Υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές........

Dimitris Soultas

Υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές που αντιμετωπίζουν τα παιδιά σαν δικά τους παιδιά, σαν αίμα τους, ζουν με τις αγωνίες τους, υπάρχουν γι αυτά τα παιδιά. Υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές, απλώς υπάλληλοι, διεκπεραιωτές, αυτοί που μπήκαν στην εκπαίδευση για το εφάπαξ και τη συνταξούλα και ίσως για να τσιμπήσουν και κανένα εξτραδάκι από τα ιδιαίτερα.
Υπάρχει από την άλλη το ελληνικό κράτος που η εκπαιδευτική του πολιτική ήταν πάντα ο ορισμός του "ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή". Πειραματισμοί, αλλαγές προγραμμάτων και εξετάσεων ανάλογα με τις πολιτικές φιλοδοξίες του εκάστοτε υπουργού. "Καινοτόμοι"- παρλαπίπες και στο τέλος ένα σύστημα που έκανε τοτέμ τις εξετάσεις και παρήγαγε ημιμαθείς νευρωτικούς εφήβους, που πήγαν 12 χρόνια σχολείο για το "μάνα πέρασα, κέρνα τον κόσμο".
Δεν πιστεύω στις αγαθές προθέσεις του υπουργείου που κλαίει και οδύρεται για τις εξετάσεις των μαθητών, γιατί παίζει πολιτικό παιχνίδι. Η αύξηση των ωρών διδασκαλίας προβλέπεται από το μνημόνιο 3. Θα αρκούσε μια υπουργική απόφαση, αμέσως μετά τις εξετάσεις που θα διευκρίνιζε πόσες θα ήταν αυτές οι ώρες. Αλλά το "παιχνίδι" έπρεπε να παιχτεί τώρα λίγο πριν από τις εξετάσεις, για να είναι σίγουρη η αντίδραση των καθηγητών, ακόμα πιο σίγουρη "η οργή της κοινωνίας" και τελικώς σίγουρη η "αποφασιστική στάση της κυβέρνησης που αφουγκράζεται αυτή την κοινωνία". Το έχουμε ξαναδεί το έργο, δεν χρειάζονται πολλές επεξηγήσεις.
Δεν πιστεύω όμως ούτε στην "αγωνιστικότητα" των συνδικαλιστών. Είναι και γι αυτούς ένα παιχνίδι επιβίωσης, συνδικαλιστικής επιβίωσης. Είμαι βέβαιος ότι για πολλούς απ' αυτούς η επιστράτευση είναι αυτό που εύχονται για να χτίσουν ανυποχώρητο αγωνιστικό προφίλ. Σε λίγες μέρες άλλωστε είναι το συνέδριο της ΟΛΜΕ.
Δεν πιστεύω όμως ούτε στην αγωνία των γονέων, γιατί κατά το μεγαλύτερο μέρος της δεν είναι καθόλου υγιής. Είναι μια αγωνία που αποδέχεται την εκπαίδευση, η οποία έχει ως ιερό ευαγγέλιο τις εξετάσεις και αδιαφορεί για την ουσία της παιδείας. Είναι οι γονείς που δεν ξεσηκώθηκαν ποτέ για τους ερασιτεχνισμούς της πολιτικής ηγεσίας, που δεν ξεσηκώθηκαν όταν τα παιδιά τους δεν είχαν βιβλία, είναι οι γονείς που αποδέχθηκαν- αν δεν επέβαλαν- το ιδιαίτερο ή το φροντιστήριο ως το κύριο μέσο "για να μάθουν τα παιδιά". Είναι οι γονείς που γνωρίζουν ότι τα παιδιά τους, ακόμα κι αν σπουδάσουν, θα βγουν στην αγορά εργασίας ως σκλάβοι των 200-300 ευρώ. Και ενώ το ξέρουν συνεχίζουν να σιωπούν και απλώς ανησυχούν για το αν θα γίνουν οι εξετάσεις.
Ζούμε άλλο ένα κακοπαιγμένο επεισόδιο της υποκρισίας της ελληνικής κοινωνίας και της συνεχούς ήττας της, πόσο μάλλον τώρα που στο βωμό είναι καλά δεμένα τα παιδιά της...