Η αμφισβήτηση των Special Olympics

του Βαγγέλη Γεωργίου06/07/2011

1 εικόνα
Ετικέτες
Special Olympics Αθήνα 2011


Συνήθως παίρνω το τρόλεϊ 10 για να επιστρέψω στο σπίτι μου. Πολλές φορές η ώρα είναι περασμένες 12 το βράδυ. Πρόσφατα, τέλη Ιουνίου, όταν το 10 έφτανε στο ύψος του Παναθηναϊκού Σταδίου άκουγα τους ήχους μετάλλων, κάπου κάπου φαίνονταν οι λάμψεις από ηλεκτροσυγκολλήσεις, πανύψηλοι γερανοί στήνονταν ενώ τεράστιοι προβολείς «έσκιζαν» δοκιμαστικά τον κατάμαυρο ουρανό σα να επίκειται εναέριος βομβαρδισμός. Ένας πυρετός από προετοιμασίες για το «μεγάλο» γεγονός..Special Olympics.

Από εκείνες τις πρώτες μέρες μέχρι και πρόσφατα το ραδιόφωνο και η τηλεόραση μονοπωλούνταν από τους αθλητές των συγκεκριμένων αγώνων: «με λένε Τάδε, δεν με ξέρετε, δεν σας ξέρω αλλά θέλω να ρθείτε να με χειροκροτήσετε κτλ κτλ..». Εγώ προσωπικά δεν πήγα. Πήγαν όμως φίλοι μου όπως και χιλιάδες συμπολίτες, τους χειροκροτήσανε και φυσικά τους λυπηθήκανε. Η συνταγή ήταν εύκολη καθώς πέρασε στον κόσμο η αντίληψη ότι πρόκειται για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Μόνο που σε αυτούς το άθλημα είναι αυτό που προσαρμόζει και γαλουχεί τον αθλητή και όχι ο αθλητής το άθλημα. Στους Παραολυμπιακούς υπάρχει άμιλλα και αγωνιστικό πνεύμα με ανάλογη επιβράβευση, στους Special Olympics «ε, ας τα βραβεύσουμε όλα τα παιδιά». Αυτό δυστυχώς θέλανε κάποιες κυρίες και κύριοι της διοργάνωσης: να λυπηθούμε τους «καημένους» ανθρώπους και να τους δώσουμε λίγη σημασία. Μια σημασία που κόστισε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ.

Τώρα λοιπόν που λήξανε οι special αυτοί αγώνες, οι άνθρωποι με νοητική αναπηρία θα επιστρέψουν είτε στις οικογένειές τους είτε στα ιδρύματα τους. Αυτά τα ιδρύματα όμως, υπόψη, ότι δεν χαρακτηρίζονται από θορύβους μετάλλων, κατασκευών και επισκευών όπως συνέβη ευλαβικά στο Καλλιμάρμαρο. Εδώ τα πράγματα είναι «απλά», τόσο «απλά» που η απλή εγκατάσταση καλοριφέρ(20.000 €) στο Ειδικό Σχολείο στη Φθιώτιδα είναι αδύνατη λόγω έλλειψης χρημάτων. Στα ιδρύματα δεν υπάρχουν ευαίσθητοι θεατές που πραγματικά επιδοκιμάζουν τους «αθλητές». Εδώ τα πράγματα είναι πιο αφανή, πιο σκοτεινά με υπαλλήλους πολλές φορές ακατάλληλους. Τον περασμένο Μάρτιο το ΚΕΠΕΠ Λεχαινών μέτρησε δύο θανάτους νέων ηλικιακά τροφίμων μέσα σε 48 ώρες. Ενώ στα Special Olympics οι φιλάνθρωποι διοργανωτές προσφέρουν «κίνητρα» υπό την επίφαση της αθλητικής γιορτής στο εν λόγω ΚΕΠΕΠ οι τρόφιμοι, ντυμένοι με ολόσωμες γκρίζες φόρμες, περιφέρονται στην κοινόχρηστη αίθουσα του ισογείου, χωρίς ερεθίσματα, χωρίς καθίσματα, με μία φθαρμένη μοκέτα. Στο Καλλιμάρμαρο, για δέκα μέρες, στήσανε ράμπες πρόσβασης και μετακίνησης, με τους εθελοντές να συνοδεύουν τους «αθλητές», τη στιγμή που οι τυφλοί μας, καθημερινά, σκοντάφτουν πάνω στα καρτοτηλέφωνα που είναι τοποθετημένα στα πεζοδρόμια.

Μπορώ να αποδεχτώ τους Special Olympics μόνο σαν ένα δεκαήμερο και φανταχτερό συγνώμη των «ευαίσθητων» και έξυπνων φιλάνθρωπων προς τους νοητικά ανάπηρους και ευεργετούμενους. Αλήθεια, θεωρούμε ότι η συμπυκνωμένη, χρονικά, γιορτή των Special Olympics μπορεί να αντισταθμίσει την χρόνια εγκληματική αδιαφορία της πολιτείας, των πολιτών και των διοργανωτών προς τους ανθρώπους αυτούς;

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών