Δεκεμβρίου 12, 2013 9:56 μμ
Ο Νίκος Μπίστης σε πρόσφατο κείμενό του στην ιστοσελίδα
protagon.gr κατέφυγε σε ένα μάλλον τετριμμένο γνωμικό για να περιγράψει
τις αντιδράσεις απέναντι στην κίνηση των «58»: «Της κοντής σχολής, όλα της φταίνε».
Όπου «κοντή σχολή», το άθροισμα αυτών που μετά τη συμβολή Πανταζόπουλου
συνηθίζουμε να αποκαλούμε «εθνικολαϊκιστές» και «μιζεραμπιλιστές». Κι
όπου «ψηλή σχολή», οι «58» –και οι συμπαθούντες αυτούς– που «φτιάχνουν
το δρόμο περπατώντας»…
Δεν θα σχολιάσω –καταντάει πιά κοινότοπο– το περιέχομενο του άρθρου, που αναπαράγει όλη την αισιοδοξία των «58», πολλαχώς εκπεφρασμένη και σχολιασμένη τελευταία. Θα προσπαθήσω μόνο να συμβάλω με τις δυνάμεις μου στον εμπλουτισμό της μπίστειας μεταφοράς.
Καταρχάς, η διασκευή που επιχειρεί ο ελλογιμώτατος κεντροαριστερός
είναι ανισοβαρής στο δεύτερο σκέλος: της κοντής ψωλής –στην πρωτότυπη
μορφή του γνωμικού– δεν της φταίνε όλα, αλλά μόνον οι τρίχες. Σ΄ αυτό
μάλιστα συμπυκνώνεται και η δύναμη της παροιμίας: θα ήταν λογικό να της
φταίνε όλα –μιας και είναι δυσλειτουργική–, αυτή όμως επιμένει να
εντοπίζει το πρόβλημά της σε κάτι τι το δευτερεύον και ασήμαντο, ήτοι
στις τρίχες. Η κοντή ψωλή μεταθέτει το πρόβλημά της σε κάτι το αιτιακά
αδιάφορο, φτιάχνοντας μιαν ιδεολογία φταιξίματος που συσκοτίζει την
αντικειμενική της κατάσταση.
Αν ο Μπίστης ήταν συνεπής, θα έλεγε πως της «κοντής σχολής της φταίει
το Ακροπόλ», δηλώνοντας έτσι πως το Ακροπόλ θα ήταν για τον τρόπο
θέασης της πολιτικής ό,τι και οι τρίχες για τη συνουσία. Το ότι δεν το
κάνει, όμως, ίσως οφείλεται σε ένα ασύνειδο αντανακλαστικό προστασίας.
Όντως, το Ακροπόλ και η παράσταση της περασμένης Δευτέρας δεν θα είχαν
καμία ουσιαστική σημασία αν η «ψηλή σχολή» των «58» ήταν και κάτι
παραπάνω πέραν από μια παράσταση αισιοδοξίας. Καθώς ωστόσο απλώς
αναπαράγει ένα αίτημα κεντροαριστεροποίησης και δεν προτείνει ένα
περιεχομενικό πρόγραμμα, δεν συνιστά τόσο «ψηλή» όσο «ψιλή» σχολή: μια
κενή μορφή, ένα περίγραμμα, μια χειρονομία, ένα ελάχιστον – μια τρίχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου