Γιατί θύμωσε ο Ρέππας

ου Γιώργου Λακόπουλου06/05/2011




Όταν ο υπουργός Μεταφορών Δημήτρης Ρέππας βάλει ευθέως εναντίον ενός ειδικού γραμματέα , ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι δεν είχε ως πραγματικό στόχο τον βαλλόμενο γραμματέα. Αλλού πήγαινε η <σφαίρα>. Αυτά δεν είναι ασυνήθιστα στην πολιτική. Ασυνήθιστο είναι ότι χρησιμοποιεί χαρακτηρισμούς όπως <τζιτζιφιόγκος> για να <ξεμπροστιάσει> έναν κυβερνητικό παράγοντα, κατά τα λοιπά άγνωστο στο ευρύ κοινό. Το ασυνήθιστο έγκειται στο ότι αυτός που το κάνει είναι ένας πολιτικός ήπιων τόνων
σαν τον Ρεππα. Ότι αντιδρά με <βίαιο> τρόπο για να αμυνθεί απέναντι σε αυτό που ο ίδιος θεωρεί επίθεση συκοφαντήσης της δουλειάς του.

Γιατί <τα πήρε> τόσο άσχημα ο υπουργός Μεταφορών; Σε ποιους απευθύνεται; Θα το ανακαλύψουμε αν αναλύσουμε την κομματική προέλευση του και τη θέση του στο διαχρονικό στερέωμα του

ΠΑΣΟΚ. Όταν αυτός επέστρεφε , κάποιοι άλλοι πήγαιναν, και ορισμένοι δεν ξεκίνησαν ακόμη. Με αλλά λόγια ο Ρέππας είναι πολιτικός βγαλμένος από την πολιτική. Όταν η γενιά του βρίσκονταν στο δρόμο, ήταν παρών. Έχει κουλτούρα πολικού στελέχους. Ξέρει πως παίζεται το παιχνίδι στην πολιτική. Και έχει βιώσει όλα τα στάδια εξέλιξης του ΠΑΣΟΚ. Από τον ιδρυτή του, ως τον Σημίτη και τον επόμενο Παπανδρέου.




Ένας τέτοιος πολιτικός αισθάνεται ασφυξία όταν διαπιστώνει ότι ορισμένοι στον κυβερνητικό μηχανισμό αισθάνονται περισσότερο οικείοι με την Τρόικα παρά με τους υπόλοιπους στην κυβέρνηση. Ότι είναι πρόθυμοι να σταυρώσουν έναν υπουργό για να υπεραστιστουν τους τροικανούς. Ότι δεν έχουν δισταγμούς να πάρουν το μέρος όσων στέλνουν στη χώρα οι δανειστές της εις βάρος πολιτικών με ρίζες στο κόμμα και στην κοινωνία. Ότι αποδίδουν στην <τρόικα> το αλάθητο και με βάση αυτό κατεδαφίζουν όλα τα υπόλοιπα. Και ότι μετέχουν στην πολιτική κατ ανάθεση και όχι ως αποτέλεσμα μιας διαδρομής.




Αυτό είναι το μήνυμα της έκρηξης του Ρεππα. Καταγγελία ότι υπάρχει ένα κέντρο το οποίο μετράει τις ικανότητες και την απόδοση όχι με πολιτικά κριτήρια, αλλά με βάση τεχνοκρατικές αξιώσεις κάποιων χαρτογιακάδων του ΔΝΤ. Ότι ένα παρασκήνιο αναπαράγει τη λογική αυτού του κέντρου. Προϋπήρξαν ανάλογες αντιδράσεις του Χρήστου Παπουτσή και άλλων. Ο Μίμης Ανδρουλάκης ήταν πιο ομιλητικός επ αυτού πρόσφατα. Ευλόγως: για τη γενιά τους η αντιμετώπιση που έχει σήμερα η πολιτική συνιστά ήττα. Είναι μια γενιά που ένιωσε ότι έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει κάθε φορά. Ότι παρά τα λάθη και τις υστερήσεις της , δεν θέλει να της αμφισβητούν τις προθέσεις της. Έμαθε ότι στην πολιτική κάνεις κυρίως πολιτική, όχι λογαριασμούς. Πέρασε τη ζωή της, θεωρώντας ότι ο πολιτικός κρίνεται από τους πολίτες, όχι από τους μικρομεσαίους υπάλληλους των διεθνών οργανισμών.




Στην εποχή της Τροικοκρατίας, οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς αισθάνονται σαν το στίχο του Σαββόπουλου: <Τώρα με χειρουργεί η αλλοίθωρη νεολαία, μια τσογαλανοπαρέα που κάνει κριτική>. Και το καταπιεσμένο αίσθημα χειραγώγησης τους , χωρίς καμία νομιμοποίηση, εξέφρασε η έκρηξη του υπουργού Μεταφορών.




ένα άρθρο των πρωταγωνιστών