Η πρωταθλήτρια του άλματος επι κοντώ μιλάει για όλα και δηλώνει έτοιμη να κάνει το μεγάλο βήμα, καθώς εξοικειώνεται με τους μεγάλους αγώνες.

Μια από τις μεγάλες ελπίδες του ελληνικού Στίβου, η Παλληνιώτισσα, Κατερίνα Στεφανίδη, λίγες εβδομάδες μετά την ολοκλήρωση του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος κλειστού στίβου στο Γκέτεμποργκ, μίλησε στο «Ζω Παλλήνη» 
Η Κατερίνα λοιπόν,με την βοήθεια της τεχνολογίας, μας μιλάει για την γενικότερη πορεία της ως τώρα, για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, για το Γκέτεμποργκ, για την βράβευσή της από τον
Παλληνιακό, για την Αμερική όπου μένει τώρα, αλλά  φυσικά για την οικογένειά της και το πόσο δύσκολο είναι να βρίσκεται μακριά…
Η Κατερίνα αποτελεί μια από τις πολύ μεγάλες ελπίδες του ελληνικού αθλητισμού και σίγουρα τα επόμενα χρόνια περιμένουμε πολλές περισσότερες διακρίσεις από εκείνη στο άλμα επί κοντώ.
Το άστρο της ήδη έχει αρχίσει να λάμπει και μας κάνει περήφανους και σαν έλληνες, αλλά και σαν… Παλληνιώτες.
Ας την απολαύσουμε, λοιπόν:
-Κατερίνα καλησπέρα και συγχαρητήρια για την σπουδαία ως τώρα πορεία σου. Σου ευχόμαστε να συνεχίσεις με υγεία και να έχεις πολλές ακόμα μεγάλες διακρίσεις.
«Καλησπέρα σας και ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια και για το ενδιαφέρον σας».
-Ας ξεκινήσουμε με εσένα. Πως αποφάσισες να να αγωνίζεσαι στο επί κοντώ; Τι ήταν εκείνο που σε ώθησε σε αυτό το σπορ;
«Η αλήθεια είναι ότι δεν αποφάσισα να ξεκινήσω επί κοντώ. Οι γονείς μου κάνανε στίβο και από μικρή αγωνιζόμουν σε κάποια μίτινγς μικρών κατηγοριών. Μετά τους Ολυμπιακούς του 2000 ο πατέρας μου με πήγε στον τότε ομοσπονδιακό προπονητή του επί κοντώ κύριο Παναγιώτη Συμεονίδη ο οποίος μου είπε ότι πιστεύει ότι είμαι αρκετά καλή και με ώθησε να συνεχίσω. Και έτσι πάνω κάτω κόλλησα».
-Είχες κάποιο ίνδαλμα μικρή;
«Δεν θα έλεγα ποτέ ότι είχα κάποιο ίνδαλμα. Θυμάμαι ότι μου άρεσε ο Τόνι Στίβενσον που έτυχε δέκα χρόνια αργότερα να γίνει προπονητής μου, αλλά ποτέ δεν είχα κάποιο ίνδαλμα».
-Πες μας λίγα λόγια για τους αγώνες που ολοκληρώθηκαν στο Γκέτεμποργκ και τις εμπειρίες που απόκτησες;
«Το πανευρωπαϊκό κλειστού στίβου στο Γκέτεμποργκ ήταν ο τρίτος μεγαλύτερος αγώνας στον οποίον συμμετείχα στην κατηγορία των γυναικών. Σιγά – σιγά εξοικιώνομαι με αυτούς τους μεγάλους αγώνες και αρχίζω να είμαι πιο σταθερή. Ήμουν συνηθισμένη να μην έχω πρόβλημα να προκριθώ σε τελικούς στις μικρότερες κατηγορίες και οι προκριματικοί ήταν πάντα εύκολοι και ελπίζω ότι σιγά – σιγά θα είναι έτσι και για τους προκριματικούς στην κατηγορία των γυναικών».
-Γενικότερα πως είναι η σημερινή σου αγωνιστική κατάσταση;
«Γενικώς, είμαι αρκετά καλά φέτος. Τον Οκτώβριο έφυγε ο προπονητής μου και τα πράγματα ήταν λίγο δύσκολα γιατί έπρεπε να κάνω προπόνηση μόνη μου, χωρίς προπονητή ή συναθλητές. Βρήκα κάποιες λύσεις, αλλά δεν ήταν ιδανικές. Τώρα έχω μετακομίσει στο Φοίνιξ για να ξεκινήσω το διδακτορικό μου και να κάνω προπόνηση με ένα πολύ καλό γκρουπ εκεί. Ελπίζω ότι τα πράγματα θα πάνε καλά και περιμένω πως και πώς να πάω».
-Πόσο πιο εύκολο είναι για έναν νέο αθλητή να γυμνάζεται στο εξωτερικό; Είναι ξεκάθαρα καλύτερες οι συνθήκες; Υπάρχουν τεράστιες διαφορές;
Εξαρτάται για το τι ακριβώς θέλει να κάνει ο αθλητής. Άμα κάποιος θέλει να κάνει αθλητισμό και σπουδές την ίδια στιγμή, είναι σίγουρα πολύ καλύτερα εδώ. Τα Πανεπιστήμια οργανώνουν το πρόγραμμα τους έτσι ώστε οι μαθητές – αθλητές να έχουν χρόνο για προπόνηση. Και οι καθηγητές καταλαβαίνουν όταν πρέπει να λείπουμε για αγώνες. Θα έλεγα ότι σε πανεπιστημιακό επίπεδο η μεγαλύτερη διαφορά είναι οι αποστάσεις. Όλοι μένουν στα πέντε λεπτά από το Πανεπιστήμιο ή μέσο στο Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο τα έχει όλα. Δηλαδή από την τάξη στο γήπεδο μου παίρνει 5 λεπτά. Νομίζω ότι αυτή η δυνατότητα, του να μην έχω να οδηγήσω για 45 λεπτά ή να πάρω το ΚΤΕΛ 3 φορές την ημέρα για 1 ώρα, κάνει την διαφορά και κάνει τα πράγματα πιο εύκολα. Όσο αναφορά τον πιο επαγγελματικό αθλητισμό, δεν θα έλεγα ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές.
-Μίλησέ μας λίγο για την εμπειρία των Ολυμπιακών αγώνων…
«Οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν μία φοβερή εμπειρία. Παρόλο που έχω ξαναπάει σε τόσο μεγάλους αγώνες, λίγο πριν και μόνο ότι γνωρίζεις ότι είσαι στους Ολυμπιακούς, αλλάζουν τα πράγματα. Το στάδιο ήταν γεμάτο και η ατμόσφαιρα φοβερή. Βέβαια, ο καιρός μας τα χαλούσε λίγο (γέλια). Αλλά ήταν σίγουρα μία φοβερή εμπειρία».
-Πριν από λίγες ημέρες σε τίμησε ο Παλληνιακός για την προσφορά σου στον ελληνικό αθλητισμό. Σίγουρα έχεις κι άλλες παρόμοιες τιμές. Μήπως όμως έχει κάποια πιο ιδιαίτερη αξία το ότι σε τίμησε ένα σωματείο της περιοχής σου; Το βλέπεις κάπως έτσι;
Θέλω να ευχαριστήσω πολύ το σωματείο για την βράβευση. Σίγουρα είναι ιδιαίτερο το να σε αναγνωρίζει το σωματείο της περιοχής, στην οποία μεγάλωσα και ιδιαίτερα τώρα που ζω στο εξωτερικό εδώ και χρόνια. Τους ευχαριστώ πολύ για την τιμή».
-Ο Παλληνιακός βράβευσε και τον «Αμεινία». Έχεις σχέσεις με τους αθλητές του σωματείου της πόλης μας; Θα ήθελες να πεις κάτι για την προσπάθειά τους;
«Όσο ήμουν στο Λύκειο ήξερα κάποιους από τους αθλητές του σωματείου, είτε στο ποδόσφαιρο, είτε στο στίβο, είτε στο βόλεϊ. Θυμάμαι ότι τα παιδιά έκαναν καλή προσπάθεια. Δυστυχώς, λείπω στο εξωτερικό εδώ και πέντε χρόνια οπότε δεν ξέρω πως τα πάει το σωματείο πια».
-Η μητέρα σου παρέλαβε το βραβείο σου στην εκδήλωση. Εμείς την γνωρίζουμε καλά στην Παλλήνη λόγω της ενασχόλησής της και με τα κοινά. Πόσο δύσκολο είναι για εκείνη να σε έχει χιλιόμετρα μακριά της; Το skype είναι συνεχώς ενεργοποιημένο;..
«Χα χα (γέλια) ναι. Η αλήθεια ήταν ότι ήμουν πάντα πολύ ανεξάρτητη και από μικρή έλειπα για μεγάλα διαστήματα από το σπίτι μου για αγώνες ή προετοιμασίες οπότε δεν θα έλεγα ότι ξοδεύουμε ώρες και ώρες στο skype. Είμαι τόσο απασχολημένη με τα μαθήματα και τις προπονήσεις που δεν έχω χρόνο για αυτό. Πολλές φορές περνάμε 2-3 εβδομάδες χωρίς να μιλήσουμε και κάποιες φορές που τα πράγματα είναι λίγο πιο εύκολα, μιλάμε 1-2 φορές την εβδομάδα. Είμαι τόσο απασχολημένη εδώ, που δεν είναι κάτι που έχω στο μυαλό του. Τώρα για το πόσο δύσκολο είναι για εκείνη να είμαι μακριά της. Καλύτερα να ρωτήσετε εκείνη (γέλια).
-Η μικρή αδερφή σου βρίσκεται στα χνάρια σου… Πως την βλέπεις, έχεις δυνατότητες;
«Ναι, η Γεωργία είναι πολύ καλή και θα ήταν ωραία στο μέλλον να αγωνιζόμαστε μαζί. Τόσα χρόνια δεν έχουμε καταφέρει να αγωνιστούμε μαζί ούτε σε έναν αγώνα. Τα έχει πάει πολύ καλά στις μικρότερες κατηγορίες. Τώρα θα έρθει και αυτή στην Αμερική και θα δούμε πως θα πάνε τα πράγματα. Ο πρώτος χρόνος είναι πάντα δύσκολος».
-Θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια για την Κυριακοπούλου και τον Φιλιππίδη που είναι αυτή τη στιγμή οι πιο δυνατοί αθλητές μας; Ποια η σχέση σου μαζί τους;
«Έχω πολύ καλές σχέσεις και με την Νικόλ και με τον Κώστα. Τους σέβομαι και τους δύο σαν αθλητές και προσπαθώ να φτάσω στο επίπεδό τους. Είναι πολύ καλό για το γυναικείο επί κοντώ στην Ελλάδα που υπάρχουν καλές αθλήτριες και η μία «σπρώχνει» την άλλη. Νομίζω πως μας έχει κάνει καλόκαι πιστεύω πως μπορούμε να φτάσουμε ψηλότερα.