1 εικόναΑπό τα εκατοντάδες μηνύματα που πήρα για την «εξέγερση των βολεμένων» (σχόλια στο κείμενο, sms, ιμέιλ, τηλεφωνήματα, κουβέντες στο δρόμο) θέλω να απαντήσω στις 666 λέξεις που μου έστειλε ο ηθοποιός Χρήστος Λούλης. Εδώ μπορείτε να βρείτε το σύνολο της απάντησης του κ. Λούλη. Θεωρώ ότι την έχετε κιόλας διαβάσει οπότε συνεχίζω. Μήνυμα ενισχυτικό του «πνεύματος Λούλη» πήρα και από την ηθοποιό Όλια Λαζαρίδου η οποία λιτά μου ανέφερε ότι θεωρεί το άρθρο μου για τον Μιχαήλ Μαρμαρινό άδικο. Θα προσπαθήσω λοιπόν να απαντήσω σε δύο ανθρώπους – και ηθοποιούς – που εκτιμώ.
Η αντίθεσή μου δεν είναι με τις επιχορηγήσεις γενικώς και αορίστως. Ούτε λέω πουθενά ότι οι επιχορηγούμενοι δεν πρέπει να μιλάνε. Το θέατρο όπως και άλλες μορφές τέχνης, πρέπει να ενισχύονται από την πολιτεία με διαφανή και όσο το δυνατόν αντικειμενικά κριτήρια. Πολλές φορές όμως - το αναφέρει και ο κ.Λούλης - η επιχορήγηση είναι προϊόν «συναλλαγής». Στην περίοδο Ζαχόπουλου η «συναλλαγή» είχε φτάσει στο απόγειο της. Νομίζουν οι ανόητοι πολιτικοί ότι αν «ελέγξουν» οικονομικά πέντε δέκα καλλιτέχνες αυτό θα βοηθήσει στην μακροημέρευση τους. Η ιστορία τους διαψεύδει αλά αυτοί συνεχίζουν. Αντιστοίχως βέβαια υπάρχουν πολλοί επιδοτούμενοι που κάνουν αταλάντευτοι τη δουλειά τους «εκμεταλλευόμενοι» τις επιδοτήσεις για το καλό της τέχνης τους.
Θέλω να είμαι σαφής - αν και νομίζω ότι ήμουν- το πρόβλημα μου δεν είναι ότι ο κ.Μιχαήλ Μαρμαρινός είναι επιδοτούμενος. Καλά κάνει και είναι. Και οι δουλειές του - όσες μπορώ να γνωρίσω τέλος πάντων - δεν θεωρώ ότι υπηρέτησαν τους εκάστοτε υπουργούς Πολιτισμού. Το πρόβλημα μου είναι αλλού. Σε μια δύσκολη εποχή για την κοινωνία μας, είμαι υποψιασμένος με αυτούς που φωνάζουν «να τα κάψουμε όλα». Και απεχθάνομαι αυτούς που λένε «να τα κάψουμε» ενώ ταυτόχρονα απολαμβάνουν την «ασφάλεια» του «συστήματος». Είπα και επαναλαμβάνω ότι «δικαίωμα στην καταστροφή έχουν μόνο οι αποκλεισμένοι». Τις μέρες των Δεκεμβριανών του 2008 είχα γράψει ότι κατανοώ τους μετανάστες που άπλωσαν χέρι στις σπασμένες βιτρίνες. Άρπαξαν ότι δεν θα μπορούσαν να πλησιάσουν ποτέ. Καυτηρίασα τότε την υποκρισία μας να οδηγήσουμε στην φυλακή – ναι στη φυλακή! – κάποιους απόκληρους που έκλεψαν δυο ρολόγια από την Ομόνοια. Το πρόβλημα μου ήταν και τότε, «τα δικά μας παιδιά».
Ερχόντουσαν στο κατακαημένο κέντρο με τις κούρσες των μπαμπάδων, κατέβαιναν στην διασταύρωση Αλεξάνδρας και Κηφισίας ή έδιναν ραντεβού στο μετρό της Κοραή – το έχω δει με τα μάτια μου, που λένε - και από εκεί ξεκινούσαν την «επανάσταση» τους και τις βραδιές «αναρχίας». Το ξημέρωμα όμως τους έβρισκε στα λευκά τους σεντόνια. Αυτό θεωρώ ότι κάνει και ο κ.Μαρμαρινός. Σε μια εποχή που από τους καλλιτέχνες - όπως και από τους δημοσιογράφους, αλλά για αυτούς θα τα πούμε παρακάτω- περιμένεις να πουν δυο θετικές κουβέντες στην κοινωνία, τους βλέπεις, τον ένα μετά τον άλλο, να μεταμορφώνονται σε χουλιγκανάκια που αναπαράγουν συνθήματα του τύπου «ωραία πόλη είναι η νεκρή πόλη». Και κάνει λάθος ο κ.Λούλης γράφοντας ότι ο κ.Μαρμαρινός εννοεί ότι «η καταστροφή καμιά φορά γίνεται μοχλός δημιουργίας, γιατί «για να φτιάξεις ομελέτα πρέπει να σπάσεις αυγά». Σε αυτό συμφωνούμε όλοι, αλλά ο κ.Μαρμαρινός λέει άλλα: «Η καταστροφικότητα σήμερα είναι δυστυχώς μια δημιουργία. Στην περίπτωση μας η δημιουργία είναι η καταστροφή». Λέει δηλαδή το ανάποδο από ότι λέτε εσείς και εγώ κ.Λούλη. Εσείς λέτε ότι η καταστροφή καμιά φορά γίνεται μοχλός δημιουργίας και αυτός λέει ότι η δημιουργία είναι η καταστροφή.
Φτηνό, θα το επαναλάβω, φλερτ με τους μηδενιστές αυτού του τόπου. Τώρα ερχόμαστε στο κρίσιμο ερώτημα του κ.Λούλη: Γιατί επέλεξα τον κ.Μαρμαρινό; «Υπάρχουν άνθρωποι με μεγαλύτερη επιρροή που βγαίνουν και προπαγανδίζουν την καταστροφή. Ο Μαρμαρινός μας πείραξε;». Βεβαίως και υπάρχουν πολλοί έμποροι της καταστροφής. Ανάμεσα τους και μερικοί δημοσιογράφοι που αφού θήτευσαν χρόνια, ως κολαούζοι υπουργών και επιχειρηματιών, τώρα το παίζουν Ρομπέν των φτωχών. Αλλά δεν μπορούμε κάθε φορά να γράφουμε για όλους γιατί τότε το protagon.gr θα ήταν εγκυκλοπαίδεια. Στον κ.Μαρμαρινό στάθηκα λοιπόν για 2 λόγους. Γιατί ενώ είναι από τους ευνοημένος του συστήματος παρουσιάζεται ως αποκλεισμένος και δεύτερον γιατί ενώ είναι «ανατρεπτικός» καλλιτέχνης (το λέω απλουστευτικά για να συνεννοηθούμε) μιλά ως παραδοσιακός πολιτευτής.
Θα ήθελα κ.Λούλη και κ.Λαζαρίδου οι καλλιτέχνες μας - τουλάχιστον αυτοί που θέλουν να λογίζονται ως διαφορετικοί - να λένε κάτι παραπάνω από αυτά που λένε οι γερασμένοι των τηλεοπτικών πάνελ που αφού πρώτα έφαγαν και έφαγαν τώρα το έχουν γυρίσει στο «επαναστατικό» μήπως και σώσουν, όχι την ψυχή τους, αλλά την καριέρα τους.
Αυτά και ευχαριστώ όλους τους σχολιαστές του κειμένου μου που υπογράφουν με το όνομα τους, για την συμμετοχή τους στο διάλογο. Γιατί έχει δίκιο ο κ.Λούλης που σημειώνει ότι «η εποχή θυμίζει κάτι από την περίοδο της «τρομοκρατίας», ύστερα από τη γαλλική επανάσταση, στο πιο πολιτισμένο βέβαια». Μόνο που αγαπητέ Χρήστο σε αυτή την περίοδο της «τρομοκρατίας» μας βυθίζουν οι αφοριστικές απόψεις όλων όσων πιστεύουν ότι «μήτηρ πάντων πόλεμος» και όχι βέβαια το ανοιχτό πνεύμα διαλόγου που υπερασπίζεται το protagon.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου