Ασφαλώς νιώθω κι εγώ κάποια αμηχανία με τις τρεις περιπτώσεις των
πλούσιων αριστερών βουλευτών. Σπάει ένα στερεότυπο μ’ αυτόν τον τρόπο,
του λαϊκού ηγέτη που δεν έχει τίποτ’ άλλο να χάσει παρά μόνο τις
αλυσίδες του, που ζει μοναστικά σ’ ένα δυαράκι και δεν έχει πού την
κεφαλήν κλίναι και έχει εκχωρήσει ολόκληρη την περιουσία του -εκτός από
την ίδια του τη ζωή- στο λαϊκό κίνημα. Η αμηχανία όμως δεν είναι αρκετή
για να παραγάγεις πολιτικά συμπεράσματα.
Στο κάτω κάτω, δεν αποτελεί καινούριο φαινόμενο η ύπαρξη αστών που προσχωρούν στην Αριστερά. Η αριστερή αργκό έχει φροντίσει προ πολλού να δημιουργήσει τον κατάλληλο όρο: «ταξικοί αποστάτες». Ένας όρος που κατά κανόνα χρησιμοποιήθηκε από την αριστερή ρητορική με θετικό πρόσημο ως απόδειξη της ηθικής υπεροχής του αριστερού οράματος, που κατορθώνει να αποσπάσει άτομα από την αντίπερα όχθη και να τα εντάξει στη δική του προοπτική σε βάρος του ατομικού τους συμφέροντος. Αυτά όταν η εσωκομματική σύγκρουση δεν ήταν στο φόρτε της, οπότε το πρόσημο ενίοτε άλλαζε και ο ταξικός αποστάτης γινόταν αυτομάτως ύποπτος, κάποιος που παρεισέφρησε στις τάξεις του κινήματος, που άλλαξε ενδεχομένως την προβιά του αλλά όχι και την άγρια φύση που κρύβεται από κάτω, και την κρίσιμη ώρα είναι έτοιμος να προδώσει το κίνημα για να υπερασπιστεί τα βαθύτερα συμφέροντα του ιδίου και της τάξης του.
Ειδικά σε περιόδους κρίσης και πενίας όπως η σημερινή, είναι πολύ εύκολο να πέσουμε σ’ αυτή την παγίδα και να κρεμάσουμε στα μανταλάκια δυο βουλευτές επειδή συμβαίνει να μη μετέχουν της γενικής οικονομικής δυσπραγίας.
Το ότι υπάρχουν βουλευτές και πολιτικοί αρχηγοί στην αντίπερα όχθη που κατέχουν δεκάδες ακίνητα και τεράστιες επενδύσεις και αποταμιεύσεις το ξεχάσαμε ξαφνικά και τρώμε τις σάρκες μας. Το ότι, ακόμα χειρότερα, στην αντίπερα όχθη υπάρχουν λαμόγια που απέκτησαν αυτές τις περιουσίες, ή άλλες που δεν φαίνονται στο πόθεν έσχες, χρησιμοποιώντας ακριβώς την πολιτική τους ιδιότητα το κάνουμε γαργάρα, ή μένουμε στις προφανείς περιπτώσεις των ελάχιστων που είναι υπόδικοι ή στη φυλακή και ξεχνάμε όλους τους άλλους. Το ότι υπάρχουν τέλος βουλευτές, ανεξαρτήτως της οικονομικής τους κατάστασης, που ψηφίζουν πρόθυμα καταστροφικά μέτρα, κι αυτό φαίνεται ξαφνικά να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Οι πλειστηριασμοί και τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά ξαφνικά δεν αποτελούν πρόβλημα, εμείς έχουμε να ξεκαθαρίσουμε τι γίνεται με τις τσέπες των βουλευτών της Αριστεράς.
Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο στάθηκαν αρκετά εκ των έσω βέλη που δέχτηκαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Έλεγε προχθές σε παρέα φίλος συριζαίος πως δεν έχει καμία διάθεση να απoλογείται για το πόθεν έσχες του ενός και του άλλου βουλευτή – ας πρόσεχαν οι ίδιοι, κατέληγε.
Ας το εξετάσουμε αυτό λίγο: Ας πρόσεχαν τι; Ας πρόσεχαν να μην είναι πλούσιοι; Ας πρόσεχαν να αποποιηθούν την κληρονομιά από τους γονείς τους; Ας πρόσεχαν να μη γίνουν αριστεροί; Ας πρόσεχαν να μην εκλεγούν βουλευτές; Ας πρόσεχαν να έχουν κρύψει εγκαίρως τις αποταμιεύσεις τους; Ας πρόσεχαν πού ακριβώς τις επενδύουν;
Εδώ φαινομενικά είναι το πιο πειστικό κομμάτι όλης αυτής της παραφιλολογίας. Εντάξει να είναι πλούσιοι, εντάξει να έχουν τις αποταμιεύσεις τους στο εξωτερικό - αλλά στην JP Morgan και στην Black Rock; Θα μπορούσα να προσχωρήσω σ’ αυτή τη λογική, αλλά τότε πρέπει να υπάρξει μια λίστα (εγκεκριμένη από ποιον;) που να ορίζει ποιες επενδύσεις κρίνονται πολιτικά ορθές και ποιες όχι. Και εν πάση περιπτώσει, ας στοιχειοθετήσει κάποιος πότε ο Σταθάκης και ο Τσακαλώτος υπέσκαψαν τις πάγιες θέσεις τις Αριστεράς στις Σκουριές ή αλλού για να υπερασπιστούν τις υπεραξίες τις οποίες προσδοκούν, και μετά ας το συζητήσουμε. Γιατί αν επενδύουν κάπου και μετά πολιτεύονται αντίθετα, τότε, κακό τους κεφαλιού τους. Ας πρόσεχαν, θα πει κάποιος άλλος, αλλά από την ανάποδη.
Είναι πολύ σημαντικό να ορίσουμε για ποιο ακριβώς ζήτημα εγκαλούνται ο Σταθάκης και ο Τσακαλώτος. Αν υπάρχει κάτι εναντίον τους, αυτό πρέπει να διατυπωθεί ρητά και όχι να σέρνεται μια γενική και αόριστη δυσθυμία. Θέλω να πω μ’ αυτό πως όλη η συζήτηση σχετικά με τα οικονομικά των βουλευτών δεν πρέπει να γίνεται βάσει των γενικών εντυπώσεων, αλλά βάσει αρχών: με βάση κανόνες δεοντολογίας, αλλιώς πρόκειται για ασκήσεις ανθρωποφαγίας.
Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τον Τσουκαλά. Αν υπάρχουν στοιχεία ότι εκμεταλλεύτηκε τη συνδικαλιστική του ιδιότητα για να πάρει το εφάπαξ που πήρε, τότε να του πάρουμε το σκαλπ. Αν έχει πει ψέματα για την προέλευση των χρημάτων, να εκπέσει της βουλευτικής του ιδιότητας. Αν έχει παρανομήσει ή παρατυπήσει να τιμωρηθεί. Κι επειδή κανένα τέτοιο στοιχείο δεν προσκομίστηκε, όλα τα άλλα είναι παραπολιτικό κουτσομπολιό και παραφιλολογία που συσκοτίζουν την εικόνα και πάνε να βγάλουν λάδι όσους κυβερνούν.
Όπως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, που εν τη αφελεία του, με τη δήλωσή του έβγαλε στην επιφάνεια τον πραγματικό του εαυτό συμπεριφερόμενος δημόσια ως ντίλερ ιδιωτικής ασφαλιστικής εταιρείας που πουλάει ασφάλειες ζωής. Και η δήλωσή του αντιμετωπίστηκε κι από πάνω ως χαριτωμένη εξυπνάδα…
Στο κάτω κάτω, δεν αποτελεί καινούριο φαινόμενο η ύπαρξη αστών που προσχωρούν στην Αριστερά. Η αριστερή αργκό έχει φροντίσει προ πολλού να δημιουργήσει τον κατάλληλο όρο: «ταξικοί αποστάτες». Ένας όρος που κατά κανόνα χρησιμοποιήθηκε από την αριστερή ρητορική με θετικό πρόσημο ως απόδειξη της ηθικής υπεροχής του αριστερού οράματος, που κατορθώνει να αποσπάσει άτομα από την αντίπερα όχθη και να τα εντάξει στη δική του προοπτική σε βάρος του ατομικού τους συμφέροντος. Αυτά όταν η εσωκομματική σύγκρουση δεν ήταν στο φόρτε της, οπότε το πρόσημο ενίοτε άλλαζε και ο ταξικός αποστάτης γινόταν αυτομάτως ύποπτος, κάποιος που παρεισέφρησε στις τάξεις του κινήματος, που άλλαξε ενδεχομένως την προβιά του αλλά όχι και την άγρια φύση που κρύβεται από κάτω, και την κρίσιμη ώρα είναι έτοιμος να προδώσει το κίνημα για να υπερασπιστεί τα βαθύτερα συμφέροντα του ιδίου και της τάξης του.
Ειδικά σε περιόδους κρίσης και πενίας όπως η σημερινή, είναι πολύ εύκολο να πέσουμε σ’ αυτή την παγίδα και να κρεμάσουμε στα μανταλάκια δυο βουλευτές επειδή συμβαίνει να μη μετέχουν της γενικής οικονομικής δυσπραγίας.
Το ότι υπάρχουν βουλευτές και πολιτικοί αρχηγοί στην αντίπερα όχθη που κατέχουν δεκάδες ακίνητα και τεράστιες επενδύσεις και αποταμιεύσεις το ξεχάσαμε ξαφνικά και τρώμε τις σάρκες μας. Το ότι, ακόμα χειρότερα, στην αντίπερα όχθη υπάρχουν λαμόγια που απέκτησαν αυτές τις περιουσίες, ή άλλες που δεν φαίνονται στο πόθεν έσχες, χρησιμοποιώντας ακριβώς την πολιτική τους ιδιότητα το κάνουμε γαργάρα, ή μένουμε στις προφανείς περιπτώσεις των ελάχιστων που είναι υπόδικοι ή στη φυλακή και ξεχνάμε όλους τους άλλους. Το ότι υπάρχουν τέλος βουλευτές, ανεξαρτήτως της οικονομικής τους κατάστασης, που ψηφίζουν πρόθυμα καταστροφικά μέτρα, κι αυτό φαίνεται ξαφνικά να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Οι πλειστηριασμοί και τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά ξαφνικά δεν αποτελούν πρόβλημα, εμείς έχουμε να ξεκαθαρίσουμε τι γίνεται με τις τσέπες των βουλευτών της Αριστεράς.
Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο στάθηκαν αρκετά εκ των έσω βέλη που δέχτηκαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Έλεγε προχθές σε παρέα φίλος συριζαίος πως δεν έχει καμία διάθεση να απoλογείται για το πόθεν έσχες του ενός και του άλλου βουλευτή – ας πρόσεχαν οι ίδιοι, κατέληγε.
Ας το εξετάσουμε αυτό λίγο: Ας πρόσεχαν τι; Ας πρόσεχαν να μην είναι πλούσιοι; Ας πρόσεχαν να αποποιηθούν την κληρονομιά από τους γονείς τους; Ας πρόσεχαν να μη γίνουν αριστεροί; Ας πρόσεχαν να μην εκλεγούν βουλευτές; Ας πρόσεχαν να έχουν κρύψει εγκαίρως τις αποταμιεύσεις τους; Ας πρόσεχαν πού ακριβώς τις επενδύουν;
Εδώ φαινομενικά είναι το πιο πειστικό κομμάτι όλης αυτής της παραφιλολογίας. Εντάξει να είναι πλούσιοι, εντάξει να έχουν τις αποταμιεύσεις τους στο εξωτερικό - αλλά στην JP Morgan και στην Black Rock; Θα μπορούσα να προσχωρήσω σ’ αυτή τη λογική, αλλά τότε πρέπει να υπάρξει μια λίστα (εγκεκριμένη από ποιον;) που να ορίζει ποιες επενδύσεις κρίνονται πολιτικά ορθές και ποιες όχι. Και εν πάση περιπτώσει, ας στοιχειοθετήσει κάποιος πότε ο Σταθάκης και ο Τσακαλώτος υπέσκαψαν τις πάγιες θέσεις τις Αριστεράς στις Σκουριές ή αλλού για να υπερασπιστούν τις υπεραξίες τις οποίες προσδοκούν, και μετά ας το συζητήσουμε. Γιατί αν επενδύουν κάπου και μετά πολιτεύονται αντίθετα, τότε, κακό τους κεφαλιού τους. Ας πρόσεχαν, θα πει κάποιος άλλος, αλλά από την ανάποδη.
Είναι πολύ σημαντικό να ορίσουμε για ποιο ακριβώς ζήτημα εγκαλούνται ο Σταθάκης και ο Τσακαλώτος. Αν υπάρχει κάτι εναντίον τους, αυτό πρέπει να διατυπωθεί ρητά και όχι να σέρνεται μια γενική και αόριστη δυσθυμία. Θέλω να πω μ’ αυτό πως όλη η συζήτηση σχετικά με τα οικονομικά των βουλευτών δεν πρέπει να γίνεται βάσει των γενικών εντυπώσεων, αλλά βάσει αρχών: με βάση κανόνες δεοντολογίας, αλλιώς πρόκειται για ασκήσεις ανθρωποφαγίας.
Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τον Τσουκαλά. Αν υπάρχουν στοιχεία ότι εκμεταλλεύτηκε τη συνδικαλιστική του ιδιότητα για να πάρει το εφάπαξ που πήρε, τότε να του πάρουμε το σκαλπ. Αν έχει πει ψέματα για την προέλευση των χρημάτων, να εκπέσει της βουλευτικής του ιδιότητας. Αν έχει παρανομήσει ή παρατυπήσει να τιμωρηθεί. Κι επειδή κανένα τέτοιο στοιχείο δεν προσκομίστηκε, όλα τα άλλα είναι παραπολιτικό κουτσομπολιό και παραφιλολογία που συσκοτίζουν την εικόνα και πάνε να βγάλουν λάδι όσους κυβερνούν.
Όπως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, που εν τη αφελεία του, με τη δήλωσή του έβγαλε στην επιφάνεια τον πραγματικό του εαυτό συμπεριφερόμενος δημόσια ως ντίλερ ιδιωτικής ασφαλιστικής εταιρείας που πουλάει ασφάλειες ζωής. Και η δήλωσή του αντιμετωπίστηκε κι από πάνω ως χαριτωμένη εξυπνάδα…
Χριστόφορος Κάσδαγλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου