του Γιάννη Κυφωνίδη01/05/2011
Επί σαράντα λεπτά περισσότεροι από 35.000 φίλαθλοι έψαχναν ένα χαμόγελο, ένα σύνθημα πανηγυρικό, ένα ξέσπασμα, μετά από εννέα χρόνια στέρησης. Κι αντί γι’ αυτό κοιτούσαν αποσβολωμένοι ορισμένες εκατοντάδες «συντρόφων» τους να στήνουν ένα σκηνικό καταστροφής της χαράς του κάθε φίλου της ΑΕΚ. Της χαράς του Λυμπερόπουλου που έβλεπε μέχρι τώρα τα… τρένα των τίτλων να περνούν κι επιτέλους ένα από αυτά σταμάτησε μπροστά του. Της χαράς των συμπαικτών του που μετά από στιγμές ντροπής, πίκρας και απογοήτευσης τους τελευταίους μήνες, ήθελαν να πιουν και την τελευταία σταγόνα από το… νέκταρ του κυπέλλου.
Της χαράς των μικρών παιδιών που πρώτη φορά έβλεπαν την αγαπημένη τους ομάδα να κατακτά έναν
τίτλο. Της χαράς μεγάλων ανθρώπων που άλλαξαν δεκαετία στην ηλικία τους για να ξαναδούν την ΑΕΚ στην κορυφή μίας διοργάνωσης. Της χαράς των οικογενειών που πήγαν στο Ολυμπιακό Στάδιο για να πανηγυρίσουν χωρίς ενοχές. Της χαράς των υγιώς σκεπτόμενων φίλων του Ατρόμητου που ακόμα κι αν η ομάδα τους έχασε δικαιούνταν να απολαύσουν την πρώτη συμμετοχή της ομάδας τους σε έναν τελικό κυπέλλου μετά από 88 χρόνια ιστορίας. Της χαράς των παικτών του συλλόγου του Περιστερίου που ήθελαν να συμμετέχουν σε μία γιορτή. Τόση πολλή χαρά μάλλον, όμως, δεν αντέχεται. Και η… ληστεία δεν ήταν δύσκολη. Χρειάστηκε καμιά χιλιάδα από την μία πλευρά και καμιά διακοσαριά από την άλλη. Και μάλιστα χωρίς να κινούνται στο σκοτάδι. Με όλα τα φώτα ανοιχτά και την αστυνομία παρούσα. Νομίζω μάλιστα πως έκοψαν κι απόδειξη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου