Του λαού τους φόρους κλαίω...

Τα κέρδη προ φόρων της Εθνικής Τράπεζας το 2009 ήταν 1,25 δισ. ευρώ και τα καθαρά κέρδη μετά την πληρωμή 280 εκατ. ευρώ στο κράτος (και για έκτακτη εισφορά) ήταν περίπου 970 εκατ. ευρώ. Το αναφέρουμε αυτό διότι πολλοί Ελληνες είναι μέτοχοι της συγκεκριμένης τράπεζας και σε ένα πιθανό φορολογικό έλεγχο μπορούν να φέρουν το επιχείρημα των τραγουδιστών (με προσωπικά εισοδήματα 3.000-6.000 ευρώ τον χρόνο): «μα η εταιρεία στην οποία είμαι μέτοχος πλήρωσε 300 εκατ. ευρώ φόρους. Γιατί δεν το συνυπολογίζετε;» Η υπερασπιστική γραμμή όλων των καλλιτεχνών που εμφανίστηκαν να έχουν εισοδήματα (στην καλύτερη περίπτωση) υδραυλικών βασίστηκε στην αέναη σύγχυση της ελληνικής κοινωνίας μεταξύ φυσικών και νομικών προσώπων. Η άποψη που κυριαρχεί είναι αν φορολογηθεί η εταιρεία, δεν πρέπει να φορολογούνται και τα εισοδήματα των μετόχων της. Γράφαμε και παλαιότερα ότι η λογική προβλέπει ότι τα νομικά πρόσωπα έχουν δικαιώματα, προνόμια, ευθύνες, υποχρεώσεις απέναντι στον νόμο, όπως ακριβώς και τα φυσικά πρόσωπα: «Για παράδειγμα, μια επιχείρηση έχει το δικαίωμα να προσφεύγει στη Δικαιοσύνη για να λύνει τις διαφορές της με άλλα νομικά ή φυσικά πρόσωπα. Συνεπώς, πρέπει να πληρώνει και το κόστος λειτουργίας της Δικαιοσύνης. Τα αυτοκίνητα που ανήκουν σε κάποιο νομικό πρόσωπο κυκλοφορούν στους ίδιους δρόμους που πληρώνουν οι φορολογούμενοι· δεν υπερίπτανται αυτών. Τα γραφεία μιας επιχείρησης δεν φρουρούνται με εθελοντικές περιπολίες των μετόχων· προστατεύονται από την Ελληνική Αστυνομία. Επομένως, ένα νομικό πρόσωπο δεν πρέπει να συγχέεται με τα φυσικά πρόσωπα. Ούτε ως προς τις απολαβές, αλλά ούτε ως προς τις υποχρεώσεις. Οπως θα ήταν παράλογο να μην προστατεύονται από την Αστυνομία τα γραφεία μιας εταιρείας, επειδή προστατεύονται οι μέτοχοί της, εξίσου παράλογο είναι να μη φορολογούνται τα εισοδήματα των μετόχων, επειδή φορολογούνται τα κέρδη των εταιρειών. Δεν μπορεί να υπάρχουν διαφορετικά μέτρα στα δικαιώματα και άλλα σταθμά στις υποχρεώσεις». («Καθημερινή» 12/12/2010) Για παράδειγμα: η κ. Αννα Βίσση, που δήλωσε 3.223 ευρώ προσωπικό εισόδημα, ανακοίνωσε μέσω εκπροσώπων της (!) ότι έχει δύο επιχειρήσεις οι οποίες εισπράττουν τα εισοδήματά της και φορολογούνται, έστω με τον χαμηλότερο συντελεστή που προβλέπεται για τις εταιρείες. Το θέμα είναι ότι η οικία Βίσση -που είναι άλλο με τις εταιρείες Βίσση- εμφανίζεται στις φορολογικές αρχές να τα φέρνει πέρα με 268,5 ευρώ μηνιαίως. Επειδή δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι η χρυσή τραγουδίστρια ζει σε καλύβα με λιγότερα από ένα συνταξιούχο του ΟΓΑ, πρέπει να συμπεράνουμε ότι πολλά από τα έξοδα διαβίωσής της καλύπτονται από την εταιρεία της. Αυτό για τα δικαστήρια της άκρως καπιταλιστικής Αμερικής είναι αδίκημα. Για παράδειγμα, η μεγαλοεπιχειρηματίας Λιόνα Χέμσλεϊ (ιδιοκτήτρια μεγάλων ξενοδοχείων στην Νέα Υόρκη) καταδικάστηκε το 1989 για φοροδιαφυγή. Εμεινε 19 μήνες στη φυλακή επειδή οι εργολάβοι της αποκάλυψαν στο δικαστήριο ότι τα έξοδα ανακατασκευής της εξοχικής της οικίας χρεώθηκαν ως εταιρικά έξοδα σε μια από τις επιχειρήσεις της. Τουλάχιστον η Χέμσλεϊ ήταν ειλικρινής. Σε ένα διάλογο που είχε με την υπηρέτριά της το 1983 είπε: «Εμείς δεν πληρώνουμε φόρους. Μόνο οι μικροί πληρώνουν». Tου Πασχου Μανδραβελη