Η απολογία μιας "αγανακτισμένης"

Της Μαρίας Στ. Κανελλάκη08/06/2011




Αγαπητοί συν-αγαναχτισμένοι /ή μη,

Το ότι θα καθόμουν στο «σκαμνί» για να εξηγήσω-απολογηθώ για τους λόγους που διαμαρτύρομαι στο Σύνταγμα, εν μέσω συμπολιτών – «λουφαδόρων»- «φοροδιαφευγόντων» & «λοιπών υπόπτων ατόμων» (κατά τα λεγόμενα κάποιων αναγνωστών), δεν το περίμενα. Το ότι θα καταναλωνόταν τόσο μελάνι από απλούς (νοήμονες θέλω να πιστεύω) συμπατριώτες, για να εξηγήσουν, να αναλύσουν, να βάλουν ετικέτα, να πολιτικοποιήσουν ή να απαξιώσουν αυτό το κίνημα, πάλι δεν το περίμενα. Διαβάζοντας προσεχτικά σχόλια αναγνωστών ή και επαγγελματιών δημοσιογράφων, συγγραφέων και άλλων ιθυνόντων, κανονικά θα έπρεπε να νιώθω ενοχές που είμαι με τα παιδιά μου στο Σύνταγμα και ξελαρυγγιάζομαι κάθε μέρα.

Θα έπρεπε επίσης να έχω πλήρως προσδιορίσει τα αίτια του θυμού μου, να προτείνω πιθανές διεξόδους (από το θυμό μου αλλά και από την κρίση), να έχω βάλει μια «παλ» πολιτική απόχρωση στις διαμαρτυρίες μου (ρούχα μαζί μου πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ, ένα πράμα). Να απαντάω με ψυχραιμία και νηφαλιότητα στις ειρωνικές ατάκες συναδέρφων & φίλων «Τι ψάχνεις μωρέ τώρα; Μήπως θ’ αλλάξει τίποτα; Το παιχνίδι είναι χαμένο!». Και το χειρότερο όλων: να προσπαθώ να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Κάποιοι -προφανώς απόντες απ’ το Σύνταγμα- έσπευσαν με ταχύτητες και θορύβους Φόρμουλας 1, αλλά και βαρύγδουπα κείμενα, να προσδιορίσουν την «ταυτότητα» των αγαναχτισμένων. Κατά τη θεωρία αυτή λοιπόν, εγώ θα πρέπει, στην καλύτερη περίπτωση, να:
φοροδιαφεύγω
είμαι κάτοχος αυθαίρετου κτίσματος
να κάνω ξέπλυμα μαύρου χρήματος διακινώντας ναρκωτικά ή νιγηριανές πόρνες
μην εκδίδω αποδείξεις, όντας υδραυλικός, ηλεκτρολόγος ή καθηγήτρια ιδιαίτερων μαθημάτων
γειτονεύω με τον Γαλάτη στη Μύκονο (η βίλα μου μεσοτοιχία με του γνωστού ράφτη)
είμαι γιατρός που παίρνει φακελάκια
είμαι κόρη μεγαλοεργολάβου που ο μπαμπάς μου αγόρασε κάμπριο για να κάνω τις βόλτες μου

και πολλά άλλα ευφάνταστα «ΝΑ....» από ευφάνταστους αναγνώστες (και μη...).

Λοιπόν για να το απενοχοποιήσουμε λίγο, για να το απλοποιήσουμε καλύτερα, να το κάνουμε «λιανά» όπως λένε στο χωριό μου:

Δεν είμαι τίποτα απ’ όλα αυτά. Δυστυχώς (ή ευτυχώς;). Αν ήμουν, δεν θα ήξερα καν περί κινήματος και δεν θα ξόδευα τον καιρό μου διαβάζοντας άρθρα στο Protagon.gr. Δεν ανήκω σε καμιά απ’ τις παραπάνω «φυλές» της πατρίδας μου και είμαι κάθετα αντίθετη μ’ όλους όσους –σκοπίμως ή αφελώς- επιχειρούν να μας κατηγοριοποιήσουν, να μας βάλουν φελλό & ετικέτα και να μας κρεμάσουν στο ράφι της ιστορίας για να βρούμε την αξία μας μόλις παλιώσουμε. Αν θέλετε ζόρι-στανιό να μας χαρακτηρίσετε, σας το έχω έτοιμο: «Νόμιμοι Αγαναχτισμένοι».

Γιατί μετά από 27 χρόνια σκληρής εργασίας (στον ιδιωτικό τομέα για να προλάβω τη σκέψη κάποιων), δεν έχω τη δυνατότητα να ανταποκριθώ επαρκώς και αξιοπρεπώς στις ανάγκες των δύο παιδιών μου.

Γιατί ζούσα μέχρι πρότινος με το «τσοντάρισμα» της γιαγιάς τους, που δούλευε αντίστοιχα 35 χρόνια με βαρέα ένσημα. Πληρωμένα και ξεπληρωμένα με ξενύχτια, κόπους & αγώνες. Και η σύνταξη αυτή κατακρεουργήθηκε. Και η γιαγιά δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να καλύψει τις δικές της ανάγκες.

Γιατί ποτέ δεν ζήτησα ρουσφέτι. Γιατί δεν είχα την τύχη να κτίσω αυθαίρετο (πού άλλωστε;). Γιατί δεν λάδωσα ποτέ εφοριακό ή έτερο δημόσιο υπαλληλίσκο. Η ζωή μου διέπεται από απλά μαθηματικά: τρεις το λάδι-τρεις το ξύδι: ένα διαμέρισμα με στεγαστικό από ΟΕΚ για να στριμώξουμε τα όνειρά μας, ένα χιλιαράκι, μικρό για να στριμώξω τα παιδιά με το λιγότερο καύσιμο. Ένα μισθουλάκο για να στριμώξω τους λογαριασμούς του μήνα, που πλέον μεγαλώνουν με «εφηβικούς» ρυθμούς και έχουν τον ... αστρίμωχτο. Γιατί ψήφιζα πάντα –και ηλιθιωδώς κατά τους φίλους μου- κατά συνείδηση. Και δόξα τω Θεώ, σήμερα νιώθω απελευθερωμένη από πολιτικές ενοχές, γιατί τα πιστεύω μου ήταν πάντα κι αυτά στριμωγμένα σ’ ένα κουτάκι με τα «λοιπά» πιστεύω, κάποιων άλλων στριμωγμένων... καλή ώρα...

Γιατί οι έννοιες «καταναλωτικό δάνειο», «εορτοδάνειο», «χρηματιστήριο», «διήμερο στην Αράχοβα», «τζιπ 4Χ4», «τα παιδιά θα κάνουν μεταπτυχιακό στη Σκωτία», ήταν παντελώς ανύπαρκτες στο δικό μου ρημαδο-λεξιλόγιο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μόνη & νεαρά μητέρα που πήρε τη ζωή (και τα δυο της παιδιά) στον ώμο και τράβηξε την ανηφόρα της, οι λέξεις είχαν συγκεκριμένη έννοια, οι φράσεις συγκεκριμένη αγωνία, οι αναζητήσεις συγκεκριμένη κατεύθυνση, οι πράξεις απαραίτητα φιλτραρισμένες & ψιλοκοσκινισμένες (κάθε απόκλιση απ’ τον αυστηρό –μηνιαίο- προϋπολογισμό, θα ήταν μοιραία).

Είναι πολλά τα «γιατί» που με νομιμοποιούν να είμαι κι εγώ στο Σύνταγμα.

Με το κεφάλι ψηλά (όχι αλά Γιουροβίζιον). Αλλά με όλη την τρέλα και την αξιοπρέπεια που μπορεί να έχει ένας πολεμιστής της ζωής, που τα έχει «δει» όλα, του τα έχουν πάρει όλα, αλλά γουστάρει να έχει ακόμα το κεφάλι σηκωμένο ως το τέλος.

Υστερόγραφοo:Kαι προτάσεις έχω και ξέρω τι ακριβώς διεκδικώ (και είναι πολύ συγκεκριμένο αυτό) και το μόνο που δεν έχω (παρότι έχω τραβήξει πολύ κουπί στη ζωή μου...), είναι ... κότερο. Οπότε, αντί για βόλτα στην παραλία, προτείνω μια βόλτα στο Σύνταγμα. Όσοι με καταλαβαίνουν, είναι εκεί. Το νιώθω. Και τους νιώθω. Καλή συνέχεια.ένα άρθρο των πρωταγωνιστών