Κάθε μήνα στην Ελλάδα χάνεται ένα "ισπανικό τρένο"

"Εγκληματική αμέλεια";;; ΟΧΙ!
Απόπειρες δολοφονίας. Και μάλιστα κατά συρροήν!

80 οικογένειες διαλύθηκαν χθες.
Γιατί;
Για έναν κομπλεξικό μαλάκα που μπέρδεψε το τρένο με το ράλι στα ηλεκτρονικάδικα.
Που μπέρδεψε τις ζωές των αθρώπων με τις ζωές σε κάποιο παιχνίδι.
Που δεν κατάλαβε ίσως ότι εδώ όταν γράψει "game over", μετά, όσα κέρματα και να βάλεις, το παιχνίδι δεν ξαναρχίζει απ' την αρχή.
Τίποτα πια δεν ξαναγίνεται όπως ήταν πριν.

80 οικογένειες διαλύθηκαν επειδή ένας μαλάκας ήθελε να κάνει επίδειξη ταχύτητας.
Επειδή έμπλεξε το -προφανώς αχρηστευμένο- ανδρικό του μόριο με το γκάζι και έπαιξε παιχνίδι με το θάνατο.
Μόνο που σ' αυτό το παιχνίδι πήρε μαζί του -χωρίς να το ξέρουν- και εκατοντάδες ανθρώπους.

Αλλά γιατί εκπλησσόμαστε;
Αυτά τα 80 θύματα ενός δυστυχήματος στην Ισπανία είναι η εβδομαδιαία ανταπόκριση θανάτου από τους δρόμους της Ελλάδας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, τον Απρίλιο που μας πέρασε οι νεκροί στους δρόμους της Ελλάδας ήταν 66 και οι βαριά τραυματισμένοι 98.
Όσο ένα... ισπανικό τρένο πάνω-κάτω!
Κάθε μήνα αλληλοεξοντωνόμαστε με ρυθμούς που δεν μπορεί να το φανταστεί ούτε το πιο νοσηρό μυαλό.
Ένα "ισπανικό τρένο" χάνεται κάθε μήνα στην ελληνική άσφαλτο και κανενός το αυτί δεν ιδρώνει.
Και οι περισσότεροι δρόμοι παραμένουν κακοτράχαλοι, παρά τις εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που έχουν δοθεί στη χώρα μας -υποτίθεται- για να φτιάξει τους δρόμους.
Κάθε μίζα σε εργολάβο δεν είναι απλώς μια παράνομη οικονομική πράξη, αλλά και ένα λιθαράκι παραπάνω στον τύμβο των θυμάτων της ασφάλτου.
Γιατί κάθε εκατομμύριο που τρώγεται από υπουργούς και εργολάβους είναι και μερικές εκατοντάδες μέτρα ασφαλτόστρωσης, διόρθωσης κακοτεχνιών ή ακόμη και κατασκευής νέων οδικών δικτύων.



Αν υπάρχει ένα θέμα σ' αυτήν την κωλοχώρα για το οποίο πρέπει να φωνάξουμε όλοι μαζί, συντονισμένα, όλοι μαζί πέρα από ιδεολογίες και συμφέροντα κι απόψεις είναι το θέμα της οδικής ασφάλειας.
Και όχι τόσο να φωνάξουμε απέναντι στο κράτος.
Αυτό είναι το λιγότερο.

Το κυριότερο είναι να φωνάξουμε στους γύρω μας.
Στον γείτονά μας το μαλάκα που τρέχει με 200 στην εθνική και κάνει κόντρες με τους φίλους του.
Στον φίλο μας το μαλάκα που κάνει σφήνες στην παραλιακή για να πουλήσει μούρη στη γκόμενα.
Στον συγγενή μας το μαλάκα που έχει κατεβάσει ένα κιλό κρασί και παραπατώντας μπαίνει στο αυτοκίνητο για να οδηγήσει.

Σ' αυτούς να φωνάξουμε πρώτα.
Να τους νουθετήσουμε, να τους καλοπιάσουμε, να τους εξηγήσουμε.
Κι αν δεν παίρνουν από λόγια... να τους λοιδορήσουμε, να τους απομονώσουμε!
Να νιώσουν μιάσματα της κοινωνίας όσοι, για να ικανοποιήσουν το μαλακισμένο κόμπλεξ τους, θέτουν σε κίνδυνο τους συμπολίτες τους και καταστρέφουν ζωές και οικογένειες για το "έτσι γουστάρω" τους.

Από μας εξαρτάται να τους εξηγήσουμε με λόγια και με πράξεις, αν χρειαστεί, ότι η επικίνδυνη οδήγηση δεν είναι απλώς "εγκληματική αμέλεια", αλλά καθαρή δολοφονία και ότι καθένας που οδηγά εγκληματικά, (ακόμη και πριν να προκαλέσει κάποιο ατύχημα) θα αντιμετωπίζεται ως κοινός εγκληματίας, εισπράττοντας τη γενική κοινωνική χλεύη και περιφρόνηση.
Δε χρειάζεται να περιμένουμε πρώτα να καταστρέψει κανείς μια οικογένεια για να του τραβήξουμε το αυτί.
Κάθε φορά που κάποιος κάνει επιτηδευμένα επικίνδυνες μαλακίες στο δρόμο, πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε ως κοινές απόπειρες δολοφονίας.
Και μάλιστα κατά συρροήν.
Σαν "Μπρέιβικ της ασφάλτου".

Ας μην περιμένουμε πρώτα να μας συμβεί και μετά να ευαισθητοποιηθούμε.
Μπορεί να μην προλάβουμε να μας συμβεί.... σε άλλους.
Μπορεί να συμβεί και σ' εμάς!

Γιατί μπορεί ο μαλάκας να τρέχει για πλάκα, αλλά τα θύματά του σκοτώνονται στα σοβαρά.

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=AXjtUSaTjlI

 

ΥΓ.: Στο "Spanish Train" του Chris De Burgh, ο Θεός κι ο Διάβολος παίζουν μια παρτίδα πόκερ.

Σ' αυτό το "Spanish Train", όμως, φαίνεται πως κέρδισε ο Διάβολος.

"That train is dead on time, many souls are on the line,
 Oh Lord, He's going to win!.."