Να καυχιέσαι στο βιογραφικό σου πως είσαι δημοσιογράφος από το 1979,
να έχεις διατελέσει βουλευτής, εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, Πρόεδρος του
Ινστιτούτου Καραμανλής, υπουργός και να βγαίνει πρωτοσέλιδο πως υπάρχει
δικογραφία που σε κατηγορεί πως χρηματίστηκες και να μην λες κουβέντα.
Κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος ο οποίος είναι αθώος και έχει κατηγορηθεί για κάτι τέτοιο, πόσο μάλλον κάποιος ο οποίος κατείχε τις θέσεις του Γιάννη Μιχελάκη, θα έσκιζε τα ιμάτιά του για την αθωότητά του. Θα έλεγε @πού είναι αυτή η δικογραφία να έρθει τώρα στη Βουλή και να γίνει άρση ασυλίας μου για να αποδειχθεί η αθωότητά μου». Θεωρητικά έτσι θα έκανε ένας αθώος πολιτικός που τον ενδιαφέρει να αποδειχθεί η αθωότητά του.
Πώς αντέχει ο υπουργός Εσωτερικών να τον κατηγορούν έτσι, όχι οι δημοσιογράφοι, αλλά οι εισαγγελείς, και να μην έχει ανοίξει το στόμα του να πει μια κουβέντα δημόσια; Έστω ένα ανθρώπινο «είμαι αθώος». Παίρνει τηλέφωνα σε δημοσιογράφους για να μην παίξουν το θέμα. Και αυτοί φυσικά το κάνουν, αναγνωρίζοντας ίσως ένα οικείο σύστημα λειτουργίας τους που λέει «μου δίνεις, σου δίνω». Τηλεφωνούν και αυτοί στον Μιχελάκη για να δείξουν πως ξέρουν και να τον διαβεβαιώσουν πως θα τον βοηθήσουν, εξασφαλίζοντας έτσι μια μεταξύ τους υποχρέωση.
Η χώρα παρακολουθεί ένα ακόμη επεισόδιο διαφθοράς, σα να κοιτάει από τον καναπέ ένα ακόμη σήριαλ της ίδιας της ζωής του. Και τα κόμματα, τι κάνουν τα κόμματα; Δείχνουν να έχουν θιγεί; Να θέλουν την κάθαρση; Να απαιτούν εξηγήσεις που στη χώρα φτάσαμε στο σημείο να βάζουν χέρι ακόμη και σε αυτές τις τυπικές νομικές διαδικασίες που καθορίζουν τι θα γίνει μια δικογραφία για έναν βουλευτή;
Η ίδια η ΝΔ και ο Σαμαράς δεν έχουν πει το παραμικρό. Ζητωκραυγάζουν για τις αγορές, την ώρα που αποκαλύπτεται πως πλάι στον πρωθυπουργό ίσως υπάρχει μια άλλη εσωτερική αγορά χρηματισμών και διαφθοράς. Η στάση του Σαμαρά παύει να είναι ύποπτη πολιτικά και αγγίζει τη σφαίρα του ποινικά ύποπτου. Ήξερε ο Σαμαράς, είναι το ερώτημα. Αν όχι, τώρα ξέρει; Γιατί γίνεται συνένοχος στη συγκάλυψη;
Κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος ο οποίος είναι αθώος και έχει κατηγορηθεί για κάτι τέτοιο, πόσο μάλλον κάποιος ο οποίος κατείχε τις θέσεις του Γιάννη Μιχελάκη, θα έσκιζε τα ιμάτιά του για την αθωότητά του. Θα έλεγε @πού είναι αυτή η δικογραφία να έρθει τώρα στη Βουλή και να γίνει άρση ασυλίας μου για να αποδειχθεί η αθωότητά μου». Θεωρητικά έτσι θα έκανε ένας αθώος πολιτικός που τον ενδιαφέρει να αποδειχθεί η αθωότητά του.
Πώς αντέχει ο υπουργός Εσωτερικών να τον κατηγορούν έτσι, όχι οι δημοσιογράφοι, αλλά οι εισαγγελείς, και να μην έχει ανοίξει το στόμα του να πει μια κουβέντα δημόσια; Έστω ένα ανθρώπινο «είμαι αθώος». Παίρνει τηλέφωνα σε δημοσιογράφους για να μην παίξουν το θέμα. Και αυτοί φυσικά το κάνουν, αναγνωρίζοντας ίσως ένα οικείο σύστημα λειτουργίας τους που λέει «μου δίνεις, σου δίνω». Τηλεφωνούν και αυτοί στον Μιχελάκη για να δείξουν πως ξέρουν και να τον διαβεβαιώσουν πως θα τον βοηθήσουν, εξασφαλίζοντας έτσι μια μεταξύ τους υποχρέωση.
Η χώρα παρακολουθεί ένα ακόμη επεισόδιο διαφθοράς, σα να κοιτάει από τον καναπέ ένα ακόμη σήριαλ της ίδιας της ζωής του. Και τα κόμματα, τι κάνουν τα κόμματα; Δείχνουν να έχουν θιγεί; Να θέλουν την κάθαρση; Να απαιτούν εξηγήσεις που στη χώρα φτάσαμε στο σημείο να βάζουν χέρι ακόμη και σε αυτές τις τυπικές νομικές διαδικασίες που καθορίζουν τι θα γίνει μια δικογραφία για έναν βουλευτή;
Η ίδια η ΝΔ και ο Σαμαράς δεν έχουν πει το παραμικρό. Ζητωκραυγάζουν για τις αγορές, την ώρα που αποκαλύπτεται πως πλάι στον πρωθυπουργό ίσως υπάρχει μια άλλη εσωτερική αγορά χρηματισμών και διαφθοράς. Η στάση του Σαμαρά παύει να είναι ύποπτη πολιτικά και αγγίζει τη σφαίρα του ποινικά ύποπτου. Ήξερε ο Σαμαράς, είναι το ερώτημα. Αν όχι, τώρα ξέρει; Γιατί γίνεται συνένοχος στη συγκάλυψη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου