Η φυλακή έχει τους δικούς της νόμους συμβίωσης και επιβίωσης. Οι συγκρατούμενοι δεν συνδέονται με βάση το έγκλημα που διέπραξαν αλλά με βάση χαρακτηριστικά και ιδιότητες που αναπτύσσονται στις σχέσεις με το σωφρονιστικό προσωπικό (συχνά και με τις αντι – δράσεις ή προσδοκίες που του μεταφέρονται από τα «έξω»).
Κοινός όμως παρανομαστής όλων των κρατουμένων είναι η αναζήτηση της ελευθερίας, έστω δια της αποδράσεως. «Το δικαίωμα στην ελευθερία» σύμφυτο στην ανθρώπινη φύση ενεργοποιεί και συνενώνει διαφορετικούς τύπους δραστών, χωρίς διακρίσεις και εξαιρέσεις.
Η πρόσφατη απόπειρα απόδρασης ανέδειξε προβλήματα όχι μόνο ασφάλειας ή – ενδεχόμενο – διαφθοράς αλλά και «εσωτερικών εξουσιών» μέσα στη φυλακή.
Το αν και σε ποιο βαθμό και για ποιο σκοπόσυνεργάστηκαν άνθρωποι του κοινού ποινικού δικαίου με ανθρώπους του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού ή «επαναστατικού» χώρου θα αποδειχθεί στη διεξαγόμενη έρευνα. Οι υπόγειες διασυνδέσεις οργανωμένου εγκλήματος και «τρομοκρατικών ομάδων» -πριν, κατά ή μετά την έκτιση ποινών – πρέπει να μελετηθούν πολιτικά και κοινωνικά και όχι αστυνομικά.
Εφόσον τα κίνητρα και οι στόχοι είναι προφανώς διαφορετικοί ποιο μπορεί να είναι το κοινό – αν τέτοιο υπάρχει – σημείο σύγκλισης; Η ανεύρεση όπλων, η διακίνηση πληροφοριών, η αξιοποίηση των χρημάτων στην πολιτική διαφθορά;
Οι υποθέσεις πολλές.
Την αλήθεια όμως δεν θα την μάθουμε από τις μυστικές υπηρεσίες και πηγές αλλά από τους ίδιους – κυρίως τους νέους - που οφείλουν να αναλάβουν και αυτή την ευθύνη δημόσια και με πολιτικούς / ιδεολογικούςόρους.
*Ο Γιάννης Πανούσης είναι εγκληματολόγος, καθηγητής του Παν/μιου Αθηνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου