Είναι λοιπόν άξια απορίας η μηδενική αντίδραση στην ανατροπή από την παρέμβαση Βενιζέλου των όποιων μεταρρυθμίσεων σχεδίαζε η προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου οικονομικών και αφορούσαν στην δήμευση και αξιοποίηση μέρους της εκκλησιαστικής περιουσίας και στην κατάργηση της μισθοδοσίας των υπαλλήλων της Εκκλησίας από το δημόσιο κατά 50% ή και 100% έναντι της διατήρησης του αφορολόγητου των εσόδων της.
Την ώρα που τα εισπρακτικά μέτρα παρασέρνουν βίαια δικαίους και αδίκους και τα βάρη διανέμονται αναδρομικά ακόμη και σε ανέργους, η παράταση της φορολογικής ασυλίας της Εκκλησίας ΑΕ και των 13.000 θυγατρικών της προκαλεί αν μη τι άλλο με την θρασύτητα μιας ακόμη πολιτικής προεκλογικής συναλλαγής στα πλαίσια του πληγωμένου αλλά ακόμα ισχυρότατου πελατειακού κράτους.
Το ζήτημα είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την εγκαθίδρυση ενός κράτους δικαίου και υπερβαίνει κατά πολύ το σκάνδαλο του ποδοσφαίρου ή την κακοδιαχείριση των ΔΕΚΟ.
Είναι μεγάλο εθνικό και κοινωνικό ζήτημα και σαν τέτοιο αξίζει να γίνει σημαία και προτεραιότητα των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων.
Στο κάτω κάτω τα 232.000.000 ευρώ ετησίως για μισθοδοσία των υπαλλήλων μιας επιχείρησης που δεν αποδίδει πολλαπλάσιους φόρους στο κράτος παρά την γιγαντιαία περιουσία της και τα πλούσια εισοδήματά της, επιβαρύνουν προσθετικά ως δαπάνες τα διαφυγόντα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού με υπερπολλαπλάσια ποσά από τον ελλειμματικό ΟΣΕ ή την επιδοτούμενη ΔΕΗ.
Λαϊκισμός ή απαίτηση ανατροπής της μεσαιωνικής πραγματικότητας που ζούμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου