Εγώ θα είμαι πάντα με τους Δασκάλους γιατί μου έδειξαν τον ουρανό.

Στους δασκάλους μου

πιτσιρίκος

Σε επιστράτευση των εκπαιδευτικών θα προχωρήσει η κυβέρνηση. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους.

 

Η επιστράτευση των εκπαιδευτικών θα γίνει μόλις επιδοθεί η απόφαση της ΟΛΜΕ για απεργία μέσα στις εξετάσεις, αν και υπήρξε η σκέψη να επιστρατευθούν οι καθηγητές πριν ανακοινώσουν την απεργία και να επιστρατευθούν και οι μαθητές και να δώσουν Πανελλαδικές σήμερα -όλα τα μαθήματα-, ώστε να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα.

 

Εν τω μεταξύ, όλα τα καθεστωτικά ξεπουλημένα σκυλιά των ΜΜΕ επιτίθενται με λύσσα στους εκπαιδευτικούς και μιλάνε για το δικαίωμα των παιδιών να δώσουν εξετάσεις για να περάσουν σε πανεπιστήμια που μοιράζουν χαρτιά χωρίς κανένα αντίκρυσμα και να οδηγηθούν στην ανεργία ή στην σκλαβιά.

 

Φυσικά, τα δικά τους παιδιά πάνε σε ιδιωτικά σχολεία και σπουδάζουν ή θα σπουδάσουν στο εξωτερικό γιατί δεν καταδέχονται να τα στείλουν μαζί με τα υπόλοιπα για τα οποία κόβουν φλέβες αυτές τις ημέρες, αν και στην πραγματικότητα τα έχουν γραμμένα στ’ αρχίδια τους.

 

Και όλοι μιλούν για τις Πανελλαδικές εξετάσεις -σαν οι εξετάσεις να είναι ο προορισμός της εκπαίδευσης και όχι η μόρφωση-, και κανείς δεν λέει πως όλο το σύστημα της εκπαίδευσης είναι εντελώς για τον πούτσο , αφού κατάφεραν να μετατρέψουν τους δασκάλους σε υπαλληλάκους και τους μαθητές σε ζόμπι.

 

Οι δάσκαλοι είναι αυτοί που χτίζουν μια ανθρώπινη κοινωνία, κάνουν το σημαντικότερο -μαζί με τους γιατρούς- λειτούργημα, αλλά τους έκαναν αξιολύπητα ανθρωπάκια που αναγκάζονται να γίνουν αρπακτικά για να επιβιώσουν, ενώ όσοι αρνούνται να υποταχθούν στα κελεύσματα των καιρών και τους νόμους της αγοράς, και προσπαθήσουν να παραμείνουν άνθρωποι και Δάσκαλοι, θα σαλτάρουν ή θα πεθάνουν πριν από την ώρα τους από τους καρκίνους.

 

Κι αντί μια ολόκληρη κοινωνία να είναι στα κάγκελα και να στέκεται στο πλευρό των εκπαιδευτικών με τους οποίους τα παιδιά τους περνάνε περισσότερο χρόνο απ’ ότι με τους ίδιους -και, άρα, είναι προς το συμφέρον σου, φτωχέ μαλάκα, αυτοί οι άνθρωποι να ζουν αξιοπρεπώς-, ακούς να αναπαράγονται σχεδόν από όλους οι απίστευτες μαλακίες των ξεπουλημένων τηλεδημοσιογράφων για τις λίγες ώρες που δουλεύουν οι καθηγητές, λες και δεν πήγαμε όλοι στο σχολείο και δεν ξέρουμε από τη δική μας εμπειρία πως δάσκαλοι και καθηγητές δεν έχουν μόνο τις ώρες διδασκαλίας αλλά ένα σωρό άλλες εργασίες και υποχρεώσεις μέσα στο σχολείο αλλά και στο σπίτι τους.

 

Και αυτοί που είναι άνεργοι είναι έξαλλοι με τους καθηγητές που τολμούν να απεργήσουν για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, ενώ κι αυτοί που έχουν ακόμα δουλειά είναι επίσης έξαλλοι που οι καθηγητές τολμούν να κάνουν αυτό που θα έπρεπε να κάνουν όλοι οι εργαζόμενοι, αλλά δεν πειράζει, αφού, όταν θα είναι όλοι άνεργοι, δεν θα απεργεί κανείς και θα είναι όλοι οι Έλληνες ευχαριστημένοι.

 

Και η κάθε επαγγελματική και κοινωνική ομάδα παίζει το παιχνίδι του σάπιου συστήματος και στρέφεται κατά της άλλης και προσπαθεί να την τραβήξει κι αυτήν προς τα κάτω, αντί να ακολουθήσει αυτήν που δίνει τον αγώνα της για αξιοπρέπεια.

 

Αλλά εγώ, φτωχέ μαλάκα, που στη ζωή μου, εκτός από τους γονείς μου, δεν αγάπησα κανέναν όσο αγάπησα πέντε έξι Δασκάλους που με ξεστράβωσαν και μου άνοιξαν πόρτες και παράθυρα και προσπάθησαν να με πείσουν πως έχω κι εγώ κάποια αξία σε αυτή τη ζωή -και θα τους είμαι αιώνια ευγνώμων γι’ αυτό- έχω να σου πω πως, όταν σε έκαναν να πιστέψεις πως ένας Δάσκαλος είναι ένας ξεφτίλας και ένας τίποτα μπροστά στους οικονομικούς νταβατζήδες, τους Πρετεντέρηδες, τα ξέκωλα και τα λαμόγια που έχουν κατακλύσει τον τόπο, τελείωσες σαν άνθρωπος.

 

Οπότε, ζήσε τώρα μέσα στη σκλαβιά και στον βούρκο, και ρίξε εκεί και τα παιδιά σου που τόσο πολύ τα αγαπάς.

 

Εγώ θα είμαι πάντα με τους Δασκάλους γιατί μου έδειξαν τον ουρανό.

 

http://pitsirikos.net/

ΑΠΌ  Dimitris Soultas

Υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές που αντιμετωπίζουν τα παιδιά σαν δικά τους παιδιά, σαν αίμα τους, ζουν με τις αγωνίες τους, υπάρχουν γι αυτά τα παιδιά. Υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές, απλώς υπάλληλοι, διεκπεραιωτές, αυτοί που μπήκαν στην εκπαίδευση για το εφάπαξ και τη συνταξούλα και ίσως για να τσιμπήσουν και κανένα εξτραδάκι από τα ιδιαίτερα.
Υπάρχει από την άλλη το ελληνικό κράτος που η εκπαιδευτική του πολιτική ήταν πάντα ο ορισμός του "ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή". Πειραματισμοί, αλλαγές προγραμμάτων και εξετάσεων ανάλογα με τις πολιτικές φιλοδοξίες του εκάστοτε υπουργού. "Καινοτόμοι"- παρλαπίπες και στο τέλος ένα σύστημα που έκανε τοτέμ τις εξετάσεις και παρήγαγε ημιμαθείς νευρωτικούς εφήβους, που πήγαν 12 χρόνια σχολείο για το "μάνα πέρασα, κέρνα τον κόσμο".
Δεν πιστεύω στις αγαθές προθέσεις του υπουργείου που κλαίει και οδύρεται για τις εξετάσεις των μαθητών, γιατί παίζει πολιτικό παιχνίδι. Η αύξηση των ωρών διδασκαλίας προβλέπεται από το μνημόνιο 3. Θα αρκούσε μια υπουργική απόφαση, αμέσως μετά τις εξετάσεις που θα διευκρίνιζε πόσες θα ήταν αυτές οι ώρες. Αλλά το "παιχνίδι" έπρεπε να παιχτεί τώρα λίγο πριν από τις εξετάσεις, για να είναι σίγουρη η αντίδραση των καθηγητών, ακόμα πιο σίγουρη "η οργή της κοινωνίας" και τελικώς σίγουρη η "αποφασιστική στάση της κυβέρνησης που αφουγκράζεται αυτή την κοινωνία". Το έχουμε ξαναδεί το έργο, δεν χρειάζονται πολλές επεξηγήσεις.
Δεν πιστεύω όμως ούτε στην "αγωνιστικότητα" των συνδικαλιστών. Είναι και γι αυτούς ένα παιχνίδι επιβίωσης, συνδικαλιστικής επιβίωσης. Είμαι βέβαιος ότι για πολλούς απ' αυτούς η επιστράτευση είναι αυτό που εύχονται για να χτίσουν ανυποχώρητο αγωνιστικό προφίλ. Σε λίγες μέρες άλλωστε είναι το συνέδριο της ΟΛΜΕ.
Δεν πιστεύω όμως ούτε στην αγωνία των γονέων, γιατί κατά το μεγαλύτερο μέρος της δεν είναι καθόλου υγιής. Είναι μια αγωνία που αποδέχεται την εκπαίδευση, η οποία έχει ως ιερό ευαγγέλιο τις εξετάσεις και αδιαφορεί για την ουσία της παιδείας. Είναι οι γονείς που δεν ξεσηκώθηκαν ποτέ για τους ερασιτεχνισμούς της πολιτικής ηγεσίας, που δεν ξεσηκώθηκαν όταν τα παιδιά τους δεν είχαν βιβλία, είναι οι γονείς που αποδέχθηκαν- αν δεν επέβαλαν- το ιδιαίτερο ή το φροντιστήριο ως το κύριο μέσο "για να μάθουν τα παιδιά". Είναι οι γονείς που γνωρίζουν ότι τα παιδιά τους, ακόμα κι αν σπουδάσουν, θα βγουν στην αγορά εργασίας ως σκλάβοι των 200-300 ευρώ. Και ενώ το ξέρουν συνεχίζουν να σιωπούν και απλώς ανησυχούν για το αν θα γίνουν οι εξετάσεις.
Ζούμε άλλο ένα κακοπαιγμένο επεισόδιο της υποκρισίας της ελληνικής κοινωνίας και της συνεχούς ήττας της, πόσο μάλλον τώρα που στο βωμό είναι καλά δεμένα τα παιδιά της...