Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί η δεύτερη τηλεδιάσκεψη του υπουργού Οικονομικών με την Τρόικα και δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα τα νέα μέτρα που θα πάρει η κυβέρνηση, τα οποία αναμένεται να είναι πολύ οδυνηρά. Ψάχνω να καταλάβω πώς φτάσαμε εδώ. Ψάχνω να καταλάβω γιατί το «δεν θα παρθούν άλλα μέτρα» έχει τόσες φορές διαψευστεί. Και νέα
μέτρα έχουν επανειλημμένα παρθεί και κάθε φορά είναι και σκληρότερα. Η απάντηση νομίζω πως βρίσκεται και σ’ αυτό φαίνεται να συμφωνούν πολύ αρμοδιότεροι από μένα αναλυτές, στο γεγονός ότι τα όποια, σωστά ας πούμε, μέτρα αναγγέλλονται δεν υλοποιούνται άμεσα και συνεπώς προκύπτει η ανάγκη νέων μέτρων, που και αυτά με τη σειρά τους δεν υλοποιούνται, και πάει λέγοντας. Κάθε φορά δε, τα νέα μέτρα που παίρνονται είναι και σκληρότερα Πώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι τα 15 νέα πολύ σκληρά μέτρα που ζητά η τρόικα δεν τα είχε ζητήσει από την αρχή; Οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά τους, και δεν είναι η πρώτη φορά, ειδικά το ΔΝΤ, που εφαρμόζουν τέτοια μέτρα. Τότε γιατί αυτή η σκλήρυνση των μέτρων από δόση σε δόση; Απλούστατα γιατί τα μέτρα της προηγούμενης δόσης δεν εφαρμόστηκαν όπως έπρεπε από την ελληνική κυβέρνηση και δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Ατολμία; Ανικανότητα; Έλλειψη κατάλληλων κρατικών δομών; Ίσως και όλα μαζί.
Η κυβέρνηση μοιάζει τώρα να είναι σε πανικό μπροστά σε μια κατάσταση που έχει ξεφύγει τελείως από τον έλεγχό της. Όμως σε επικοινωνιακό επίπεδο φροντίζει επιμελώς πριν ανακοινώσει νέα μέτρα που πλήττουν μία συγκεκριμένη ομάδα εργαζομένων, να την απαξιώσει στα μάτια της υπόλοιπης κοινωνίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η επικοινωνιακή επιδρομή εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υπεράριθμοι. Σωστό, αλλά πως φτάσαμε εδώ; Μα με τους διορισμούς από το παράθυρο, δεκάδων χιλιάδων υπαλλήλων με μοναδικό κριτήριο βέβαια την ψηφοθηρία. Το σπόρ αυτό το άσκησαν όλες ανεξαίρετα οι κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση και μετά. Κραυγές και καταγγελίες όταν ήσαν στην αξιωματική αντιπολίτευση, και διορισμοί όταν ήσαν στην κυβέρνηση. Η επινοητικότητα και των δύο κομμάτων στην καταστρατήγηση του νόμου Πεπονή, του μοναδικού νόμου που έβαζε τάξη στις προσλήψεις στο δημόσιο, εντυπωσιακή.
Θέλω να σταθώ στο φαινόμενο της απαξίωσης ομάδων της κοινωνίας πριν αυτές σταλούν στο ‘εκτελεστικό απόσπασμα’ και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Της σκόπιμης απαξίωσης, προκειμένου οι υπόλοιποι να δεχθούν ευνοϊκά, αν όχι και με ενθουσιασμό, τα μέτρα. Έτσι με την πολύτιμη συνδρομή και βοήθεια των ΜΜΕ, οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες, άχρηστοι, και χαμηλής ή μηδενικής παραγωγικότητας. Αφήστε που το ένα εκατομμύριο των δημοσίων υπαλλήλων ταλανίζει και ταλαιπωρεί τα υπόλοιπα δέκα εκατομμύρια των ελλήνων κατά τον υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (!) κ. Α. Λοβέρδο. Το δυστύχημα δεν είναι στην προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να στρέψει τη μία ομάδα εναντίον της άλλης αλλά στο ότι αυτή η προπαγάνδα και το κυνήγι μαγισσών που επιχειρεί, πιάνει τόπο. Είσαι δημόσιος υπάλληλος; Θα δεις τι έχεις να πάθεις παλιάνθρωπε, που τόσα χρόνια μας έπινες το αίμα με το μπουρί της σόμπας… Θα βάλουμε σε καθεστώς εφεδρείας το πλεονάζον προσωπικό και θα καταργήσουμε 151 φορείς να δείτε…Υποτίθεται ότι το μέτρο της εφεδρείας είναι για να αντιμετωπίσει το πλεονάζον προσωπικό. Έρχεται η κυβέρνηση και λέει ότι θα το εφαρμόσει στο 10% του προσωπικού, σαν να λέει ότι το πλεονάζον προσωπικό σε όλους αυτούς τους φορείς που αφορά το μέτρο, είναι τόσο. Αυτό αλήθεια από πού προκύπτει; Αποκλείεται αλλού το ποσοστό αυτό να είναι 15, 20 η και 30% και αλλού 5%, μηδέν, ή ακόμα και να υπάρχει έλλειμμα προσωπικού; Λεπτομέρειες… Βαφτίζουμε λοιπόν πλεονάζον προσωπικό το 10% και προχωράμε στην ουσιαστική απόλυσή του. Ποιος θα νοιαστεί όμως γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους; Κανείς, αφού με βάση όσα μας έχουν πει, καλά να πάθουν.
Παλαιότερα, πριν μερικούς μήνες, μέχρι και πρόσφατα, είχαμε την επιδρομή απαξίωσης που επεχείρησε, με μεγάλη επιτυχία πρέπει να ομολογήσει κανείς, η υπουργός Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου, εναντίον των πανεπιστημιακών. Είναι όλοι τους βολεμένοι και αντιδραστικοί. Δεν θέλουν με τίποτε να αλλάξει το παραμικρό στο νιρβάνα του status quo και της διαπλοκής στο οποίο βρίσκονται. Πρώτοι και καλύτεροι σε αυτήν την άθλια συντήρηση, το σύνολο της Συνόδου των Πρυτάνεων (αν είναι δυνατόν!). Και όμως αυτή η υπεραπλουστευτική προπαγάνδα έπιασε τόπο. Σχολιαστές, και αρθρογράφοι βοήθησαν να διαμορφωθεί στον απλό πολίτη, ακόμα και σε αυτόν που δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το τι γίνεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μια έντονη αρνητική γνώμη για το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Θεωρώ πως τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού, είναι από τα πιο επικίνδυνα που θα μπορούσαν να ανθήσουν αυτή τη δύσκολη περίοδο που περνάμε. Πρέπει με κάθε τρόπο να αντισταθούμε, πρέπει με κάθε τρόπο να μην επιτρέψουμε να μας κυριέψει η αδιαφορία ή ακόμα και το μίσος προς άλλες κοινωνικές ομάδες. Η συνοχή του κοινωνικού ιστού είναι απαραίτητη, αν θέλουμε να βγούμε με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες από αυτήν την περιπέτεια. Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι και οικογένειες. Είναι δυνατόν να μας αφήνει αδιάφορους η τύχη του διπλανού μας, ο οποίος, όπως είπα και πιο πάνω, στην ουσία πληρώνει την αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης στη διαχείριση της κρίσης, με αποτέλεσμα την επιβολή όλο και σκληρότερων, όλο και πιο άδικων μέτρων; Ας μη γελιόμαστε, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε και αργά ή γρήγορα θα έρθει και η σειρά μας, αν δεν έχει έρθει ακόμα.
Ας μην κάνουμε, λοιπόν σαν τον μονόφθαλμο που όταν το τζίνι προσφέρθηκε να πραγματοποιήσει όποιαν ευχή εκείνος θα ήθελε, αυτός αντί να ζητήσει να αποκτήσει και πάλι το δεύτερο μάτι του, ζήτησε από το τζίνι, να βγάλει το μάτι του διπλανού του.
μέτρα έχουν επανειλημμένα παρθεί και κάθε φορά είναι και σκληρότερα. Η απάντηση νομίζω πως βρίσκεται και σ’ αυτό φαίνεται να συμφωνούν πολύ αρμοδιότεροι από μένα αναλυτές, στο γεγονός ότι τα όποια, σωστά ας πούμε, μέτρα αναγγέλλονται δεν υλοποιούνται άμεσα και συνεπώς προκύπτει η ανάγκη νέων μέτρων, που και αυτά με τη σειρά τους δεν υλοποιούνται, και πάει λέγοντας. Κάθε φορά δε, τα νέα μέτρα που παίρνονται είναι και σκληρότερα Πώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι τα 15 νέα πολύ σκληρά μέτρα που ζητά η τρόικα δεν τα είχε ζητήσει από την αρχή; Οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά τους, και δεν είναι η πρώτη φορά, ειδικά το ΔΝΤ, που εφαρμόζουν τέτοια μέτρα. Τότε γιατί αυτή η σκλήρυνση των μέτρων από δόση σε δόση; Απλούστατα γιατί τα μέτρα της προηγούμενης δόσης δεν εφαρμόστηκαν όπως έπρεπε από την ελληνική κυβέρνηση και δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Ατολμία; Ανικανότητα; Έλλειψη κατάλληλων κρατικών δομών; Ίσως και όλα μαζί.
Η κυβέρνηση μοιάζει τώρα να είναι σε πανικό μπροστά σε μια κατάσταση που έχει ξεφύγει τελείως από τον έλεγχό της. Όμως σε επικοινωνιακό επίπεδο φροντίζει επιμελώς πριν ανακοινώσει νέα μέτρα που πλήττουν μία συγκεκριμένη ομάδα εργαζομένων, να την απαξιώσει στα μάτια της υπόλοιπης κοινωνίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η επικοινωνιακή επιδρομή εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υπεράριθμοι. Σωστό, αλλά πως φτάσαμε εδώ; Μα με τους διορισμούς από το παράθυρο, δεκάδων χιλιάδων υπαλλήλων με μοναδικό κριτήριο βέβαια την ψηφοθηρία. Το σπόρ αυτό το άσκησαν όλες ανεξαίρετα οι κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση και μετά. Κραυγές και καταγγελίες όταν ήσαν στην αξιωματική αντιπολίτευση, και διορισμοί όταν ήσαν στην κυβέρνηση. Η επινοητικότητα και των δύο κομμάτων στην καταστρατήγηση του νόμου Πεπονή, του μοναδικού νόμου που έβαζε τάξη στις προσλήψεις στο δημόσιο, εντυπωσιακή.
Θέλω να σταθώ στο φαινόμενο της απαξίωσης ομάδων της κοινωνίας πριν αυτές σταλούν στο ‘εκτελεστικό απόσπασμα’ και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Της σκόπιμης απαξίωσης, προκειμένου οι υπόλοιποι να δεχθούν ευνοϊκά, αν όχι και με ενθουσιασμό, τα μέτρα. Έτσι με την πολύτιμη συνδρομή και βοήθεια των ΜΜΕ, οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες, άχρηστοι, και χαμηλής ή μηδενικής παραγωγικότητας. Αφήστε που το ένα εκατομμύριο των δημοσίων υπαλλήλων ταλανίζει και ταλαιπωρεί τα υπόλοιπα δέκα εκατομμύρια των ελλήνων κατά τον υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (!) κ. Α. Λοβέρδο. Το δυστύχημα δεν είναι στην προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να στρέψει τη μία ομάδα εναντίον της άλλης αλλά στο ότι αυτή η προπαγάνδα και το κυνήγι μαγισσών που επιχειρεί, πιάνει τόπο. Είσαι δημόσιος υπάλληλος; Θα δεις τι έχεις να πάθεις παλιάνθρωπε, που τόσα χρόνια μας έπινες το αίμα με το μπουρί της σόμπας… Θα βάλουμε σε καθεστώς εφεδρείας το πλεονάζον προσωπικό και θα καταργήσουμε 151 φορείς να δείτε…Υποτίθεται ότι το μέτρο της εφεδρείας είναι για να αντιμετωπίσει το πλεονάζον προσωπικό. Έρχεται η κυβέρνηση και λέει ότι θα το εφαρμόσει στο 10% του προσωπικού, σαν να λέει ότι το πλεονάζον προσωπικό σε όλους αυτούς τους φορείς που αφορά το μέτρο, είναι τόσο. Αυτό αλήθεια από πού προκύπτει; Αποκλείεται αλλού το ποσοστό αυτό να είναι 15, 20 η και 30% και αλλού 5%, μηδέν, ή ακόμα και να υπάρχει έλλειμμα προσωπικού; Λεπτομέρειες… Βαφτίζουμε λοιπόν πλεονάζον προσωπικό το 10% και προχωράμε στην ουσιαστική απόλυσή του. Ποιος θα νοιαστεί όμως γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους; Κανείς, αφού με βάση όσα μας έχουν πει, καλά να πάθουν.
Παλαιότερα, πριν μερικούς μήνες, μέχρι και πρόσφατα, είχαμε την επιδρομή απαξίωσης που επεχείρησε, με μεγάλη επιτυχία πρέπει να ομολογήσει κανείς, η υπουργός Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου, εναντίον των πανεπιστημιακών. Είναι όλοι τους βολεμένοι και αντιδραστικοί. Δεν θέλουν με τίποτε να αλλάξει το παραμικρό στο νιρβάνα του status quo και της διαπλοκής στο οποίο βρίσκονται. Πρώτοι και καλύτεροι σε αυτήν την άθλια συντήρηση, το σύνολο της Συνόδου των Πρυτάνεων (αν είναι δυνατόν!). Και όμως αυτή η υπεραπλουστευτική προπαγάνδα έπιασε τόπο. Σχολιαστές, και αρθρογράφοι βοήθησαν να διαμορφωθεί στον απλό πολίτη, ακόμα και σε αυτόν που δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το τι γίνεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μια έντονη αρνητική γνώμη για το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Θεωρώ πως τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού, είναι από τα πιο επικίνδυνα που θα μπορούσαν να ανθήσουν αυτή τη δύσκολη περίοδο που περνάμε. Πρέπει με κάθε τρόπο να αντισταθούμε, πρέπει με κάθε τρόπο να μην επιτρέψουμε να μας κυριέψει η αδιαφορία ή ακόμα και το μίσος προς άλλες κοινωνικές ομάδες. Η συνοχή του κοινωνικού ιστού είναι απαραίτητη, αν θέλουμε να βγούμε με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες από αυτήν την περιπέτεια. Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι και οικογένειες. Είναι δυνατόν να μας αφήνει αδιάφορους η τύχη του διπλανού μας, ο οποίος, όπως είπα και πιο πάνω, στην ουσία πληρώνει την αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης στη διαχείριση της κρίσης, με αποτέλεσμα την επιβολή όλο και σκληρότερων, όλο και πιο άδικων μέτρων; Ας μη γελιόμαστε, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε και αργά ή γρήγορα θα έρθει και η σειρά μας, αν δεν έχει έρθει ακόμα.
Ας μην κάνουμε, λοιπόν σαν τον μονόφθαλμο που όταν το τζίνι προσφέρθηκε να πραγματοποιήσει όποιαν ευχή εκείνος θα ήθελε, αυτός αντί να ζητήσει να αποκτήσει και πάλι το δεύτερο μάτι του, ζήτησε από το τζίνι, να βγάλει το μάτι του διπλανού του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου