενοχοποίησαν και στοχοποίησαν την Αριστερά, ακόμη και για λάθη που δεν έκανε, για προθέσεις που δεν είχε, για γεγονότα που ουδέποτε συνέβησαν, και που κάποιοι, ΚΑΙ επιμελώς τα έστησαν, ΚΑΙ επιτυχημένα επεχείρησαν να της τα φορτώσουν. Μόνο ο ιστορικός του μέλλοντος θα μπορέσει να καταδείξει τελικά, αν αυτή ήταν η μοίρα της Αριστεράς, ή αν αυτό που πραγματικά ενοχοποιείται γι αυτή τη μοίρα, είναι η ξεροκεφαλιά και οι εμμονές των στελεχών της. Οι εκατοντάδες χιλιάδες όμως αγνοί και άδολοι αγωνιστές που στρατεύτηκαν σ αυτό τον αγώνα με τις μεγάλες ή μικρότερες θυσίες τους, επειδή εμπνεύστηκαν από τα κοινωνικά της οράματα,ΚΑΙ δικαιούνται, ΚΑΙ έχουν κάθε δικαίωμα να απαιτούν, πως κάπου πρέπει να μπει ένα τέλος στην πολιτική κουτουράδα μιας κάστας στελεχών, που επιμένουν να θεωρούν ότι - ελέω Θεού - έχουν την αποκλειστική αρμοδιότητα να νουθετούν με τον τρόπο που αυτοί αντιλαμβάνονται την κοινωνία, αφουγκραζόμενοι σπάνια έως ποτέ τον πραγματικό καημό της δικής της ψυχής... Και το έχουν αυτό το δικαίωμα όλοι ετούτοι οι αυθεντικοί άνθρωποι του λαού μας, γιατί ήταν οι μοναδικοί από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα που στρατεύτηκαν σ έναν αγώνα δεκαετίες ολόκληρες με μοναδικό κίνητρο την προσφορά και τη θυσία. Οι άνθρωποι αυτοί δεν υπήρξαν ΠΑΣΟΚ για να προσβλέπουν στο αυριανό τους βόλεμα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν υπήρξαν Ν.Δ για να μπουν στη λίστα των αυριανών ταχτοποιημένων στη ζωή και τη δουλειά. Οι άνθρωποι αυτοί υπήρξαν κομμουνιστές που ακόμη και με τα λάθη τους, μπήκαν μπροστά στον αγώνα για τη δημοκρατία και για το δίκιο. Και είναι όλοι αυτοί που η Ελληνική κοινωνία, στις δικές της δύσκολες στιγμές ακόμη και αν δεν το αναγνωρίζει επίσημα και στο σύνολό της, τους θεωρεί αποκούμπι για την επόμενη μέρα, στο δικαίωμά της στο μεροκάματο και στην καλύτερη ζωή. Όλοι αυτοί λοιπόν οι ανώνυμοι άνθρωποι που τολμούν να δώσουν τους αγώνες που καμιά άλλη «κυρία» - απ όλες εκείνες που θέλουν να τους κρίνουν εκ του ασφαλούς και για τα πάντα - δεν τολμά, δεν χρωστούν σε κανέναν κερατά τίποτε για να αισθάνονται εγκλωβισμένοι ή και λειψοί, επειδή κάποιοι απλά δεν τόλμησαν ή ουδέποτε μπόρεσαν να «δραπετεύσουν» από την πολιτική ασφάλεια των ιδεολογημάτων τους, και να δουν την αλήθεια με το πραγματικό της το μπόι. Το να έχεις την τόλμη να κοιτάζεις την αλήθεια κατάματα, δε σημαίνει πως έχεις την υποχρέωση να κάνεις εκπτώσεις στις ιδεολογικοπολιτικές σου προσεγγίσεις για την κοινωνία και τη ζωή. Σημαίνει απλά πως δεν έχεις το δικαίωμα να υποβαθμίζεις την ιδεολογία σου σε ιδεολόγημα, την πολιτική δράση σε ιδεοληψία, και να επιχειρείς να βιάσεις την πραγματικότητα, μόνο και μόνο επειδή εντέλλεσαι να δικαιώνεις πάσει θυσία - και ανεξαρτήτως δεδομένων - την πολιτική σου επιχειρηματολογία «παντός καιρού». Το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου, τον οποίο προσωπικά εκτιμώ και για την ευρύτητα της σκέψης του αλλά και για την ευστοχία του πολιτικού του λόγου που δείχνει να αντιλαμβάνεται επαρκώς τι σημαίνει μη ξύλινη γλώσσα στην αποτύπωση της πραγματικότητας, και το οποίο δημοσιεύεται στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ της 23ης Φεβρουαρίου 2012, απετέλεσε και την αφορμή για να διατυπωθούν τόσο οι παραπάνω σκέψεις, όσο και οι κριτικές παρατηρήσεις που θα ακολουθήσουν στη συνέχεια. Ας μπούμε λοιπόν στην ουσία… Παρατήρηση πρώτη: Το να περιγράφεις αγαπητέ Νίκο, τον τρόπο με τον οποίο επιχειρεί μια πολιτική συμμορία δοσίλογων με ρευστά έως ανύπαρκτα εθνικά αντανακλαστικά, να καπηλευτεί έννοιες όπως: πατρίδα, έθνος, Έλληνες, Ελλάδα, είναι το «διάβασμα» της μισής αλήθειας. Εσύ όμως μας έχεις πείσει πως ξέρεις να διαβάζεις την αλήθεια ολόκληρη. Γιατί λοιπόν δεν τολμάς να την πεις??? Γιατί δεν τολμάς να πεις πως η καπηλεία αυτών των λέξεων, που ισοδυναμεί με ενσυνείδητο βιασμό του νοηματικού τους φορτίου, δε γίνεται με αποδέκτη τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό,αλλά την ψυχούλα αυτού του λαού που ΚΑΙ την αγγίζουν… ΚΑΙ την εμπνέουν… ΚΑΙ την ικανότητα και κυρίως τη δυναμική, να τον οδηγήσουν στην εξέγερση ενσωματώνουν στο διάβα τους αυτές οι έννοιες??? Τολμάς να αποδεικνύεις – και μάλιστα με εύστοχη επιχειρηματολογία -  πως η επίκληση αυτών των εννοιών από αυτήν την πολιτική συμμορία είναι προσχηματική, και τολμάς να αποκαλύψεις πως πίσω από αυτή την προσχηματική επίκληση, καμουφλάρεται μια πολιτική στρατευμένη στο άρμα των ισχυρών και των μεγάλων πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. Αλλά από πού προκύπτει πως ο απλός καθημερινός άνθρωπος, αυτός που μάχεται για τη ζωή και την καθημερινότητά του, θα παραιτηθεί από το δικαίωμα να λατρεύει την πατρίδα του, και να μιλά με περηφάνια γι αυτήν, μόνο και μόνο επειδή μέσα σ αυτή συνυπάρχουν και εθνικά – «διεθνιστικά» λαμόγια και όχι μόνον??? Και ΟΧΙ φίλε Νίκο… Το κάθε έθνος δεν περιλαμβάνει στους κόλπους του δύο έθνη όπως επιμένεις να ισχυρίζεσαι. Το κάθε έθνος, είναι ένα και μοναδικό. Μόνο που μέσα σ αυτό… -Υπάρχουν και οι Νενέκοι (και χρειάζονται την ανάλογη αντιμετώπιση). -Υπάρχουν και οι δυνάστες πολιτικοί και οικονομικοί (και χρειάζεται οργάνωση της πάλης για να αντιμετωπίζονται). -Υπάρχουν και οι πατριδοκάπηλοι (και οφείλουμε να τους ξεσκεπάζουμε χωρίς ολιγωρίες και συμβιβασμό). -Και φυσικά στις κατάλληλες πολιτικές, γεωπολιτικές, και όχι μόνο συγκυρίες, εμφανίζονται και οι επίδοξοι κατακτητές… -Και επειδή το κατοχικό καθεστώς διέπεται από συγκεκριμένα πρωτόκολλα διαχείρισης (πολιτικής, οικονομικής, θεσμικής κλπ), οφείλει η κοινωνία που καταδυναστεύεται, και να το ονοματίζει με το πραγματικό του όνομα, και να οργανώνει τη δράση της με στόχο την ανατροπή του. Μόνο που επειδή υπάρχουν όλοι αυτοί φίλε Νίκο… Μόνο που επειδή κάποιοι από αυτούς επιχειρούν να ταυτίσουν το εθνικό με την τσέπη και την επικίνδυνη υστεροβουλία τους… Η λύση για την «εθνική» κοινωνία, δεν είναι να παραδώσει σ όλους αυτούς τα κλειδιά, την ταυτότητα και τη σφραγίδα της, αλλά να αποκαθάρει την εθνική της φυσιογνωμία από όλα αυτά τα παράσιτα που την απομυζούν, φυσικά και με τους ταξικούς αγώνες, αλλά χωρίς να κάνει το ολέθριο λάθος ούτε να παραδώσει την εθνική της ταυτότητα, ούτε πολύ περισσότερο να θέσει σε αντιπαράθεση την εθνική της αξιοπρέπεια με την αναγκαία κατά τα λοιπά ταξική πάλη. Το πώς και γιατί αυτό το ολέθριο σφάλμα οδήγησε σε καταστάσεις εφιαλτικές, συνοπτικά εξηγήθηκε στην αρχή του παρόντος άρθρου. Παρατήρηση δεύτερη: Ότι σου βρωμίζουν τα παράσιτα, δεν το χαρίζεις σ αυτά φίλτατε Νίκο. Το διεκδικείς και το κερδίζεις απαλλαγμένο από παράσιτα. Αλλά θα έχει, ΚΑΙ ταυτότητα… ΚΑΙ φυσιογνωμία… ΚΑΙπερήφανο λαό αποφασισμένο και να απολαμβάνει και να τιμά επάξια και τα δυό. Μια Ελλάδα υπάρχει λοιπόν. Κι αυτή μας ανήκει. Ας αντιπαρατεθούμε δεκάδες φορές και με κάθε τρόπο για το πώς την οραματιζόμαστε, αλλά ούτε μια φορά δεν έχουμε το δικαίωμα - ούτε καν να σκεφτούμε - να τη χαρίσουμε σε κάποιους επειδή την κατήντησαν έτσι όπως σε κάποιους από μας δεν αρέσει. Παρατήρηση τρίτη: Όχι φίλε Νίκο… Δεν υπάρχει το «έθνος των αστών» και το «έθνος των εργατών». Υπάρχει Ελληνικό έθνος με εργάτες και αστούς που βρίσκονται σε ασυμβίβαστο ταξικό αγώνα μεταξύ τους. Αν αυτή η κοινωνία (όπως και η κάθε κοινωνία) αποτελούταν από δυο έθνη διαφορετικά, τότε θα έπρεπε να της αναγνωρίσουμε το αυτονόητο. Δηλαδή… -Να μιλά (όχι μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά) δυο διαφορετικές γλώσσες. -Να έχει δυο διαφορετικές εθνικές ταυτότητες… -Να έχει διαφορετικές εθνικές εξωτερικές πολιτικές… -Να διαχειρίζεται με τρόπο διαφορετικό τα εθνικά της ζητήματα… -Να υψώνει τη διαφορετική εθνική της σημαία… -Να υπερασπίζεται τα δυο διαφορετικά εθνικά σύνορά της… -Να εισβάλει στα σύνορα του άλλου ή να υποχωρεί… -Να κατακτά ή να κατακτιέται… -Να συμμετέχει σε ανεξάρτητες γεωπολιτικές οντότητες… Και το σημαντικότερο… Να μην υπερασπίζεται το ένα της έθνος την εδαφική ακεραιότητα του άλλου της έθνους όταν αυτή θα επιβουλεύεται η θα απειλείται με εισβολή και κατοχή. Απίστευτα πράγματα… Σε πόσα ιστορικά λάθη δεν οδήγησε αυτή η ολέθρια προσέγγιση κατά το παρελθόν??? Με ποιο δικαίωμα μπορεί κανείς να τολμά να ξεχνά και τα ολέθρια λάθη που έκανε, παρασυρμένος από αφελή ιδεολογήματα, και μαζί τους να ξεχνά και τις συγνώμες που χρειάστηκε εκ των υστέρων να ζητήσει??? Αλήθεια φίλε Νίκο??? Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα??? Αυτό θα πούμε στους Κύπριους που έχουν στον τόπο τους τον Αττίλα της εισβολής και κατοχής??? Λάθος ήταν ο αγώνας των Παλαιστινίων για το δικαίωμα τους σε μια πατρίδα, που βεβαίως θα είχε και καπιταλιστές, αλλά αυτό δε μειώνει τη ανάγκη ενός λαού να βλέπει τη δική του σημαία που τίμησε να κυματίζει στον τόπο του??? Και αφού οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα, τότε ποιο όραμα ενέπνευσε την εθνική αντίσταση και το ΕΑΜ βρε Νίκο??? Πως τολμάς να τα λες όλα αυτά βρε Νίκο??? Επειδή κάπως έτσι συνέλαβε το ζήτημα ο Μαρξ και ο Ενγκελς στο μανιφέστο τους, και επειδή οι όψιμοι συνεχιστές τους τους παραφράζουν ακόμη περισσότερο κατά το δοκούν??? Και έπειτα εσύ επέλεξες να τους έχεις «στήσει» ως πάπες στο μυαλό σου αναγνωρίζοντάς τους το δικαίωμα του αλάθητου. Εγώ θέλω να τους έχω ως βοήθημα στην πολιτική μου σκέψη, και όχι προσκυνητάρι στη διαδρομή για την ιερά εξέταση. Και η κοινωνία δικαιούται να τους αγνοεί παντελώς. Από που προκύπτει πως με τέτοιου είδους αυθαίρετες νουθεσίες οι κοινωνίες πείθονται και ακολουθούν??? Μη χειρότερα… Οι εργάτες φίλτατε Νίκο… Και έχουν πατρίδα… Και οφείλουν να την υπερασπίζονται… Και μαζικά ματώνουν όταν οι αλλότριοι επιχειρούν να την κατακτήσουν με την μπότα τους… Αλλά και είναι αυτοί που χρησιμοποιούνται από τους ισχυρούς της γης ως εμπροσθοφυλακή ή ως έποικοι για να υποδουλώσουν άλλες πατρίδες. Εκτός αν για παράδειγμα πιστεύεις ότι οι 50.000 και πλέον έποικοι στην Κύπρο δεν είναι Τούρκοι εργαζόμενοι αλλά Τούρκοι Βαρδινογιάννηδες... Και φυσικά αναρωτιέμαι αν με βάση το δικό σου συλλογισμό, θα έπρεπε οι έποικοι της Κύπρου – αφού οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα – να θεωρούνται ότι νόμιμα και αποδεκτά τσαλακώνουν την εθνική αξιοπρέπεια ενός κράτους που δικαιούται να είναι εθνικά ανεξάρτητο και κυρίαρχο. Οι εργάτες λοιπόν ΚΑΙ έχουν πατρίδα ΚΑΙ οφείλουν να την υπερασπίζονται και να αποτρέπουν τα σχέδια του «διεθνισμού» του κεφαλαίου και των ισχυρών το οποίο όντως δεν έχει πατρίδα γιατί απλούστατα έχει το θράσος να πουλά και να αγοράζει και τη δική του πατρίδα και τις πατρίδες των άλλων λαών. Ας μη γελιόμαστε λοιπόν… Ο Στάλιν κάλεσε τους σοβιετικούς πολίτες σε πατριωτικό πόλεμο για να υπερασπιστούν τη δική τους πατρίδα τη σοσιαλιστική, όταν οι ορδές του Ναζισμού χρησιμοποίησαν τους δικούς τους εργάτες για να κατακτήσουν την πατρίδα άλλων εργατών. Γι αυτό και νίκησε. Κάποια χρόνια αργότερα, οι ίδιοι πολίτες που αναχαίτισαν το ναζισμό, δεν αντιστάθηκαν στην εισβολή του «διεθνισμού» του κεφαλαίου που ανέτρεψε τα καθεστώτα στη δική τους πατρίδα. Γι αυτό και σοσιαλισμός δεν νίκησε. Γιατί οι εργάτες του δεν τον υπεράσπισαν. Και δε τον υπεράσπισαν γιατί δεν ένοιωσαν ότι κατακτήθηκε η δική τους πατρίδα, αλλά ότι ανατράπηκε το πολιτικό τους καθεστώς, με τα όποια καλά του ή με τα όποια αρνητικά μπορεί κανείς να του καταλογίσει. Ας έρθουμε τώρα και στο σήμερα… Κανείς δεν έχει την αυταπάτη ότι το κοινωνικοπολιτικό σύστημα άλλαξε την τελευταία τριετία που ο εργαζόμενος λαός έχασε το σύνολο των κατακτήσεών του και γύρισε τη ζωή του 60 χρόνια πίσω στην μεταπολεμική εποχή. Όλοι έχουν τη βεβαιότητα πως αυτά που γίνονται σήμερα, είναι σύμφυτα με τον καπιταλισμό, και όσο και αν δεν το ομολογούν όλοι, ξέρουν καλά πως μόνο με την ανατροπή του θα εκλείψουν. Όλοι ωστόσο ξέρουν, πως το καθεστώς κατοχής δεν επιβάλλεται για να ανατρέψει κοινωνικοπολιτικά συστήματα, αλλά για να αναδιανείμει ρόλους, πόρους, δυνατότητες, ευκαιρίες κλπ κλπ κλπ. Οι Άγγλοι δεν πήγαν στα Φώλκλαντ για να ανατρέψουν τον καπιταλισμό ή το σοσιαλισμό που δεν υπήρχε… Οι Αμερικανοί δεν έχουν κάνει ένοπλες επιδρομές σ ολόκληρο τον πλανήτη για ν ανατρέψουν καπιταλισμούς ή σοσιαλισμούς… Ο φασισμός και ο ναζισμός δεν εισέβαλε στην Ευρώπη και στην Ελλάδα για να ανατρέψει το …σοσιαλισμό της… Αλλά και όλοι τούτοι μαζί δεν εισέβαλαν με τα όπλα για να καταλάβουν τις «σοσιαλιστικές» πατρίδες των εργατών του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού. Έτσι και η Ελληνική πατρίδα σήμερα, τελεί υπό καθεστώς κατοχής. Το Σύνταγμά της έχει καταλυθεί. Τις αποφάσεις τις ορίζουν εξωεθνικά κέντρα. Τα ίδια κέντρα ορίζουν και τις κυβερνήσεις της εν είδει κοτζαμπάσηδων και υποτακτικών του σουλτανάτου. Αν αυτή την αλήθεια δε την διακρίνεις φίλε Νίκο, τότε δε θα αισθανθείς και την ανάγκη να την ανατρέψεις προς όφελος του λαού και του τόπου σου. Η λαϊκή εξουσία την οποία οραματίζεσαι, δε θα έρθει με μεγαλοστομίες και λιβανωτούς στο σοσιαλιστικό όνειρο. Θα την φέρει ο ξεσηκωμένος λαός ο οποίος πρώτο στόχο πρέπει να έχει την ανατροπή του καθεστώτος της κατοχής που με την ανοχή των πολιτικών ανδρείκελων έχει επιβληθεί στη χώρα. Αν αυτό το αντιληφθείς, τότε οφείλεις όχι απλά να μιλάς γενικά κι αόριστα για ξεσηκωμό, αλλά να τον οργανώσεις και να ηγηθείς στον επιχειρησιακό του σχεδιασμό. Αν αντίθετα αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που κρίνεται την επόμενη μέρα είναι η προλεταριακή επανάσταση, τότε δεν έχεις παρά να δώσεις το σύνθημα για το άμεσο ξέσπασμά της. Απλά είναι τα πράγματα. Ας μην κάνουμε παιχνίδια με τις λέξεις. Εκείνο πάντως που σίγουρα δε δικαιούσαι ούτε εσύ ούτε κανένας, είναι τη συμμετοχή με οποιονδήποτε τρόπο στην απαξίωση εννοιών και αξιών, που επειδή αποτελούν την πρωτογενή ιδεολογία των κοινωνιών, τίποτε και κανείς δεν μπορεί να τις ανατρέψει. Ο εχθρός λοιπόν φίλε Νίκο, δεν είναι αυτοί που αγαπούν την πατρίδα τους και εκδηλώνουν με όποιο τρόπο μπορούν την περηφάνια τους για τα όνομά τους. Ο εχθρός είναι εκείνοι που την παρέδωσαν, κι εκείνοι που καπηλεύονται τα όνομά της για να υπηρετήσουν τα άθλια παιχνίδια τους. Πατριωτισμός φίλτατε, δεν είναι το δικαίωμα των εργατών στη δουλειά έστω και σε μια κατακτημένη πατρίδα. Είναι το δικαίωμα όλων μας στην εθνική αξιοπρέπεια παλεύοντας ασυμβίβαστα και για το δικαίωμα όλων στη δουλειά. Καλή η χρήση της ιδεολογίας… κάκιστη όμως η κατάχρηση σε ιδεολογήματα. Και οι δεκάδες χιλιάδες αγνών και έντιμων αγωνιστών, δε χρωστούν τίποτε για να μπαλώνουν καθημερινά τις τρύπες που ανοίγει η πολιτική αφέλεια σε συνδυασμό με τον τραγέλαφο της ανεπίτρεπτης ιδεοληψίας.